Vakantiehulp gezocht

Net als vorig jaar zijn wij voor ons Fietshotel in de Vogezen op zoek naar een enthousiaste hulp voor de periode van mei tot half juli. Deze 2 ½ maand verblijf je bij ons tegen kost en inwoning en krijg je alle tijd om heerlijk te kunnen fietsen in deze prachtige omgeving.

Er is natuurlijk wel een tegen prestatie:

elke ochtend zorgen dat het ontbijtbuffet voor onze klanten klaarstaat, en ’s avond assisteren met het uit serveren van het avond eten.
Ben jij een enthousiast persoon die affiniteit heeft met fietsers en heb je in de periode mei tot half juli 2012 niks te doen laat het ons dan weten en neem contact met ons op via info@sportherberg.com
Weet je niet wie wij zijn en wat wij doen kijk dan op www.sportherberg.com

Ötztaler Radmarathon

De Ötztaler Radmarathon was voor mij de laatste cyclo van het jaar, ik had nog goed kunnen trainen in de weken na de Dolomieten Marathon en ik had er zin in. De darm problemen die ik had tijdens de week bij de Marmotte en Dolomieten leken volledig achter de rug. Ik had, door elke dag mij eet gewoontes op te schrijven en of ik wel of geen last had, kunnen ontdekken dat ik problemen had met snelle suikers. In de weken voor de Ötztaler had ik dit goed onder controle en ging vol goede moed naar Oostenrijk.

Dinsdag morgen vertrok ik samen met Judith en Justin (Mecanicien/verzorger) naar Oostenrijk waar de rest van het team al een aantal dagen verbleef. Het weer was super en Judith en ik besloten om de Timmelsjoch, de laatste klim, te gaan verkennen. Het is altijd prettig , als je al kapot zit, om te weten wat je te wachten staat. In dit geval 30 zware kilometers berg op.

Aangezien ik thuis voldoende hoogte meters kan maken had ik de laatste dagen voor de Ötztaler niet de behoefte om de bergen in te trekken. Ik heb dan ook de laatste 3 dagen lekker rustige tochtjes in de vallei gemaakt. Op vrijdag morgen voelde ik het al, tijdens het fietsen een loopneus en opgezette klieren, dit kon ik dus niet gebruiken. Wat is dit nou toch, thuis ben ik nooit ziek en als ik dan weer op pad ben, zo vlak voor de wedstrijd, weer wel. Gelukkig viel het mee en heeft het niet doorgezet, goed voor je zelfvertrouwen is het in ieder geval niet.

Zondag de dag van de wedstrijd, om 4:30 op om te ontbijten om vervolgens om 6:45 van start te gaan voor de 238km en ruim 5000 hoogte meters. De weersvoorspellingen waren goed. Het zou zo’n 20 graden worden, maar ’s morgens was dat nog ver te zoeken. Amper boven nul stonden we met 4000 man aan het vertrek. Vanaf de start is het eerst 30 kilometer dalen, ik kan je verzekeren dat is niet leuk in die kou, zeker als je zo als ik niet al te veel vet reserves hebt.

De eerste klim van die dag de Kuhtai, verliep goed, er werd aardig tempo gereden waardoor ik weer een beetje warmer werd. In de afdaling was ik dat alweer vergeten, met snelheden over de 100 km/uur doken we naar beneden om vervolgens klappertandend en volledig onderkoeld aan te komen in Innsbruck.

De Brenner as ging in een rustig wandeltempo omhoog richting de Jaufenpas waar het spel begon. Ik zat een beetje te ver van achteren toen we aan de Jaufen begonnen en moest me eerst naar voren rijden. Daar voelde ik al dat de wattage die ik trapte niet van harte gingen. Toch bleef ik aanzetten om bij de eerste groep aan te sluiten. Toen ik daar uiteindelijk in geslaagd was ging het tempo direct weer omhoog, dit kon ik 2 keer volgen maar de derde keer was er een te veel. Met een vermogen waar ik in de Vaujany nog lachend mee omhoog fietste, zat ik hier af te zien als een gek. Ik besloot dan ook me niet volledig over de kop te rijden want ik wist dat we naar de Jaufen nog de 30 km lange Timmelsjoch kregen, en die wilde ik nog wel boven komen. Met drie andere gelosten heb ik de Jaufen afgemaakt en zijn we afgedaald naar de voet van de Timmelsjoch. Een aantal andere rijders waaronder Frederick wisten in de afdaling van de Jaufen de aansluiting met ons groepje te maken.

Als 20^e begon ik aan de laatste uitdaging van de dag; de Timmelsjoch. Echt hard ging ik niet meer, maar ik kon nog een redelijk tempo ontwikkelen waar mee ik nog 10 man heb kunnen inhalen en dus als 10^e boven kwam. En uiteindelijk ook als 10^e over de streep, waar ik niet echt tevreden mee kon zijn. Ik had op meer gehoopt en moet normaal ook beter kunnen. De gemiddelde vermogens over de rit waren niet al te best in vergelijking met wedstrijden eerder in het seizoen. Bij thuiskomst maar eens laten bloedprikken om te kijken of er iets te verklaren valt.

Er bleek inderdaad wel iets te verklaren. Resultaat een gebrek aan vitamine D, wat op zich na een inspanning niet abnormaal hoeft te zijn, maar ook een veel te hoog niveau Triglycerides. Wat aangeeft dat te veel suikers zijn omgezet naar deze vetstof. Dit verklaart ook misschien wel de problemen die ik vaak had met het eten of drinken van veel snelle suikers. Op zich niet zo’n probleem, maar het is niet gezond, dus wat meer suikers eten die een lage glycemische index hebben i.p.v. een hooge. Het is eigenlijk een veel voorkomend probleem bij Obesitas patiënten, maar of ik daar nu onderval?!

Enfin, doel niet gehaald, maar dat geeft weer een reden om volgend jaar sterker terug te komen en er dan weer voor te gaan !!. Gelukkig heb ik dit seizoen al een reeks mooie resultaten geboekt, dus laat ik dit geen domper op mijn seizoen worden.

laatste loodjes voor de Ötztaler Radmarathon

Nog anderhalve week te gaan voor de laatste cyclo van dit jaar, en met zijn 238km niet de minste.

Dit is voor mij een nieuwe wedstrijd en ben dan ook benieuwd hoe ik deze afstand zal verteren.

De laatste weken heb ik dan ook al meerdere malen boven de 6 uur op de fiets gezeten om mijn duurvermogen optimaal te trainen. Afgelopen weekend is een deel van het team in mijn hotel geweest en hebben een tweetal gezamenlijke trainingen afgewerkt. Voor mij een welkome afwisseling om weer eens met het team te trainen i.p.v. alleen. Morgen staat er weer een van de laatste lange trainingen op het programma, afhankelijk van het gevoel wil ik proberen ruim de 7 uur te halen over alle ballons die ik maar kan vinden. Anita kan mij gelukkig weer een gedeelte van de rit met de motor begeleiden en mij voorzien van de nodige bidons en energie repen. Tot komend weekend wil ik nog goed trainen, daarna gaat de rem erop om goed uitgerust aan de start te staan.

Ik hoop dat ik mij kan mengen in de strijd voor een goed resultaat, maar ben me ervan bewust dat ik niet beschik over de nodige parcourskennis.

Maratona Dles Dolomites

Na de Trois Ballons, de Vaujany en La Marmotte was het nu tijd voor de Maratona.

Na de winst van de eerste 3, was het de vraag hoe ik dit allemaal zou verteren. Voorafgaand was dit de wedstrijd waar ik het liefste een overwinning zou behalen. Tijdens de Vaujany had ik echt super benen en trapte ik mijn hoogste gemiddelde vermogen ooit, tijdens de Marmotte was het al minder.

Na een lange dag in de auto op zondag met dank aan de Gendarmerie die het nodig vonden om ons staande te houden en actie voerende Italianen, kwamen wij pas laat aan bij ons hotel waar Veltec verblijft als ze in Italië zijn. Na 2 weken leven als een prof (kortom veel rusten tussen de wedstrijden en vooral weinig doen) was het toch echt tijd voor de wedstrijddag. Toch moet je dat ook kunnen, hele dagen alleen maar met fietsen en eten bezig zijn. Nee, dat is toch niet iets voor mij. Ik keek al uit naar maandag om weer lekker terug naar huis te gaan.

Maar eerst nog even de zondag alles uit de kast halen. Ik had al vernomen dat de hele morgen er een live uitzending zou zijn op RAI3. Helaas kon dit niet in Frankrijk bekeken worden. Hmm, jammer, anders hadden ze het thuis ook een beetje kunnen volgen.

De grote vraag voor mij was of ik weer voldoende hersteld was en mijn super benen uit de Vaujany weer kon gebruiken, zo ja dan zou het een mooie dag in Italië worden. De week voorafgaand waren de voortekenen niet super, veel last van darm problemen en 1 nacht aan de diarree. Maar de dag voor de wedstrijd leek alles goed te gaan en ik had er zin in.

De start was bijzonder vroeg, om 06.30u klonk het startschot al, ik had niet echt een plan en koers zoals gewoon op het gevoel, misschien volgende keer maar eens goed nadenken ? .

De eerste klim, passo di Campolongo ging goed ik zat vol adrenaline en vloog omhoog, ik kon mij moeilijk inhouden. Ik dacht goed tempo maken, de koers hard maken en eventueel favorieten isoleren van hun teamgenoten.

Ik dus tempo rijden. Na 2 bochten keek ik om, He waar blijven ze nou! Kijk ik verder terug en zie Bas en Frederic achter in de groep zitten. Ik dacht toen meteen die zullen niet blij zijn met mijn actie!Ik kreeg al snel een voorsprong van 1 en later 2 minuten. Ik dacht het Sella rondje is alleen maar klimmen of dalen dus als ik daar alleen blijf is dat geen probleem. Alleen daarna krijg je tussen de Campolongo en de Giau een aardig stuk vlak en daar moet je met meer man zijn, maar ja wat moet je dan als er niemand het gat dicht rijd? Je terug laten zakken?. Nee dit is niet mijn stijl en ik koos er voor om gecontroleerd alleen door te gaan, niet forceren en kijken hoever ik kom. Meer dan 2 a 3 minuten werd het niet.

Gaande weg de Giau merkte ik al dat het moeilijk zou gaan worden op mijn PowerTab zag ik dan mijn vermogen terug liep, Ik had dus niet de benen van twee weken daarvoor, balen dus !!.

Na 90 km werd ik op de Giau bijgehaald door een Italiaanse renner. Vlak voor de top. Nee, dit is niet leuk meer. Bijten en proberen aan te klampen. Jemig, dit gaat niet meer soepel. Waar blijven die vermogens? Ik trap ze gewoon niet meer zoals ik wilde. Helaas ik moest hem laten gaan, anders wordt het alleen maar erger. Nu goed proberen door te gaan. De 2^e plaats is nog haalbaar. De groep achter mij zit nog steeds op zeker 2 minuten, dus het kan nog. Gelukkig lukt het mij om toch enigszins mijn tempo vast te houden en als 2^de over de finish te rijden.

Een heel dubbel gevoel. Van start tot finish alleen gereden, de hele dag de tv-motor naast je en dan toch geen hoogste podium! Maar de organisatie en sfeer is bijzonder te noemen. Daar kunnen zij nog wat van leren bij andere cyclo’s. Als ik nu die benen van de Vaujany had, of als ik gewoon anoniem in de groep was blijven rijden wat dan? Ja wat dan, maar dat heb ik nu niets aan. Ik ben nu in ieder geval strijdend ten ondergegaan de manier waarop ik het liefst rijd !. Toch weet ik op tijd de teleurstelling weg te zetten en ook te genieten van alles. Ik mag tenslotte als een van de weinige niet Italianen een scratch medaille mee naar huis nemen! En die is heel mooi, geen massaproduct maar speciaal en alleen voor het podium gemaakt, net als de “bekers”. Schitterend. Ze hebben dan ook een mooie plaats in ons fietshotel gekregen.

En een mooie bijkomstigheid is dat er veel quality time voor onze Italiaanse sponsor Wilier is geweest op de Italiaanse TV, ik hoop dat ze daar blij mee zijn.

En volgend jaar? Ja, er blijft maar 1 doel over. Of dat gaat lukken zullen wij zien, maar 01 juli 2012 staat met goud omrand in de agenda genoteerd!

Marmotte 2011, visie vanaf de volgmotor.

Voor het eerst in 7 jaar hebben wij onze stoute schoenen aangetrokken en al vorig jaar besloten om ons hotel een weekje dicht te doen. Alles in het kader van de Marmotte.

Vorig jaar was Michel tenslotte winnaar en ik wilde daar ook wel eens bij aanwezig zijn. Het is ons tot nu toe altijd gelukt dat ik ook bij de Trois Ballons aanwezig was, dus moest het er bij de Marmotte ook eens van komen. Het is dan ook al weer heel wat jaren geleden dat ik de Alpen in de zomer heb gezien.

Dus de voorbereiding van “mijn”Marmotte begon al in oktober 2010. Het was toch wel een beetje eng, reserveringen afhouden voor dat weekend. Is weer eens een ander soort wedstrijdspanning. Je weet nooit of je seizoen goed genoeg is om dit te kunnen doen. Dat is de branche nu eenmaal. Maar ja, wij hebben die beslissing genomen dus zetten ook door.

Nu moest het materiaal nog geoptimaliseerd worden. Hoezo dan? Nou de motor hebben wij natuurlijk al langer, de topcase voor alle versnaperingen onderweg ook, maar nu moeten er ook nog wielen mee! Dat zou toch helemaal super zijn. Dus een schone taak voor Michel, samen met een vriend van ons hier in Plombières. In Februari zouden ze wel “even”een mooi rek gaan maken van roestvrij staal materiaal. Nou zo eenvoudig was het ook weer niet. Na 2 dagen ploeteren was het voor elkaar. Voila, motor met steunen voor wielen. SUPER. Let the games begin!

Eindelijk was het dan zover. Michel was reeds in de Alpen en op woensdag ben ik daar met aanhangwagen met motor ook heen gereden . Heerlijk om weer eens de Alpen te zien als ze groen zijn.

In al mijn wijsheid had ik besloten om de dag voor de Marmotte maar eens het rondje te rijden. Ze zeggen altijd dat je de dag voor de koers geen zware inspanning moet gaan doen, maar ik zie om mij heen niets anders. Zwoegers de Alp op, terwijl zij dat de volgende dag na 160 km ook nog moeten doen. Mijn hemel, wat moet het morgen dan wel niet worden! Maar alle advies in de wind gegooid heb ik lekker mijn rondje Marmotte gedaan. Hier en daar gestopt voor een kodak momentje en een lekker bakkie leut. Even genieten, want morgen heb ik daar toch echt geen tijd voor.

De volgende dag was het zover. Vroeg op. Nog even de juiste wielen steken en op spanning brengen. De voorraad in de topcase controleren en wij kunnen op weg. Zoals verwacht was het fris op de Glandon. Wij hadden afgesproken dat ik halverwege Michel zou oppikken en vanaf daar niet meer “uit zijn wiel” zou verdwijnen. Dat eerste moment is toch altijd weer spannend. Net als in de Trois Ballons. Daar komen ze aan, zal hij erbij zitten of niet!? He, is dit nu weer een of andere “gast” die vooruit rijdt? Het nummer had iets van 9000, maar waar die thuis hoorde was mij niet duidelijk. De vaste auto van de wedstrijdleiding reed er niet bij, dus wat is dit? Ongeveer 5 minuten later kwam de grote groep. Gelukkig Michel was al weer van ver te herkennen. Het was een niet al te grote groep. Even kijken, Michel, Frederick, Bas, oeps Sander klampt ook aan, en wie is dat? Jemig, het is die Française. Maar waar is Edith. Oooh jee. Maar die Française zit wel af te zien zeg. Als die zo doorgaat blaast zij zich nog helemaal op! Maar snel op de motor en er achteraan. Boven op de Glandon was het groepje na het passeren van het stuwmeer nog verder uitgedund. Ik had met al mijn gezonde verstand al besloten dat ik maar een beetje afstand zou houden bij de afdaling. Maar goed ook, na 2 bochten was de kop van de wedstrijd al weg. Hemeltje, wat dalen die hard. Het grootste deel van die afdaling ben ik keurig achter de laatste van die groep gebleven. Wel wonderlijk om te zien hoeveel moeite sommige hebben met dalen. Toch is dat ook een belangrijk onderdeel van het cyclorijden. Het kunnen dalen. Heeft niet alleen met durf te maken, maar zeker ook met inzicht. Het inschatten en kiezen van de juiste lijn.

Ik had met Michel al afgesproken dat ik tijdens de afdaling achter zou blijven en op het vlakke wel weer bij zou komen. Dus na de afdaling begon mijn inhaalrace. Onderweg zie ik nog een rijder staan met een lekke band. Hij vraagt om een wiel, krijgt die niet van mij en wordt boos. Jammer, maar dat was bij de Trois Ballons ook al zo, wij (Michel en Ik) organiseren dit voor Michel. Dit is een investering die wij graag doen en dan ga ik toch zeker niet 1 stel wielen meenemen voor die 5.999 andere deelnemers. Het risico dat ik 1 kilometer verderop Michel weer tegen kom die met een kapot wiel staat en ik deze dan net afgegeven heb aan iemand anders, is te groot. Ik denk dat ik dan een week op de logeerkamer moet slapen!

Ah, daar zie ik wat rijden. Van ver zie ik Veltec shirts, dus dat zal de kop wel zijn. He, waar is hij nou! Onderwijl dat ik de groep passeer, zie ik geen Michel. Hmm, vol gas door. Pas een heel stuk verderop zie ik Michel weer. Met z’n vijven zijn ze er dus van tussen geknepen tijdens de afdaling.

De vallei is ook op de motor geen mooi stuk, maar een noodzakelijk stuk om het mooiste van de route te kunnen bereiken. Vanaf hier wordt de bevoorrading ook van belang. Het loopt weer gesmeerd, Michel geeft een seintje, ik bedien hem op zijn wenken. Nu is dit natuurlijk niet een gewoonte van mij, maar tijdens de koers ligt dit even anders! Dat hier geen verkeerde beeldvorming ontstaat!

Door het feit dat ik rustig achter de kopgroep aan rijdt is het toch wel weer even genieten. Vanaf Valoire komen wij natuurlijk achterop bij de rijders van de de Mini-Marmotte. Regelmatig krijg is de vraag “C’est la tete du Marmotte?” “Oui”. En dan die verbaasde gezichten. Hier en daar probeert er iemand een stukje mee te gaan in het wiel. Blijkt dat men dan kijkt wat de snelheid van “die mannen” wel niet is tijdens de klim. Bij die constatering blijft het dan ook, want lang houden ze het niet vol. Al hoofdschuddend laten ze zich weer terugzakken.

Boven op de Galibier is de kopgroep gereduceerd tot 2. Eric is de laatste die moet lossen en samen met Currit komt Michel helemaal boven. Doordat ik mijn veiligheidshesje aan had, mocht ik ook mee naar de top. Toch een slimme zet, zo denken ze dat je bij de organisatie hoort en houden ze ook voor mij de kruisingen vrij. Dus ik ook mee de top over. Wat een uitzicht en wat een schitterend landschap. Nu de afdaling in. Geweldig om die te rijden. Loopt mooi, ook voor de motor. De kopgroep groeit weer aan met rijders van Mini-Marmotte die in het wiel gaan hangen. Sommige hebben zelfs de moed om zich voorop te zetten. Maar dit wordt natuurlijk even gecorrigeerd. Niet mee bemoeien, het is jullie wedstrijd niet. Meerijden in het wiel, oke, maar ga geen capriolen uithalen met alle risico’s van dien. Currit is ook nog geen echt vaste piloot. Hij rijdt vlak langs andere rijders en geeft zelf een erg onrustig beeld. Een paar keer ging het net goed. Achteraf zei Michel ook dat het lastig fietsen was met hem.

Samen rijden ze de vallei door richting de Alp. Zou het weer kunnen en zou ik daar dit jaar dan toch getuige van mogen zijn.

De eerste paar bochten ging Michel versnellen, die Curit blijft maar hangen, hij kan wel bijten zeg. Nu begint hij nog te kletsen ook met Michel. Wat zou daar gesproken worden? Hmm, ik hoor het natuurlijk niets en oortjes als communicatie hebben wij ook niet. Zo rijden ze omhoog. Michel die het tempo aangeeft en Currit die blijft hangen in zijn wiel. Kom op Michel!! Rijdt hem er nu af!! Bezorg je vrouwtje toch geen hartverzakking!!

Vlak voor de laatste bocht gaat Michel hem nog een hand geven ook. Oke, ze gaan er dus om sprinten. Hmmm, gezien Michel zijn sprintkwaliteiten ben ik hier nou niet echt gerust op.

Boven aangekomen neemt Michel de kop voor de rotonde. Ze gaan inderdaad sprinten. Kom op Michel!!. Jaa, hij haalt het.

Achteraf blijkt dat Currit aan het rekenen is geweest. Hij was later over de startmat gegaan. Is gelijk met Michel boven aan de Glandon gekomen en heeft toen Michel overgehaald om op de Alp niet van hem weg te rijden door toe te zeggen dat hij vindt dat Michel sterker is en hem de overwinning niet uit handen zal nemen. Kort achter Michel over de finish komen betekende voor hem in nettotijd een overwinning, dacht hij. Gelukkig is hem dit niet gelukt, maar Mmm, de “grootste”cyclo van Frankrijk wordt op deze manier gedegradeerd tot een eenvoudig rekenspelletje. In theorie zou dit in gaan houden dat iemand die als 10^de over de streep komt, toch nog winnaar zou kunnen zijn. Daar kan je dan ook weer allemaal tactieken op los gaan laten.

Het is nog te bezien of ze Michel nog aan start zullen zien van de Marmotte. Hij wil gewoon koersen en daar hoort ook de kunde van afdalen bij, in al zijn verzetten. Rekenen is voor boekhouders. En zo denken er nog wel meer over!! Helaas, het komt, die toch wel zeer mooie cyclo, niet ten goede.

De huldiging was zoals vanouds, niets omvattend, helaas. Toch heb ik al met al een super leuke week gehad in de Alpen, heb genoten van het feit dat Michel weer zo sterk en vertrouwd reed. Het riekt naar meer. Waar zal de reis volgend jaar heen gaan?

GF Eddy Merckx.

Deze cyclo stond eigenlijk totaal niet op mijn agenda. De cyclo’s in Belgie zijn niet mijn soort parcours, gevaarlijke wegen en teveel onrustige koersen. Ik zal daarvoor wel te oud zijn. Het is “mijn ding”gewoon niet. Maar ja. Dan beginnen ze over een WK. Persoonlijk vind ik een WK niet zo heel veel zeggend. Ik zou er veel trotser op zijn als ik ooit een goede uitslag in de Otz zou kunnen rijden of een nog een hele goede Dolomieten of Marmotte, maar ja. Ik kan mij natuurlijk altijd proberen te kwalificeren en dan kijk ik wel in september wat ik er van vindt.

Dus zo gezegd zo gedaan. Ik vrijdag met frisse tegenzin richting België. Eigenlijk is dit al de goden verzoeken. Vanaf de Trois Ballons had ik al last van een sluimerende keelontsteking die niet echt doorzette. Nou maar hopen dat het zo blijft.

Aangekomen in een bijzonder mooi onderkomen, chateau Modave (een echte aanrader), besloot ik om de beroemde en beruchte “muur” maar eens te gaan verkennen. Gewapend met mijn GPS ik op pad. Nadat ik hem 2 keer geslecht had, vond ik het wel genoeg. Richting hotel om te douchen. Wat een drukte in de Huy. Met een gangetje van ongeveer 15 km per uur laveer ik mij tussen de auto’s door. “huppekee”denkt een madammeke. Ik doe mijn autoportier open zonder te kijken. Dat moet toch kunnen!. Nou dus niet, en zeker niet als ik op mijn fiets daar rijdt. Volop remmen, ontwijken en een duikeling ten gevolge. Nee hè, niet nu. Maar ja. Een gekneusde rib ten gevolg. De fiets gelukkig beperkt beschadigd, lekker dan. Maar terug naar het hotel en morgen maar kijken hoe het ervoor staat.

Tot mijn eigen verbazing viel de pijn in de rib wel mee, dus toch besloten om te starten. De koers op zich stelde niet veel voor. Het werd een “wandelkoers” toen er eenmaal een kopgroepje weg was. In een grote groep legde wij het grootste gedeelte van het parcours af. Het is gewoon niet selectief genoeg naar mijn mening. Met de uitslag heb ik mijn in ieder geval wel gekwalificeerd voor het WK. Ik kijk nog wel of ik daar überhaupt wel ga rijden. Er staan voor die tijd nog belangrijkere afspraken. Zoals over 2 weken de Marmotte.

Na de finish ik direct naar huis. Onderweg voelde ik het al. Oeps, dit gaat niet goed. Mijn rib gaat mij steeds meer opspelen. De keel is ook flink in de weer. Nee, dit is niet mijn dag. Had ik misschien beter niet kunnen starten?

Nu een dag later is het antwoord erop: Inderdaad. Gezien de last die ik nu heb van de rib en mijn keel is dit geen verstandige beslissing geweest. Maar ja, achteraf kun je hier niets mee. Nu snel proberen alles weer in het gareel te krijgen. De benen zijn in orde, daar is niets mis mee, maar die rib en de keelontsteking baren mij meer zorgen. Zal het allemaal op tijd geheeld zijn voor de belangrijkste afspraken van dit seizoen? Met de rib zal dat wel niet geheel lukken, dat heeft toch meer tijd nodig, als het maar draagzaam is, dan ben ik al tevreden.

Kortom, ik had mijn gevoel moeten volgen en voet bij stuk moeten houden.

koers verhaal trois Ballons

De kop is eraf.

Dit seizoen zijn er 4 cyclo’s met rood in mijn agenda genoteerd.

De eerste is natuurlijk de Trois Ballons. De cyclo in “mijn achtertuin” bl

ijft voor mij toch een mooie wedstrijd. Ik heb natuurlijk het voordeel om dit gebied tot mijn trainingsgebied gebruiken.

Nadat ik deze cyclo in 2009 reeds een keer gewonnen had en vorig jaar na een zeer korte trainingsperiode toch tot een 3^de plaats wist te beëindigen, had ik voor dit jaar de ambitie een stukje hoger gelegd. Jawel, een parcoursrecord moet toch haalbaar zijn. Het staat er al sinds 2006 in een tijd van 6u25.43. Een mooi uitgangspunt.

’s Morgens lijken de weergoden wederom het goed met ons voor te hebben. Al moet ik toegeven dat ik tijdens het rijden van de Trois ballons nog nooit slec

ht weer gehad hebt. Dat is nu al weer voor de 6^de keer, dus … Mm, en ze zeggen dat het altijd regent in de Vogezen.

Met het team was afgesproken dat wij de koers vanaf de start hard zouden gaan maken. Wil het parcoursrecord eraan gaan, dan is dat wel een vereiste. Ook is het prettiger om met een kleinere groep richting de Oderen te rijden. De afgelopen 2 edities was dat niet het geval, met alle gedoe bij de bevoorrading ten gevolge. Dus dat moesten wij maar gaan voorkomen. Nu kun je van alles van tevoren bedenken, maar koers is koers. Toch gelukt het om in een kleiner gezelschap de Servance af te dalen en de eerste schifting is geschiedt.

Het nadeel van zo’n start is dat je hiermee wel je vrouw in totale verwarring brengt. Normaal vertrekt ze van huis om 08.00 uur en is dan altijd op tijd in Thilllot om mij daar op te vangen en als persoonlijke verzorgster mij de hele koers te volgen.

Op onze vaste plekje kijk ik vol verwachting uit naar mijn gevolg. He, ze staat er niet. Nee he, hoe kan dat nou! Nou, gewoon maar hopen dat ze snel aansluit. Dit jaar hadden wij nog wel de motor uitgebreid met een rek met reserve wielen, zodat ik bij lek ook meteen assistentie zou hebben. Maar ja, dan moet ze er wel zijn! Gelukkig kwam ze voor de top van de Oderen aansluiten en was ik daarin ook weer gerust. Mooi !

De koers verliep eigenlijk zoals gewenst. Er ontstond een kopgroepje met o.a. Frederick, dus was het even rustig afwachten tot de Bramont of route American

waar het zou losbarsten. Het was voor mij eigenlijk alleen maar een kwestie van de directe concurrenten in de gaten te houden. Zoals ieder jaar zou de beslissende opsplitsing wel plaatsvinden op de beklimming van Ballon d Alsace. Het heeft geen zin om alleen door de vallei te moeten rijden naar de voet van de Planche. Dat is ieder jaar al gebleken. Je moet minimaal met z’n tweeën zijn, anders heeft het geen zin.

Ik kwam met Bart boven en in de afdaling werden wij nog bijgehaald door Eric en Kristof. Met z’n vieren zijn wij naar de voet van de Planche gereden.

Hier moest het gaan gebeuren. Aan de voet moesten Kristof en E

ric al meteen lossen. Bart kwam nog mee in mijn wiel. Eigen klim rijden werd mij toegeroepen door Anita. Dat klopt, eigen klim rijden. Mijn eigen vertrouwde cyclops zou mij hierbij wederom een enorme steun zijn. Ik weet dat ik 400 watt lang vol kan houden. Dus daar gaan wij ook van uit. Ik wil 400 watt in het scherm zien staan en niets anders. Niet meer niet minder. Vooral niet minder. En het werkte weer. Beetje bij beetje, stukje voor stukje moest Bart toegeven. Yes, en nu maar hopen op een parcoursrecord.

Op mijn teller stond 06.22u, maar wij hebben natuurlijk in Thann wel een erg lange plaspauze gehad voor de verkeerslichten. Mmm, zou het voldoende zijn. Gelukkig heeft deze opstopping niet mijn ambitie in de weg gestaan, met een mooie 06u24.26 heb ik niet alleen mijn 2^e overwinning in de Trois Ballons maar ook een parcoursrecord. Die staat. Volgend jaar weer? Kijken of we een 3^e bordje langs de kant kunnen krijgen, we zullen zien.

Trois Ballons 2011

Winst in de Trois Ballon dit jaar was een goede opsteker voor mij, en bevestigd mij dat ik op de goed weg zit naar de Marmotte en Dolomieten Marathon. Vooral de laatste klim na 200 km had ik nog goede benen en reed met een gemiddelde van 18 km/uur 2 minuten sneller dan vorig jaar omhoog met nog een goed gemiddelde wattage.

komende dagen zal ik verslag doen van mijn Trois Ballons.

Horten en stoten deel 2

Als de knie dan weer goed is kreeg ik last van een ontsteking op het zitvlak, ik heb hier geen ervaring mee en dacht dit gaat vanzelf wel weer over, niet dus het werd alleen maar erger !!.

Wij zijn inmiddels al weer eind Mei. De details zal ik u besparen, maar het komt er hier op neer dat ik de afgelopen maanden geprobeerd heb mijn trainingen te doen. Vaak ging het 1 dag goed, soms 2 dagen achter elkaar en dan weer terug, Vorige week een training afgebroken en besloten dat het nu eerst over moet zijn wil ik verder trainen. Nu kan ik nog een weekje stoppen maar vanaf begin juni is er elk weekend een cyclo.

Het voordeel van zo veel fanatieke fietsers om je heen in ons hotel is dat iedereen wel tips en tricks weet om het een en ander te verhelpen. Restjes zalf werden gedoneerd, middeltjes overgevlogen uit Nederland en zelf “dokter Ad”had uit eigen ervaringen nog adviezen.

Maar uiteindelijk na drie dagen rust zonder verbetering gekozen om het bij de huisarts vakkundig te laten wegsnijden, dit betekende wel nog eens 3 a 4 dagen rust. En dat is niet makkelijk voor een wielrenner die zich zo goed mogelijk wil voorbereiden. Dus op naar de huisarts! 15 minuten later, 1 snee in mijn bil, een kuurtje antibiotica en 2 zalfjes rijker stond ik weer buiten.

Maar ja, ik zie het maar zo van elke tegenslag wordt je weer sterker, en ik begin in ieder geval goed uitgerust aan de komende 6 weekenden. Joop Zoetemelk zij altijd de tour win je in bed, en hij zal het wel geweten hebben.

Inmiddels een weekje rust achter de rug en afgelopen donderdag de eerste 2 uurtjes weer gemaakt, dat ging goed en komende week hoop ik dat het na wat lange trainingen ook goed blijft.

Uit alle voorzorg, het oude vertrouwde zwarte zadeltje weer op de nieuwe fiets gemonteerd (ik weet het, gesoigneerd is het niet) maar als ik gewoon zittend klimt ziet niemand het.

Of ik op tijd klaar ben voor de Trois Ballons, dat betwijfel ik, maar in ieder geval heb ik nog genoeg tijd voor de hoogtepunten van deze zomer “la Marmotte”en de” Maratona dles Dolomites”.

Aan de motivatie zal het niet liggen.

Horten en stoten deel 1

Mijn opbouw naar de cyclo’s; Met horten en stoten.

Na toch wel een verrassend cyclo seizoen 2010, zou ik dit voorjaar mij weer serieus bezig gaan houden met een goede opbouw van de trainingen naar een het cycloseizoen 2011, waarvan de piek toch wel ligt tussen de Marmotte (2 juli) en de Dolomieten Marathon (10 juli).

De jaren dat ik nu fiets heb ik mij altijd gelukkig kunnen prijzen zonder noemenswaardige blessures en valpartijen, maar of het nu de leeftijd is, ik weet het niet, ik wordt toch niet te oud ??.

Het begon al in Maart. Op een mooie zonnige trainingsdag in de omgeving van de Ventoux ben ik lekker aan het trainen. Na 4 uur is het ineens “aaii”. Er is iets in mijn knie wat behoorlijk wat pijn veroorzaakt het lijkt wel de onder de knieschijf. Meteen het gas eraf en zo rustig mogelijk naar ons vakantieadres terugpeddelen. Thuis gekomen kon ik niet echt een verklaring voor dit vreemde verschijnsel geven. Nu gewoon maar even rusten en hopen dat het de volgende dag weer over zou zijn.

Maar helaas, de zon was wel verdwenen maar de pijn in mijn knie niet. Dan maar een dagje de wijn chateau’s bezoeken. Zelfs deze onschuldige bezigheid was geen pretje voor de knie. Wat is dit dan toch! Maar een paar dagen rust nemen met Nurofen en hopen dat het snel wegzakt, want volgende week is het team er ook en dan wil ik toch graag volop mee kunnen trainen.

Na een aantal dagen rust weer twee keer een stukje rustig gefietst en dat leek goed te gaan, dus klaar voor de laatste week met het complete team, de training kon beginnen !!. De eerste training ging naar omstandigheden nog redelijk maar de volgende trainingen heb ik allemaal af moeten kappen of moeten verkorten. Helaas het moest toch echt meer rust hebben. Inmiddels na een paar bezoeken aan de kinesist bij ons thuis gaat het weer goed, waarschijnlijk foute combinatie van schoenen en pedalen.