Maratona Dles Dolomites

Na de Trois Ballons, de Vaujany en La Marmotte was het nu tijd voor de Maratona.

Na de winst van de eerste 3, was het de vraag hoe ik dit allemaal zou verteren. Voorafgaand was dit de wedstrijd waar ik het liefste een overwinning zou behalen. Tijdens de Vaujany had ik echt super benen en trapte ik mijn hoogste gemiddelde vermogen ooit, tijdens de Marmotte was het al minder.

Na een lange dag in de auto op zondag met dank aan de Gendarmerie die het nodig vonden om ons staande te houden en actie voerende Italianen, kwamen wij pas laat aan bij ons hotel waar Veltec verblijft als ze in Italië zijn. Na 2 weken leven als een prof (kortom veel rusten tussen de wedstrijden en vooral weinig doen) was het toch echt tijd voor de wedstrijddag. Toch moet je dat ook kunnen, hele dagen alleen maar met fietsen en eten bezig zijn. Nee, dat is toch niet iets voor mij. Ik keek al uit naar maandag om weer lekker terug naar huis te gaan.

Maar eerst nog even de zondag alles uit de kast halen. Ik had al vernomen dat de hele morgen er een live uitzending zou zijn op RAI3. Helaas kon dit niet in Frankrijk bekeken worden. Hmm, jammer, anders hadden ze het thuis ook een beetje kunnen volgen.

De grote vraag voor mij was of ik weer voldoende hersteld was en mijn super benen uit de Vaujany weer kon gebruiken, zo ja dan zou het een mooie dag in Italië worden. De week voorafgaand waren de voortekenen niet super, veel last van darm problemen en 1 nacht aan de diarree. Maar de dag voor de wedstrijd leek alles goed te gaan en ik had er zin in.

De start was bijzonder vroeg, om 06.30u klonk het startschot al, ik had niet echt een plan en koers zoals gewoon op het gevoel, misschien volgende keer maar eens goed nadenken ? .

De eerste klim, passo di Campolongo ging goed ik zat vol adrenaline en vloog omhoog, ik kon mij moeilijk inhouden. Ik dacht goed tempo maken, de koers hard maken en eventueel favorieten isoleren van hun teamgenoten.

Ik dus tempo rijden. Na 2 bochten keek ik om, He waar blijven ze nou! Kijk ik verder terug en zie Bas en Frederic achter in de groep zitten. Ik dacht toen meteen die zullen niet blij zijn met mijn actie!Ik kreeg al snel een voorsprong van 1 en later 2 minuten. Ik dacht het Sella rondje is alleen maar klimmen of dalen dus als ik daar alleen blijf is dat geen probleem. Alleen daarna krijg je tussen de Campolongo en de Giau een aardig stuk vlak en daar moet je met meer man zijn, maar ja wat moet je dan als er niemand het gat dicht rijd? Je terug laten zakken?. Nee dit is niet mijn stijl en ik koos er voor om gecontroleerd alleen door te gaan, niet forceren en kijken hoever ik kom. Meer dan 2 a 3 minuten werd het niet.

Gaande weg de Giau merkte ik al dat het moeilijk zou gaan worden op mijn PowerTab zag ik dan mijn vermogen terug liep, Ik had dus niet de benen van twee weken daarvoor, balen dus !!.

Na 90 km werd ik op de Giau bijgehaald door een Italiaanse renner. Vlak voor de top. Nee, dit is niet leuk meer. Bijten en proberen aan te klampen. Jemig, dit gaat niet meer soepel. Waar blijven die vermogens? Ik trap ze gewoon niet meer zoals ik wilde. Helaas ik moest hem laten gaan, anders wordt het alleen maar erger. Nu goed proberen door te gaan. De 2^e plaats is nog haalbaar. De groep achter mij zit nog steeds op zeker 2 minuten, dus het kan nog. Gelukkig lukt het mij om toch enigszins mijn tempo vast te houden en als 2^de over de finish te rijden.

Een heel dubbel gevoel. Van start tot finish alleen gereden, de hele dag de tv-motor naast je en dan toch geen hoogste podium! Maar de organisatie en sfeer is bijzonder te noemen. Daar kunnen zij nog wat van leren bij andere cyclo’s. Als ik nu die benen van de Vaujany had, of als ik gewoon anoniem in de groep was blijven rijden wat dan? Ja wat dan, maar dat heb ik nu niets aan. Ik ben nu in ieder geval strijdend ten ondergegaan de manier waarop ik het liefst rijd !. Toch weet ik op tijd de teleurstelling weg te zetten en ook te genieten van alles. Ik mag tenslotte als een van de weinige niet Italianen een scratch medaille mee naar huis nemen! En die is heel mooi, geen massaproduct maar speciaal en alleen voor het podium gemaakt, net als de “bekers”. Schitterend. Ze hebben dan ook een mooie plaats in ons fietshotel gekregen.

En een mooie bijkomstigheid is dat er veel quality time voor onze Italiaanse sponsor Wilier is geweest op de Italiaanse TV, ik hoop dat ze daar blij mee zijn.

En volgend jaar? Ja, er blijft maar 1 doel over. Of dat gaat lukken zullen wij zien, maar 01 juli 2012 staat met goud omrand in de agenda genoteerd!

Marmotte 2011, visie vanaf de volgmotor.

Voor het eerst in 7 jaar hebben wij onze stoute schoenen aangetrokken en al vorig jaar besloten om ons hotel een weekje dicht te doen. Alles in het kader van de Marmotte.

Vorig jaar was Michel tenslotte winnaar en ik wilde daar ook wel eens bij aanwezig zijn. Het is ons tot nu toe altijd gelukt dat ik ook bij de Trois Ballons aanwezig was, dus moest het er bij de Marmotte ook eens van komen. Het is dan ook al weer heel wat jaren geleden dat ik de Alpen in de zomer heb gezien.

Dus de voorbereiding van “mijn”Marmotte begon al in oktober 2010. Het was toch wel een beetje eng, reserveringen afhouden voor dat weekend. Is weer eens een ander soort wedstrijdspanning. Je weet nooit of je seizoen goed genoeg is om dit te kunnen doen. Dat is de branche nu eenmaal. Maar ja, wij hebben die beslissing genomen dus zetten ook door.

Nu moest het materiaal nog geoptimaliseerd worden. Hoezo dan? Nou de motor hebben wij natuurlijk al langer, de topcase voor alle versnaperingen onderweg ook, maar nu moeten er ook nog wielen mee! Dat zou toch helemaal super zijn. Dus een schone taak voor Michel, samen met een vriend van ons hier in Plombières. In Februari zouden ze wel “even”een mooi rek gaan maken van roestvrij staal materiaal. Nou zo eenvoudig was het ook weer niet. Na 2 dagen ploeteren was het voor elkaar. Voila, motor met steunen voor wielen. SUPER. Let the games begin!

Eindelijk was het dan zover. Michel was reeds in de Alpen en op woensdag ben ik daar met aanhangwagen met motor ook heen gereden . Heerlijk om weer eens de Alpen te zien als ze groen zijn.

In al mijn wijsheid had ik besloten om de dag voor de Marmotte maar eens het rondje te rijden. Ze zeggen altijd dat je de dag voor de koers geen zware inspanning moet gaan doen, maar ik zie om mij heen niets anders. Zwoegers de Alp op, terwijl zij dat de volgende dag na 160 km ook nog moeten doen. Mijn hemel, wat moet het morgen dan wel niet worden! Maar alle advies in de wind gegooid heb ik lekker mijn rondje Marmotte gedaan. Hier en daar gestopt voor een kodak momentje en een lekker bakkie leut. Even genieten, want morgen heb ik daar toch echt geen tijd voor.

De volgende dag was het zover. Vroeg op. Nog even de juiste wielen steken en op spanning brengen. De voorraad in de topcase controleren en wij kunnen op weg. Zoals verwacht was het fris op de Glandon. Wij hadden afgesproken dat ik halverwege Michel zou oppikken en vanaf daar niet meer “uit zijn wiel” zou verdwijnen. Dat eerste moment is toch altijd weer spannend. Net als in de Trois Ballons. Daar komen ze aan, zal hij erbij zitten of niet!? He, is dit nu weer een of andere “gast” die vooruit rijdt? Het nummer had iets van 9000, maar waar die thuis hoorde was mij niet duidelijk. De vaste auto van de wedstrijdleiding reed er niet bij, dus wat is dit? Ongeveer 5 minuten later kwam de grote groep. Gelukkig Michel was al weer van ver te herkennen. Het was een niet al te grote groep. Even kijken, Michel, Frederick, Bas, oeps Sander klampt ook aan, en wie is dat? Jemig, het is die Française. Maar waar is Edith. Oooh jee. Maar die Française zit wel af te zien zeg. Als die zo doorgaat blaast zij zich nog helemaal op! Maar snel op de motor en er achteraan. Boven op de Glandon was het groepje na het passeren van het stuwmeer nog verder uitgedund. Ik had met al mijn gezonde verstand al besloten dat ik maar een beetje afstand zou houden bij de afdaling. Maar goed ook, na 2 bochten was de kop van de wedstrijd al weg. Hemeltje, wat dalen die hard. Het grootste deel van die afdaling ben ik keurig achter de laatste van die groep gebleven. Wel wonderlijk om te zien hoeveel moeite sommige hebben met dalen. Toch is dat ook een belangrijk onderdeel van het cyclorijden. Het kunnen dalen. Heeft niet alleen met durf te maken, maar zeker ook met inzicht. Het inschatten en kiezen van de juiste lijn.

Ik had met Michel al afgesproken dat ik tijdens de afdaling achter zou blijven en op het vlakke wel weer bij zou komen. Dus na de afdaling begon mijn inhaalrace. Onderweg zie ik nog een rijder staan met een lekke band. Hij vraagt om een wiel, krijgt die niet van mij en wordt boos. Jammer, maar dat was bij de Trois Ballons ook al zo, wij (Michel en Ik) organiseren dit voor Michel. Dit is een investering die wij graag doen en dan ga ik toch zeker niet 1 stel wielen meenemen voor die 5.999 andere deelnemers. Het risico dat ik 1 kilometer verderop Michel weer tegen kom die met een kapot wiel staat en ik deze dan net afgegeven heb aan iemand anders, is te groot. Ik denk dat ik dan een week op de logeerkamer moet slapen!

Ah, daar zie ik wat rijden. Van ver zie ik Veltec shirts, dus dat zal de kop wel zijn. He, waar is hij nou! Onderwijl dat ik de groep passeer, zie ik geen Michel. Hmm, vol gas door. Pas een heel stuk verderop zie ik Michel weer. Met z’n vijven zijn ze er dus van tussen geknepen tijdens de afdaling.

De vallei is ook op de motor geen mooi stuk, maar een noodzakelijk stuk om het mooiste van de route te kunnen bereiken. Vanaf hier wordt de bevoorrading ook van belang. Het loopt weer gesmeerd, Michel geeft een seintje, ik bedien hem op zijn wenken. Nu is dit natuurlijk niet een gewoonte van mij, maar tijdens de koers ligt dit even anders! Dat hier geen verkeerde beeldvorming ontstaat!

Door het feit dat ik rustig achter de kopgroep aan rijdt is het toch wel weer even genieten. Vanaf Valoire komen wij natuurlijk achterop bij de rijders van de de Mini-Marmotte. Regelmatig krijg is de vraag “C’est la tete du Marmotte?” “Oui”. En dan die verbaasde gezichten. Hier en daar probeert er iemand een stukje mee te gaan in het wiel. Blijkt dat men dan kijkt wat de snelheid van “die mannen” wel niet is tijdens de klim. Bij die constatering blijft het dan ook, want lang houden ze het niet vol. Al hoofdschuddend laten ze zich weer terugzakken.

Boven op de Galibier is de kopgroep gereduceerd tot 2. Eric is de laatste die moet lossen en samen met Currit komt Michel helemaal boven. Doordat ik mijn veiligheidshesje aan had, mocht ik ook mee naar de top. Toch een slimme zet, zo denken ze dat je bij de organisatie hoort en houden ze ook voor mij de kruisingen vrij. Dus ik ook mee de top over. Wat een uitzicht en wat een schitterend landschap. Nu de afdaling in. Geweldig om die te rijden. Loopt mooi, ook voor de motor. De kopgroep groeit weer aan met rijders van Mini-Marmotte die in het wiel gaan hangen. Sommige hebben zelfs de moed om zich voorop te zetten. Maar dit wordt natuurlijk even gecorrigeerd. Niet mee bemoeien, het is jullie wedstrijd niet. Meerijden in het wiel, oke, maar ga geen capriolen uithalen met alle risico’s van dien. Currit is ook nog geen echt vaste piloot. Hij rijdt vlak langs andere rijders en geeft zelf een erg onrustig beeld. Een paar keer ging het net goed. Achteraf zei Michel ook dat het lastig fietsen was met hem.

Samen rijden ze de vallei door richting de Alp. Zou het weer kunnen en zou ik daar dit jaar dan toch getuige van mogen zijn.

De eerste paar bochten ging Michel versnellen, die Curit blijft maar hangen, hij kan wel bijten zeg. Nu begint hij nog te kletsen ook met Michel. Wat zou daar gesproken worden? Hmm, ik hoor het natuurlijk niets en oortjes als communicatie hebben wij ook niet. Zo rijden ze omhoog. Michel die het tempo aangeeft en Currit die blijft hangen in zijn wiel. Kom op Michel!! Rijdt hem er nu af!! Bezorg je vrouwtje toch geen hartverzakking!!

Vlak voor de laatste bocht gaat Michel hem nog een hand geven ook. Oke, ze gaan er dus om sprinten. Hmmm, gezien Michel zijn sprintkwaliteiten ben ik hier nou niet echt gerust op.

Boven aangekomen neemt Michel de kop voor de rotonde. Ze gaan inderdaad sprinten. Kom op Michel!!. Jaa, hij haalt het.

Achteraf blijkt dat Currit aan het rekenen is geweest. Hij was later over de startmat gegaan. Is gelijk met Michel boven aan de Glandon gekomen en heeft toen Michel overgehaald om op de Alp niet van hem weg te rijden door toe te zeggen dat hij vindt dat Michel sterker is en hem de overwinning niet uit handen zal nemen. Kort achter Michel over de finish komen betekende voor hem in nettotijd een overwinning, dacht hij. Gelukkig is hem dit niet gelukt, maar Mmm, de “grootste”cyclo van Frankrijk wordt op deze manier gedegradeerd tot een eenvoudig rekenspelletje. In theorie zou dit in gaan houden dat iemand die als 10^de over de streep komt, toch nog winnaar zou kunnen zijn. Daar kan je dan ook weer allemaal tactieken op los gaan laten.

Het is nog te bezien of ze Michel nog aan start zullen zien van de Marmotte. Hij wil gewoon koersen en daar hoort ook de kunde van afdalen bij, in al zijn verzetten. Rekenen is voor boekhouders. En zo denken er nog wel meer over!! Helaas, het komt, die toch wel zeer mooie cyclo, niet ten goede.

De huldiging was zoals vanouds, niets omvattend, helaas. Toch heb ik al met al een super leuke week gehad in de Alpen, heb genoten van het feit dat Michel weer zo sterk en vertrouwd reed. Het riekt naar meer. Waar zal de reis volgend jaar heen gaan?