De Ötztaler Radmarathon was voor mij de laatste cyclo van het jaar, ik had nog goed kunnen trainen in de weken na de Dolomieten Marathon en ik had er zin in. De darm problemen die ik had tijdens de week bij de Marmotte en Dolomieten leken volledig achter de rug. Ik had, door elke dag mij eet gewoontes op te schrijven en of ik wel of geen last had, kunnen ontdekken dat ik problemen had met snelle suikers. In de weken voor de Ötztaler had ik dit goed onder controle en ging vol goede moed naar Oostenrijk.
Dinsdag morgen vertrok ik samen met Judith en Justin (Mecanicien/verzorger) naar Oostenrijk waar de rest van het team al een aantal dagen verbleef. Het weer was super en Judith en ik besloten om de Timmelsjoch, de laatste klim, te gaan verkennen. Het is altijd prettig , als je al kapot zit, om te weten wat je te wachten staat. In dit geval 30 zware kilometers berg op.
Aangezien ik thuis voldoende hoogte meters kan maken had ik de laatste dagen voor de Ötztaler niet de behoefte om de bergen in te trekken. Ik heb dan ook de laatste 3 dagen lekker rustige tochtjes in de vallei gemaakt. Op vrijdag morgen voelde ik het al, tijdens het fietsen een loopneus en opgezette klieren, dit kon ik dus niet gebruiken. Wat is dit nou toch, thuis ben ik nooit ziek en als ik dan weer op pad ben, zo vlak voor de wedstrijd, weer wel. Gelukkig viel het mee en heeft het niet doorgezet, goed voor je zelfvertrouwen is het in ieder geval niet.
Zondag de dag van de wedstrijd, om 4:30 op om te ontbijten om vervolgens om 6:45 van start te gaan voor de 238km en ruim 5000 hoogte meters. De weersvoorspellingen waren goed. Het zou zo’n 20 graden worden, maar ’s morgens was dat nog ver te zoeken. Amper boven nul stonden we met 4000 man aan het vertrek. Vanaf de start is het eerst 30 kilometer dalen, ik kan je verzekeren dat is niet leuk in die kou, zeker als je zo als ik niet al te veel vet reserves hebt.
De eerste klim van die dag de Kuhtai, verliep goed, er werd aardig tempo gereden waardoor ik weer een beetje warmer werd. In de afdaling was ik dat alweer vergeten, met snelheden over de 100 km/uur doken we naar beneden om vervolgens klappertandend en volledig onderkoeld aan te komen in Innsbruck.
De Brenner as ging in een rustig wandeltempo omhoog richting de Jaufenpas waar het spel begon. Ik zat een beetje te ver van achteren toen we aan de Jaufen begonnen en moest me eerst naar voren rijden. Daar voelde ik al dat de wattage die ik trapte niet van harte gingen. Toch bleef ik aanzetten om bij de eerste groep aan te sluiten. Toen ik daar uiteindelijk in geslaagd was ging het tempo direct weer omhoog, dit kon ik 2 keer volgen maar de derde keer was er een te veel. Met een vermogen waar ik in de Vaujany nog lachend mee omhoog fietste, zat ik hier af te zien als een gek. Ik besloot dan ook me niet volledig over de kop te rijden want ik wist dat we naar de Jaufen nog de 30 km lange Timmelsjoch kregen, en die wilde ik nog wel boven komen. Met drie andere gelosten heb ik de Jaufen afgemaakt en zijn we afgedaald naar de voet van de Timmelsjoch. Een aantal andere rijders waaronder Frederick wisten in de afdaling van de Jaufen de aansluiting met ons groepje te maken.
Als 20e begon ik aan de laatste uitdaging van de dag; de Timmelsjoch. Echt hard ging ik niet meer, maar ik kon nog een redelijk tempo ontwikkelen waar mee ik nog 10 man heb kunnen inhalen en dus als 10e boven kwam. En uiteindelijk ook als 10e over de streep, waar ik niet echt tevreden mee kon zijn. Ik had op meer gehoopt en moet normaal ook beter kunnen. De gemiddelde vermogens over de rit waren niet al te best in vergelijking met wedstrijden eerder in het seizoen. Bij thuiskomst maar eens laten bloedprikken om te kijken of er iets te verklaren valt.
Er bleek inderdaad wel iets te verklaren. Resultaat een gebrek aan vitamine D, wat op zich na een inspanning niet abnormaal hoeft te zijn, maar ook een veel te hoog niveau Triglycerides. Wat aangeeft dat te veel suikers zijn omgezet naar deze vetstof. Dit verklaart ook misschien wel de problemen die ik vaak had met het eten of drinken van veel snelle suikers. Op zich niet zo’n probleem, maar het is niet gezond, dus wat meer suikers eten die een lage glycemische index hebben i.p.v. een hooge. Het is eigenlijk een veel voorkomend probleem bij Obesitas patiënten, maar of ik daar nu onderval?!
Enfin, doel niet gehaald, maar dat geeft weer een reden om volgend jaar sterker terug te komen en er dan weer voor te gaan !!. Gelukkig heb ik dit seizoen al een reeks mooie resultaten geboekt, dus laat ik dit geen domper op mijn seizoen worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten