Mijn Marmotte deel 2

De laatste zes kilometers heb ik mij mentaal zo op gepept om niet op te geven en te verzoenen met een tweede plaats, wetende dat ik de laatste klim altijd sterk kan finishen. Vorig jaar was ik er zo dicht bij, dit jaar kan het wel!! “ Rijden, schakelen en gaan. Bijten afzien, maar vooral tempo houden. Met de Powertap kan je perfect zien of je nog voldoende vermogen trap zodat je jezelf niet opblaast. Rijden, hup, hup”. Weer bleef ik constant schakelen, weer staan, gaan en vooral gaan!! Totdat ik zag dat Ik dichter op Bert Kwam. Dit gaf mij nog zo’n mentale boost dat ik erin begon te geloven dat ik kon winnen die dag.

Met nog drie bochten te gaan kwam ik in zijn wiel. “niet blijven zitten, meteen door !!”. Ik ben er direct over gegaan en heb nog even doorversneld. Ik zag direct dat Bert het moeilijk had en bleef langzaam van hem weg rijden. Wat er op zo’n moment allemaal door je hoofd gaat wil je niet weten. Ik ben tot de finish vol blijven doorrijden en dat geeft je zo’n enorme kick. Voor de laatste bocht kreeg ik nog van een groep Nederlanders een fles water aangereikt die ik volledig over mij heen heb gegooid. Als je dan Alpe d’Huez binnen rijdt en er rijdt een auto met sirenes achter je en de mensen moedigen je luid aan, dan krijg je toch wel even kippen vel.

Dit was toch wel mijn mooiste overwinning die ik heb behaald tot nu toe. En wat het helemaal mooi maakt is dat je niet voor de winst van start gaat en voor mijzelf in ieder geval totaal onverwacht voor de winst kan rijden.

Is het de “home made”pasta van Sjef geweest, de banaan van Bert of gewoon een leeg hoofd, veel motivatie en geen verwachtingspatroon? Ik denk een combinatie van dit alles. Maar blij ben ik er wel mee.

Ik wil dan ook iedereen bedanken die mij in de voorbereiding er naar toe en tijdens de dag zelf hebben geholpen om dit te verwezenlijken.

Mijn Marmotte deel 1

Mijn Marmotte dag begon om even naar 4 uur, wij waren toch al wakker dus zijn we maar opgestaan. Na mijn pasta nog een stukje stokbrood naar binnen gewerkt en om 5:30 in de auto vertrokken richting Bourg d’Oisans. Om 7 uur klonk het startschot, de eerste klim ging in een gematigd tempo waardoor de groep zeer groot bleef. Halverwege de Glandon heb ik eens een keer goed doorgetrokken om te testen en om de groep wat kleiner te maken. Ik kon gemakkelijk de 400 watt halen dus dat was super(-compensatie?).

Na een snelle “geneutraliseerde “ afdaling, het nut hiervan is mij nog steeds volstrekt onduidelijk, kwamen we in het dal. Daar even snel een pitstop gemaakt en op naar de Telegraph. Hier wordt er normaal gesproken redelijk doorgereden. Dit jaar lag het tempo daar niet super hoog, dus dat viel mee. De beentjes voelde nog steeds goed aan, dus hoopte ik op een goed passage van Valloire naar de Galibier. Daar liggen ieder jaar weer mijn moeilijkste kilometers.

In de Afdaling van de Telegraph reed Eric Leblacher weg en nam 1 minuut voorsprong. Op de strook naar plan de Lachat ging het tempo voor het eerst serieus omhoog en ik moest alles geven om in het wiel mee te kunnen. Even speelde het door mijn hoofd om het te laten lopen, maar ik bleef toch doorgaan in de hoop dat als we Erik Leblacher weer terug hadden gepakt het tempo iets zou zakken. Met nog 7 kilometer te gaan tot de top van de Galibier, gelukkig het viel inderdaad stil en kon ik gaan herstellen. Op dat moment had ik zeker niet het idee dat ik de sterkste was, ik gaf de meeste kans aan Dekker of Matteis.

De afdaling naar de voet van de Alp d’Huez verliep zonder problemen, dus heb daar goed kunnen drinken en herstellen, vooral veel drinken. Ik heb daar ook van Bert mijn eerste stuk banaan ooit in een koers gekregen en deze eens lekker gegeten. Bedankt Bert!

De eerste kilometer van de alp was het de Italiaan Micula Dematteis die het tempo omhoog gooide. De eerste slachtoffers waren Bart Bury, Eric Leblancher en Bart Deurbroeck, ik zelf hing ook aan het elastiek. Maar ik weet van me zelf dat ik altijd even een kilometer nodig heb om in me ritme te komen dus niet in paniek raken was het motto en eigen tempo blijven rijden. Wel telde ik de renners voor me en dacht een 5^e plek is toch ook niet slecht.

Na de eerste bocht kwam ik in me ritme en kon ik over nemen, probeerde wat weg te rijden, maar de italiaan reed mij meteen terug. “Ai, dat is een taaie”. Wel moest er weer iemand lossen en reden we nog met 4. Nou een 4^de stek is ook mooi. Na mijn derde demarrage lukte het een gaatje te slaan, de Italiaan kreeg het gat niet dicht en toen besloot Bert Dekker om er overheen te springen en in een keer het gat dicht te rijden. Toen hij bij mij aansloot riep hij “kom op volg mij”, dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Bert reed net iets te hard en ik kon hem moeilijk volgen en ik riep dan ook “rijd maar door en succes!”. De mooiste quote van de dag vond ik toen hij omkeek en een verzet rond draaide van 39*16 o.i.d. en riep “denk om je cadans!!!!!”. Maar goed Bert reed langzaam weg en ik had daar vrede mee, alleen gaf die Italiaan ook niet op en bleef ook op zo’n 20 seconde hangen. Even speelde het door mijn hoofd van “ok laat maar komen en derde is ook goed”. Maar ik hervatte me snel. Ik bleef mijzelf oppeppen om het niet te laten gebeuren. “kom doorgaan, doorgaan, schakelen, hup rijden”. Elke keer een tandje bijschakelen de 21 en 19 dan weer terug op de 23. Met nog zo’n 6 kilometer te gaan brak de Italiaan,”aha, die heb ik te pakken, 2^e plaats is voor mij”. Ik voelde dat het nog steeds goed ging en zag Bert nog steeds zo’n 25 seconde voor mij fietsen.

Hoe de finale vanuit mijn positie eindige heb ik morgen op papier staan.

Finish foto La Marmotte 2010

Dan deze maar mooi laten afdrukken en als beker beschouwen, die we niet kregen bij de uitreiking

Wat er aan vooraf ging

De laatste week voor de Marmotte stond vooral in het teken van rust. De week ervoor had ik immers ruim 29 uur getraind om mijn lichaam volledig uit te putten, waarna ik alleen nog kon wachten op misschien een super compensatie.

De week begon op maandag met een rustdag en dinsdag 3 uurtjes rustig fietsen. Woensdag had ik afgesproken om met Sjef Graafmans af te reizen naar de Alpen. Hij had in OZ Station een hotel besproken en had nog een bed vrij waar ik gelukkig gebruik van kon maken. Woensdag middag aangekomen in ons hotel waar na we naar installatie even 2 ½ uur hebben gefietst. Het hotel lag boven aan een klim van 7 kilometer, dus die moesten we aan het einde omhoog. Het gevoel wat ik daarbij had was niet goed, met een vermogen van 320 a 330 watt had ik het al zwaar. Maar goed, we hadden nog twee dagen.

Donderdag morgen fietsen in de auto en richting de Galibier gereden en acht kilometer voor de top de fietsen klaargemaakt en opgestapt. Het doel was om die dag de aanloop van de Galibier te verkennen. Elk jaar heb ik namelijk vanaf Valloire problemen met het volgen van de kopgroep, daarom wilde ik eens het stuk rustig verkennen en om een keer op de hoogte van 2600 meter te zijn geweest.

De eerste 8 kilometer vanaf de Lauteret ging in een rustig tempo om vervolgens op de top toerist te spelen en wat foto’s te maken. Vervolgens de mooie afdaling naar Valloire genomen, om daar lekker op een terras, in het zonnetje, een bordje spaghetti te eten en een cola te drinken. Daarna ons karretje omgekeerd en rustig het stuk op gereden tot aan plan Lachat. Vanaf hier de laatste 8 kilometers weer op wedstrijd tempo omhoog gereden. Het liep nog steeds niet lekker en Sjef nam dan ook telkens het initiatief. Bovenop de top kwamen we Bert Dekker en zijn familie tegen die de hele ronde aan het rijden waren. Na het uitwisselen van wat praatjes over welk verzet en hoe hard, zijn wij weer afgedaald naar de auto om terug te gaan naar het hotel.

Vrijdag eerst de nummers opgehaald en wat bidons (kruiken zegt Sjef) afgeleverd op de camping bij Sander Smit. De familie van Sander was bereidt om ons ook te voorzien van een kruik op de top van de eerste klim, de Glandon, daar wilden wij zeker gebruik van maken. Ook zou Sander een bidon voor mij afgeven aan Rob, van Cyclo Benelux, die in de eerste bocht van de Alp d’Huez zou gaan staan.

Hierna hebben we een uurtje zeeeeer rustig los gereden. Normaal rijd ik de dag voor een wedstrijd altijd nog wat intensieve blokjes, maar omdat het de dagen ervoor niet lekker liep durfde ik dat niet aan. Ik wilde niet, net als de dagen ervoor, met een slecht gevoel van de fiets stappen. ’s Middags lekker tot vlak voor de voetbalwedstrijd van Nederland op bed gelegen met de Ipod. De fiets moest ook nog wedstrijd klaar gemaakt worden met de superlichte lichte Edge carbon wielen, inclusief een Powertab naaf, welke ik gelukkig mocht lenen van Veltec. Meer kon ik er nu niet meer aan doen, het was nu een kwestie van recupereren tot de grote dag.

Zaterdag was ik in verhouding met andere renners in een zeer bevoorrechte positie. Dit omdat mijn kamer genoot, die met gebruik van een dompelaar en diverse andere zeer moderne kooktechnieken een heerlijke pasta had klaargemaakt, die wij ‘s morgens om 4:30 op bed hebben opgegeten, thnx Sjef !!.

Hoe de wedstrijd zelf verlopen is wordt spoedig vervolgt ........