L'étape de Légende

Omdat ik onderdeel uitmaak van het gelegenheids equipe, was ons beloofd dat wij een goed startnummer zouden krijgen.Het vervoer vanaf de Ballon d’Alsace (waar ik mijn auto kon parkeren) naar Strassbourg was ook geregeld. De overnachting was in een jeugdherberg.Toen kwam onze ploegleiding met de rugnummers. Damien Richard kreeg nr 12, een ander kreeg nr 19, ik kreeg 1069. Dat was het nummer wat ik al zelf had verkregen in de voorinschrijving. Wat nu, ik zou toch ook een laag nummer krijgen?? Nee zeiden ze, dat komt wel goed, je kunt gewoon voorin starten morgen.”Ja ja, nou dat hopen wij dan maar.Na een nacht niet lekker slapen, ja, je eigen bedje slaapt toch het beste, vroeg op om kwart voor 5. De start was om 07.00 uur.Blijkt dat Damien Nazon, die de bevoorrading zou verzorgen van ons, autopech had en niet op tijd bij de koers kon komen. Ja hoor, begint lekker. Denk je dat alles goed geregeld is, gebeurt dit. Wat komt nog meer?Naar de start, ja hoor, zoals ik al dacht; “dit startvak is niet voor u, gaat u maar naar achter”, “ja maar, ik behoor tot deze equipe”, “niets mee te maken, u heeft nr 1069, een vak naar achter”. Nou dat laat ik mij niet gebeuren, dus dan maar over het hek klimmen, nummer een beetje afschermen. Helaas, controleren ze de vakken grondig en daar komen de mannen aan. Nummer laten zien, en ja hoor.“ik ga echt niet weg hier, bel maar met de ploegleiding, de organisator”. Na veel touw trekken dropen ze af, gelukkig nu de koers.De eerste 40 kilometer was vlak. Er stond zo’n 3.500 man aan de start, toch een mooi aantal.Damien Richard reed al in de eerste 20 km lek en kreeg het niet voor elkaar om zijn tube te repareren, de Mavic materiaalwagen kon er toen ook niet bij komen, het was te vroeg in de koers en hij moest vervolgens al in de bezemwagen stappen. Toch een aderlating voor de equipe. Hij is altijd wel goed voor een korte klassering. Zelf was hij ook helemaal niet blij toen ik hem bij de finish sprak.De eerste klim was de Col de Kreuzweg. Ik besloot om gewoon in de groep mee te rijden, nog niet voorop, maar gewoon in de groep. Boven op de Kreuzweg was de groep behoorlijk groot, een man of 50 a 60.Vervolgens kwam de Col de Fouchy. Ik kon het toch niet laten en ben goed tempo naar boven gereden. Boven waren er nog een man of 8 over. Waaronder natuurlijk ook Jalabert en ook nog 4 man van onze equipe.In de afdaling kwam er nog een groep terug zodat wij ongeveer met een groep van 25 man bleven rijden. Tot de col du Platzerwasel heb ik mij rustig gehouden. Gewoon in de groep meegereden, wel vooraan, maar niet het tempo bepaald. Pas op de Plazerwasel heb ik mijn eigen tempo opgepakt. Het gevolg was dat men langzaam maar zeker 1 voor 1 moest lossen. Wolf als laatste tot ik alleen boven kwam. Daar het niet mijn bedoeling was om alleen te komen, heb ik boven even rustig gegeten en gedronken totdat Wolf, Jalabert en Marcon weer aansloten. Met z’n vieren hebben wij vervolgens goed samen gereden. Alleen de afdaling van de Route American, die er erg lastig is vanwege zijn slechte wegdek, heb ik gekeken of ik alleen met Jalabert over kon blijven, hij kan tenslotte goed dalen en ik ben er ook niet vies van. Dus misschien was dit de mogelijkheid om de andere twee (Wolf en Marcon) los te rijden. Maar helaas konden zij wel volgen. Dan moet het maar op de Ballon d’Alsace gebeuren.Toen kwam de Ballon. Ik ging er meteen mijn eigen tempo rijden. Als snel moesten Jalabert en Marcon eraf. Alleen Wolf kon nog volgen. Ja, daar gaat Wolf, hij er ook af. Mooi. Zou het mij lukken? Het gaat goed. Ik zie Wolf niet meer. Nog 2 kilometer met 45 seconde voorsprong. O nee, het gaat niet meer. Wat is dit? Ik zie op mijn teller dat mijn snelheid snel minder wordt. Nee he, doorbijten. Nee, Wolf komt er weer aan. Nog 1 kilometer. Toe doorrijden.Ik probeer te versnellen, het lukt echt niet meer. Ik probeer te gaan staan op mijn pendalen. Mijn benen zwabberen gewoon. O nee. Ja hoor, 50 meter voor de finish komt Wolf mij voorbij. OOOh wat heb ik de pest erin. Dit is echt niet leuk meer. Als je voor de wedstrijd had gezegd je wordt 2e, zou ik gezegd hebben daar teken ik voor. Maar nu, op deze manier, nee. Ik ben nog steeds een beetje boos, natuurlijk op mijzelf. Maar ja, Wolf, een renner uit een pro-contintal team, die mannen rijden veel meer wedstrijden van deze afstanden, waardoor ze gewoon meer inhoud hebben.
Naar afloop ook nog even naar de dopingcontrole geweest, de eerste 5 van het klassement moesten hier heen. Zoals je ziet worden ook de cyclo's steeds professioneler. Goed dat ze dit doen, dat zouden ze bij elke cyclo moeten doen !.Tegelijk met het rijden van deze laatste cyclo dit jaar, zijn wij ook klaar met het seizoen in onze sportherberg. Ik weet nu waar ik volgend jaar aan moet werken,volgend jaar weer een nieuw cyclo seizoen. We zullen zien, eerst maar even rust en vakantie.Als ik terug kijk op mijn tweede cyclo jaar ben ik zeer tevreden. Alleen de Marmotte heeft mij heel erg teleurgesteld, hier had ik meer van verwacht dit jaar. Maar verder zijn toch alle wedstrijden volbracht met mooie resultaten.

Tijdrit Ballon D'Alsace

Omdat de organisatie een samenwerkingsverband is aangegaan met ASO, de organisatie van etappe L’Egende, wilden zij een interregionale team samenstellen voor de 2 wedstrijden. Dit om de regio te promoten. Vandaar dat ik ook benaderd werd om voor de twee wedstrijden uit te komen voor dit gelegenheids equipe. Nadat ik met iedereen kennis had gemaakt van de equipe, hebben wij genoten van een lichte lunch. Kregen aldaar ook onze kleding uitgereikt. Toch leuk georganiseerd allemaal. Onze ploegleider was Damien Nazon (ex-prof).Natuurlijk mocht ik als laatste starten, omdat ik vorig jaar ook de tijdrit gewonnen had in een tijd van 23.58, 18 seconden boven het record van Rasmussen (23.40).Dit jaar wilde ik toch echt proberen om het record van Rasmussen te verbeteren.Het weer was goed, dus wie weet.Vanaf de start ging het al lekker. Mijn harstslag ging goed omhoog, kon het goed volhouden.Maar in die 9 km was het wel afzien. Vooral in het begin. Het is mentaal toch moeilijk om zo tegen jezelf te vechten. In het rood gaan, zonder echt iets voor je te hebben of direct achter je. Maar het lukte gelukkig wel. Ik kon mijn snelheid goed vast houden. Zou het dan lukken??Wel was er veel wind, meer dan vorig jaar, hopelijk heeft dat niet teveel verlies opgeleverd.De laatste kilometer, gelukkig de finish. En??24.11. Helaas niet gelukt. 2e was Damien Richard, op 2 minuten. Toch was ik tevreden, er zat gewoon echt niet meer in, ook als je achteraf mijn polar ziet, dan is alles gegeven met gemiddeld 196 slagen over de 9 kilometer, dus volgend jaar gaan wij het weer proberen.

Les Ballons Vosgiens

Zondag was het weer zover.Vrijdag was Oege hier ook aangekomen, nadat hij vrijdagmorgen had besloten om toch maar de cyclo te gaan rijden. Ik zelf had wel het vertrouwen dat ik goed zou moeten rijden. Misschien een overwinning??Maar die illusie werd al snel omver geholpen toen Oege met mijn startnummer terug kwam uit Gerardmer en de mededeling dat Thomas Dietsch (team Bianchi)ook mee rijdt. Nou, de 2e plaats dan maar. Op internet las ik al dat Dietsch 2 weken geleden nog een bronzen plak had gewonnen tijdens het WK marathon mountainbiken. Zondagmorgen was het lekker weer. Bij de start zag ik al wat bekenden. Na de start richting de La Schlucht, zie ik Damien Richard er als een speer vandoor gaan. Voor mijzelf had ik gezegd ‘ik ga niet met iedere vlucht mee”, maar als Richard gaat, dan ga ik toch maar mee. Op de Hahnenbrunnen hadden wij een voorsprong van 2.15 min. Maar in de beklimming van de Petite Ballon bepalen Dietsch en Nicolas Hartmann (van Cofidis) om de beurt het tempo en het verschil zak al weer na de minuut. Oege kon nog met hun mee, evenals Dulaurent. Boven op de Petit Ballon zeiden Damien en ik al tegen elkaar dat wij rustig zouden dalen en goed proberen te recupereren voordat ze zouden aansluiten. Damien daalt niet zo goed en achteraf was dat ook zijn opzet, om voor de afdaling van de Petit Ballon, wat toch geen al te lekkere afdaling is, met voorsprong te gaan dalen om zo min mogelijk te verliezen.Gezamenlijk begonnen wij aan de beklimming van de Firstplan. Oege heeft helaas achterstand opgelopen bij de afdaling van de Petit Ballon en heeft niet meer terug kunnen komen.Tijdens de beklimming zag ik al wel dat Dulaurent het al moeilijk kreeg. De beklimming van Markstein moest het maar gebeuren. Nadat Hartmann het tempo opvoerde moesten eerst Dulaurent en later Richard er al snel af. Om hun niet meer te laten terug komen ben ik de tweede helft van de Markstein op kop gaan zitten om het tempo nog iets te kunnen opvoeren. Ja een Hartmann en Dietsch rijdt je er toch niet af, die illusie had ik ook niet.Tijdens de afdaling van Markstein hebben wij met z’n drieën goed gedraaid en was het voor de achtervolgers niet meer mogelijk om terug te komen.Toen kwam de Bramont. Dietsch had schijnbaar toch het idee om alleen aan te willen komen, of in ieder geval het “amateurtje” niet mee te nemen. Wat ging die gast hard. 25-26 km/u tegen de Bramont op. “Jemig, ik houd dit niet, maximaal, pfff”. Gelukkig ook dit overleef ik. De Grosse Pierre ging ook nog goed. Met z’n drieën naar de finish. Zouden deze ‘profs” het als een training zien of toch ook de eer willen, waar het bij ons “amateurs” toch om gaat. De klim naar de finish lieten ze mij wel voorop rijden. Zouden ze het toelaten of niet?Nee hoor, Dietsch zet aan, Hartmann volgt. En in de sprint schiet er bij mij de kramp erin. Verloren strijdt, helaas. Ben met deze uitslag zeer tevreden, een 3e plaats achter Dietsch en Hartmann is geen schande. Wel een lekker gevoel dat de vorm weer terug is. Na de marmotte (welke voor mij gevoel een malaise was) een lange periode nodig gehad om weer terug te komen. Nog 2 belangrijke ritten en dan zit het seizoen erop.

La Jean Gribaldy

Zondag was het weer zo ver. Na twee weken vrijwel geen intensieve training te hebben gedaan, kon en mocht ik er niet veel van verwachten. Ik heb twee weken gebruikt om weer een beetje de vermoeidheid kwijt te raken die mij vooral bij de Marmotte parten heeft gespeeld. Deze cyclo is voor mij ook weer een “thuis”wedstrijd, dus laat ik hem niet schieten. Hij is niet te zwaar met zijn 2000 hm en 185 km. Gelukkig was het weer redelijk stabiel. Geen overgoten zon, maar wel droog.Bij de start zag ik toch ook al weer een aantal bekende uit de omgeving. Ook veel elite rijders van de organiserende vereniging.De start kilometers verliepen rustig. Na 30 kilometer hebben wij de koers geopend. Met drie man in de aanval gegaan. Langzaam maar zeker kwamen er enkelingen aansluiten bij ons, zo vlak voor de col Chevestraye.Als groep de col over gegaan, en op weg naar de volgende col “Col des Croix”. In de aanloop van de Col de Croix, demarreerde een elite renner van de organiserende vereniging weg. Het was de elite kampioen van France Comte, de regio die onder de Lorraine ligt. Wat kan die jongen fietsen, maar ja, je wordt niet zomaar kampioen van de regio. Er sprong nog iemand achter hem aan, ik heb ook nog geprobeerd om naar het toe te rijden, maar dat lukte niet.Col des Croix ben ik als voorste van de groep opgereden. Dat viel mij nog niet tegen. Aan de voet van de Ballon D’Alsace waren wij nog met een groep van 6 man. Ik had verwacht dat wij de voorste wel bij zouden halen. Ik hoorde aan de voet van de Ballon dat hij een voorsprong had van 1,5 min. Op zich niet echt een probleem. Maar de beklimming van de Ballon, welke ik natuurlijk kan dromen, ging het niet zoals het wel zou moeten. Het lukt mij niet om op de 39*19 te blijven en moest terug naar de 21. Ik merkte toch dat ik de afgelopen weken wat kracht ben kwijt geraakt. Ja, kan haast ook niet anders. Maar geen paniek, gewoon doorrijden.Ik reed evengoed als eerste van de achtervolgers de Ballon op, dus dat is goed. Boven aan de Ballon had de koploper 2 min voorsprong. De laatste 80 kilometer met 6 man de achtervolging ingezet. Maar het lukte ons niet om de koploper in te halen. Helaas.8 kilometer voor het einde kwam voor mij de genadeslag. Krampen. Nee he, niet weer. Jawel toch wel. Als ze nu gaan demarreren kan ik het vergeten. Dus maar een schietgebedje en veel drinken en nog maar een “gelletje”naar binnen. Maar gelukkig kon of wilde niemand uit de groep een aanval doen. Ik had de finish ’s morgens al verkent met de auto. Dus ik wist hoe de laatste kilometers naar de finish eruit zag: een klein viaductje, daarna een rotonde gevolgd door nog een scherpe rotonde en dan naar rechts een straatje in; de finish.Aangezien de krampen een beetje waren weggezakt, dan maar de dood of de gladiolen. Het laatste viaduct vol gegaan. Jemig die krampen komen terug, nee, gewoon doorgaan.Ik had een gaatje, vol de rotondes over. Gelukkig ik houd stand. De finish. Pff, 2de, 2 minuten van de winnaar. Van tevoren niet mogen hopen, maar die krampen. Ik was de finish over en wist van narigheid niet hoe ik mijn been moest houden. Oeps, zo erg heb ik het nog nooit gehad. Toch een goed gevoel, maar veel masseren en op naar september. Daar zijn toch nog wel wat “piekmomentjes”voor mijzelf. Heb nog een maand om weer wat kracht op te doen, dat moet goed komen.

La Marmotte

Zaterdag was het zover. Voor mij toch een van de belangrijkste wedstrijden van dit seizoen.De uitslag van de Vaujany gaf mij vooraf een goed gevoel. Dus met de vorm zal het wel goed zitten.Vrijdag afgereisd naar Bourg D’Oisans. Aldaar op de camping aangekomen iedereen even gedag gezegd. Was goed om te zien dat het met Oege naar omstandigheden goed ging. ’s Middags even wat losgereden. Zag dat de hartslag niet snel omhoog wilde, was anders dan vorige week. Toen ging hij heel snel omhoog. Was dat nu goed of juist niet? We zullen het wel zien.’s Avond heerlijk een spaghetti gegeten, bereid met veel zorg door de teamleiding, dan moet het wel een goede maaltijd zijn, toch?Na een nacht redelijk geslapen te hebben, was het dan zover.Na de start de col du Glandon op,hier hoorde wij dat er van de kant werd geroepen “3 minuten”. Ik vroeg al aan Feike Loods of hij wist of er iemand al weg was. Hij wist het ook niet. Nou zal wel dan. Er werd flink doorgereden en we kwamen met een man of 15 op de top. Mijn teamgenoot Alan Looms zat daar helaas niet meer bij. Vlak voor de top stonden Oege en Jan op mij te wachten, en konden ze mij een nieuwe bidon geven. Vorig jaar was het mijn eerste Marmotte en toen werd mij meteen duidelijk dat meteen vanaf de top van de Glandon het hard naar beneden gaat en dat je mee moet.Dus ik in de laatste kilometer goed gegeten, gedronken en mijn windjack aangetrokken. Ja hoor, rijden ze heel rustig. Zal je altijd zien. Heb ik weer. Maar al snel ging het gas erop. De Italianen in volle vaart. Wij erachteraan. Meer kan je toch niet doen.Feike was er ook bij evenals Gueraud (was vorige week 2e achter mij).In de afdaling haalde wij Bert Dekker en Bram van de Leij bij. Naar later bleken zijn zij vanuit de start meteen weggesprongen. Wat ging het hard in die afdaling. Snelheden van 80 kilometer p/u gaf mijn polar aan. Jemig, maar wel schitterend. Genieten is dat.De Italianen lieten het er niet bij zitten, en er werd in de aanloop van de Telegraphe een aantal keren gedemarreerd. Je kunt dan toch zien dat die mannen ieder weekend van dit soort cyclo’s rijden. Wat een macht hebben die in de benen. Alles is ook tot in de puntjes bij ze geregeld. Ploegleidersauto met materiaal, enz enz.Als er een van hun een pitsstop moest houden, bleven de ploeggenoten bij hen en kwamen ze met z’n drieën weer terug bij de groep en reden met ogenschijnlijk groot gemak de groep voorbij. Wij weer in de beugels en erachteraan. Tijdens de klim van de Col du Telegraphe gingen de Italianen er vandoor. Ik kon ze niet volgen. Ik voelde dat het niet lekker ging. Ik wilde niet helemaal in het rood gaan, want het is nog ver. Wij zijn vervolgens met een man of 6 een strak tempo blijven fietsen. Op de top van de Telegraphe haalden wij hen weer bij en kwam dus alles weer bij elkaar. In de aanloop van de col du Galibier gingen de Italianen weer tekeer. Versnelling na versnelling, Feike Loots kon ze nog volgen. Ik zat echt niet lekker en heb toen ook Patrick Gueraud en Michel Roux moeten laten gaan. Jemig dat valt tegen.De Galibier, en de afdaling naar de Alp heb ik grotendeels alleen moeten rijden. Vlak voor Bourg d’Oisans heb nog wel wat medewerking gekregen van twee andere renners, maar dat heeft allemaal niet meer mogen baten. Aan de voet van de l’Alp D’Huez wist ik al dat ik dit jaar niet tevreden zou zijn met mijn resultaat, dus dan is motivatie om nog even extra diep te gaan op de Alp er ook niet bij. Of je nu 9de of 10de wordt, dat maakt ook niet uitMijn hartslag ging ook niet meer omhoog, wat ik vorige week wel nog had op de laatste klim. Uiteindelijk dan 9de. Maar 1 minuut sneller dan vorig jaar.Kortom ik ben zeker niet tevreden en waar het aan gelegen heeft, ik weet het niet. Was het de spaghetti van de avond ervoor, of had ik gewoon mijn dag niet. Dat laatste zal het wel geweest zijn. Volgend jaar beter.
Anneleen Winters kwam als tweede dame over de streep en verbeterde haar tijd met een kwartier chapeau !!!.’s Avond liep ik naar de Pizzatent (hoewel ik wel even genoeg had van die Italianen), maar de eigenaar is Nederlands, dus dan kan het wel. Maar in ieder geval om 17.45 uur zag ik een kennis van mij (Nico) de Alp opdraaien. Jemig, daar heb ik respect voor. Toen ik om 21.30 uur lekker in het restaurant zat zag ik Nico ook in het restaurant arriveren. Hij was om 20.30 uur boven op de Alp. Dat bedoel ik, deelnemers die zo moeten afzien en gewoon 13 uur op de fiets zitten, dan moet je karakter hebben, petje af.En wat dacht je van al die vrouwen en vriendinnen die tot ’s avond laat met het fototoestelletje in de aanslag staan te wachten op hun geliefden. Daar mag ook wel weer eens wat van gezegd worden, dit moet niet onderschat worden, zij hebben ook wel wat te verduren.

La Vaujany

De week voorafgaand aan de la Vaujany had ik last van een griep. Op maandag nog een beetje koorts gehad en vervolgens de hele week een “snotterneus”. Veel stomen en maar hopen de het een beetje los komt.Vrijdagmiddag nog even samen met Anneleen 3uur bij ons in de Vogezen getraind en ’s avond een heerlijke huisgemaakte pasta gegeten (zij was donderdag bij ons gekomen om de teamgeest wat spirit te geven, vooral na de val van Oege tijdens de Trans Alp).
Zaterdagdag samen met Anneleen vertrokken richting de Alpen Zondag moest het dan toch maar gaan gebeuren. Vooraf gaf ik al aan tevreden te zijn met een plaats bij de 1ste tien, vooral gezien mijn gezondheid de afgelopen week.Tijdens de eerste beklimming zag ik mijn hartslag alweer snel omhoog schieten 185 slagen, oeps dat gaf geen vertrouwen. Toch de griep die roet in het eten gaat gooien??Boven aan de Alpe Du Grand Serre reden waren wij met een kopgroep van ongeveer 12 man. Alan was er ook nog bij, mooi. In de afdaling namen Leonard en Chevalier een voorsprong. Na even twijfelen heb ik toch maar besloten om het gat dicht te gaan rijden. Ik kreeg uiteindelijk alleen Gueraud mee. Aan de voet van Col D’Ornon hadden wij ze bijgehaald. Met z’n vieren zijn wij toen aan de beklimming begonnen. Ongeveer 2 kilometer van de top moesten Leonard en Chevalier ons laten gaan, maar tijdens de afdaling wisten ze toch weer bij te komen. Maar ja, er kwamen nog meer beklimmingen.De klim naar Villard Reculas was de volgende. Dit zagen Leonard en Chevalier toch niet zo zitten en lieten het lopen. Vervolgens was er tussen mij en Gueraud een goede verstandhouding en zijn we goed samen werkend naar de laatste uitdaging gereden “de klim naar Vaujany”. Het was ideaal om samen met hem te fietsen. Hij kende het parcours zeer goed, want hij woont op de L'Alpe d'Huez en voor mij was het de eerste keer dat ik deze cyclo reed. Aldaar hebben wij elkaar de hand geschud “Moge de beste winnen”. Ik twijfelde wel, zou mij dit lukken of niet. Tijdens de laatste aanloop naar de beklimming was Gueraud wel druk bezig met van alles en nog wat. “Merde” hoorde ik achter mij. Wat is er toch aan de hand? Bleek dat hij ruzie had met een gel-zakje. Kortom hij gaf mij niet de indruk de rust zelve te zijn. Nou, dan moet ik maar gewoon mijn eigen weg gaan en kijken waar het eindigt. Meteen in het begin van de beklimming het kleinste verzet opgezocht en lekker mijn eigen tempo rijden. Direct blijkt dat Gueraud het tempo niet kan volgen. Zou het dan vandaag lukken??Mijn harstslag stond weer lekker in het “rood” te knipperen 196 slagen per minuut, maar het is nu alles of niets.En het is gelukt. Achteraf blijkt nog met een 3 minuten voorsprong ook. Helaas had Alan geen goede benen en heeft hij de strijd gestaakt, zaterdag beter.Anneleen heeft het succes voor het team compleet gemaakt, door bij de vrouwen ook te winnen. Kortom het was weer een geslaagd team uitje.Dat geeft weer moraal voor zaterdag. Hopelijk nog een beetje herstellen van de verkoudheid, maar dat moet lukken, alleen het weer moet nog meezitten. We zullen zien.We kunnen niet meer doen dan ons best, zeg ik altijd maar.

Grand Prix intermarché a Gerardmer (klimkoers FFC)

Ondanks dat ik niet geheel fit ben heb ik deze wedstrijd voor de tweede keer kunnen winnen.Op de eerste klim, de col de Feignes, ben ik voorin mee naar omhoog gereden, zat toen al snel aan de 185 slagen. En dacht toen als dat maar goed komt. Hierna daalde we af naar Cornimont waar een klim wachtte van 5 km met een gemiddelde stijging van 7%. Net als vorig jaar was het plan om hier de koers te maken. Er was inmiddels al een groep weggereden van ongeveer 8 man. Vanaf de voet van de klim ben ik tempo gaan maken tot een hartslag van 192, dat ging goed maar ik merkte wel dat mijn hartslag sneller dan normaal omhoog ging. 1 kilometer voor de top haalde ik de kopgroep in, er was toen niemand meer die mijn wiel kon volgen. Ik ben toen in mijn eigen tempo door gereden om als eerste boven te komen, de premie te pakken en rustig wat te kunnen eten. Later in de afdaling sloot de voormalige kopgroep weer aan. Voor we aan de volgende col begonnen, waren er alweer twee man weggereden uit onze groep die toch al weer 1 minuut hadden gepakt. Op de daarop volgende klim ben ik weer met hartslag 190 195 naar boven gereden met nog 1 persoon in het wiel. 100 meter voor de top haalde ik de koplopers weer bij en kon nog net de premie bovenop pakken. In de laatste 30 kilometer naar de streep met vier man goed kunnen draaien en onze voorsprong op de achtervolgers kunnen behouden. 6 kilometer voor de slotklim van 3 kilometer gemiddeld 8% demarreerde telkens (5 a 6 keer) een persoon die kennelijk niet met ons aan de klim wilde beginnen. Dit was niet prettig om telkens diep in het rood te moeten gaan om hem weer terug te halen. Aan de voet van de klim sprong direct een andere renner weg en ging vol naar boven, het eerste stuk hiervan is ongeveer 10%. Ik kon hem achterhalen en voorbij gaan al reed ik toen al wel in de 200 slagen. Langzaam sloeg ik toch een gat en kwam ik met 20 seconde voorsprong aan.

Le Trois Ballons

De venijnige beklimmingen van de Vogezen zijn het decor van de Trois Ballons. De bekendste cols zijn natuurlijk de Ballon de Servance, de Grand Ballons en de Ballon d’Alsace. Maar in deze 205 kilometer lange cyclo moet er meer worden geklommen. Voor Michel Snel een thuiswedstrijd.
Michel: ‘Na de start werd er meteen lekker doorgereden naar de Servance. De latere winnaar, Florian Morizot, (van Team Auber 93 pro continental team) bepaalde het tempo. Alleen Oege en ik konde hem volgen en kwamen met een kleine voorsprong op de top.’
Oege: ‘De afdaling was gevaarlijk omdat het wegdek net was gerepareerd, waardoor er allemaal stroken met losse steentjes lagen. We daalden heel voorzichtig af, waardoor er weer mensen konden aansluiten, en de kopgroep aanzwelde tot een man of tien. Op de daarop volgende klimmetjes werd goed tempo gereden, maar niet gekoerst, zodat de meesten konden volgen. De koers ontplofte op de één na laatste klim, de Ballon d'Alsace. Hier nam Morizot weer het initiatief. Alleen Michel en een Zwitser konden volgen. Ik en Alan namen met nog twee man plaats in de tweede groep van vier man.’
Pas op de Ballon d’Alsace, de laatste grote beklimming van de dag met de top op zo’n 40 kilometer van de meet, ontbrandde de koers echt. Het tempo werd opgeschroefd en er volgden enkele felle demarrages. De kopgroep werd in vele stukken uit elkaar geslagen. Michel kon zich handhaven in de kop en viel zelfs nog een paar keer aan. Alan loste en ook Oege moest passen.
Oege: Tussen de Alsace en de slotklim kreeg ik een inzinking en moest ik de drie man laten gaan. Ik nam snel een Enervit gel en wat drinken en mijn moraal daalde bijna tot het nulpunt. Ik ga afstappen bij de auto (die we een kleine 10 km voor de slotklim hadden neergezet) ging er door me heen. Die slotklim kom ik nooit meer op. De gedachte aan afstappen is tijdens een cyclo nog nooit in me opgekomen, dus ik hoef denk ik niet verder uit te wijden hoe ik me op dat moment voelde..... Op onverklaarbare wijze begon ik me, naarmate ik dichter bij de slotklim kwam, langzaam maar zeker weer wat beter te voelen. Toen ik langs onze geparkeerde auto fietste, had ik net genoeg moraal verzameld om niet af te stappen.’
Michel: ‘Op de Ballon d'Alsace heb ik ook nog geprobeerd om een 2-tal kilometers vol gas te geven om te kijken of de andere twee vluchter mee konden, die bleven helaas in mijn wiel. Boven op de Ballon hadden wij een voorsprong van ongeveer 1 min 30. In de overbrugging van ongeveer 40 kilometer naar de Planche waren ik en Florinan nog over. Op de moordende slotklim van 5 kilometer kon ik hem niet bij blijven en werd ik op ongeveer 1 min 47 tweede.’
Alan: ‘Ik ben nog nooit zo steendood geweest… echt, nog nooit zo diep gegaan. Het was wel geweldig hoor,.. met drie Veltec-renners in de kopgroep. Op de Ballons d’Alsace, de laatste grote klim demarreerde Michel. Oege en ik zijn samen afgedaald en hebben toen wel tempo gereden om niemand meer terug te laten komen van achteruit het veld, maar niet zo hard dat we Michel terug zouden rijden. Uiteindelijk viel ook ons groepje toch uit elkaar.
Oege: ‘In de laatste kilometer voor aanvang van de klim kreeg mijn moraal nog een extra opkikker, toen ik nog "lijkje" kon oprapen die kennelijk ook was gelost uit de groep van Alan. Godzijdank, ik ben dus niet de enige die het moeilijk heeft! De slotklim is een kwestie van overleven. Het is een klim met enkele kilometers boven de 10% gemiddeld die, zeker na 200 km in het zadel, gegarandeerd loodzwaar is. Op weg naar de laatste haarspeldbocht zie ik tot mijn grote verbazing Alan voor me rijden, moreel bijgestaan door Anita. (Anita, Michel's vrouw, heeft onze bevoorrading verzorgd op de motor). Op 1100 meter voor de streep rijd ik Alan voorbij. Ook hij probeert de laatste restjes kracht uit zijn lichaam te persen. Aan de finish zie ik Michel staan. Hij vertelt tweede te zijn geworden, met een beetje een dubbel gevoel. Verslagen door een prof.’

La Look

Op 13 mei, een week na de Fietschallenge, startte ik in Never in de Franse cyclo La Look. De koers begon zeer nerveus, doordat de veel ‘wat minder getrainde renners’ toch probeerden voorin te rijden. Ik raakte betrokken bij een kleine valpartij, juist op het moment dat het peloton in drie stukken brak. ‘Ik zat in de 3de groep. Al gauw bleek dat men het niet kon dicht rijden. Toen ben ik maar alleen naar de 2de groep gereden. Dit lukte gelukkig vrij snel. In de groep aangekomen zag ik dat er net een groepje van een man of 7 was weg gereden. Ik dacht met nog 100 km te gaan en wat mooie klimmen die nog moeten komen komt dat wel goed. Niet dus. Die “beklimmingen” waren niet langer dan 2 km en het stelde ook niet veel voor.’Hoe ik mijn metgezellen ook aanspoorde, niemand wilde mij helpen om het gat naar de eerste groep dicht te rijden. Er ontstond zelfs onenigheid in deze groep. ‘Met de nodige tirades en smeekbedes tot gevolg als er weer een heuveltje kwam. Het was volgens hen geen “Marmotte” en de koers was voor ons en niet hier, maar ja, 2 minuten zijn op zich toch wel dicht te rijden. Maar dat deed er allemaal niet toe.’Op iedere heuvel dunde de groep verder uit. De laatste 40 km heb ik nog wel vol gekoerst voor een goede klassering, maar terugkeren aan de kop van de wedstrijd lukte niet meer. ‘Ik hoorde onderweg dat de kopgroep uit ongeveer 7 man bestond, waaronder Jalabert. Dus ik kwam al snel tot de conclusie dat het tempo in de kop niet stil zal vallen.’ In de laatste kilometers slaagde ik erin om met een paar anderen nog weg te rijden uit de tweede groep. ‘In de sprint heuvel op naar de finish was ik nog de snelste van ons drieën. Uiteindelijk een 6e plaats scratch en 2e in mijn categorie. Al met al ben ik wel tevreden, heb er een goed gevoel aan over gehouden met betrekking tot de vorm. Alleen baal ik er verschrikkelijk van dat ik de kop gemist had, maar dat hoort er ook bij. Op naar de “Trois Ballons”.’

Fiets challenge 2007

De eerste overwinning in een grote cyclo voor het Veltec team Gran Fondo is binnen. Alle toppers van het team stonden aan de start. Oege Hiddema, Alan Looms, Michel Snel en Anneleen Winters stonden in het eerste startvak tussen de prominente profs Leon van Bon, Mathieu Heijboer en Thorwald Venenberg. Een eerste test voor de renners, pakken de trainingen goed uit? Hoe bevallen de Concorde X-blades? De Fiets-challenge voert over 150 kilometer smalle, heuvelachtige, - soms slechte - wegen door Zuid-Limburg en de Voerstreek, met het Drielandenpunt bij Vaals als start en finish. De start van Oege was niet vlekkeloos, hij kreeg zijn voet moeizaam in zijn pedaal. Maar tijdens de eerste klim van de Vaalserberg had hij zijn kleine achterstand snel ingelopen. De profs hielden het tempo hoog, zodat het lange lint cyclorijders al snel in stukken brak. In de eerste groep van ca 50 renners is het team goed vertegenwoordigd. Wat heet! Zowel Oege als Alan en Michel handhaven zich in de eerste linie. Anneleen volgt in een groepje met erkende cyclotoppers als Laura Verhoeven en Annemarie Persyn, en is in volle achtervolging op een groep met daarin de eerste twee dames van de wedstrijd, de AA-drink-rensters Kirsten Wild en Irene van de Broek. Het verschil tussen de kop van de wedstrijd en de staart is groot. Achterin is het een slagveld en wordt er enorm afgezien. Op de Rosmel wordt er flink gedemarreerd en ontstaat er een vier man sterke kopgroep met daarin Michel. Bij de Planck neutraliseert niemand minder dan Leon van Bon deze uitlooppoging. Ook bij de vrouwen is het een felle strijd. Anneleen rijdt het groepje met daarin Laura Verhoeven. Maar de AA-dames zullen niet meer worden bijgehaald.Op de Loorberg wordt hard doorgetrokken en 14 man scheiden zich af waaronder Michel en Oege, Alan moet passen en besluit de groep te laten lopen. De hele week was hij al niet fit en dat brak hem op in de finale. In het Vijlenerbosch rijden 7 man weg, waaronder Michel. En dan ontstaat er een chaos. Diep in de finale blijkt dat voorrijauto en de motoren een afslag hebben gemist! De eerste groep krijgt het bericht om de jury de voorrijauto te volgen naar de Vaalserberg en komen aan de Nederlandse kant uit! De laatste klim moet de beslissing geven. Op het moment dat de profs het laten lopen gaat Michel vol in de aanval. Er komt reactie van Jabik-jan Bastiaan die nog probeert het gaatje dicht te rijden. Maar Michel is niet te stuiten. De maandenlange trainingen betalen zich nu uit. Hij blijft vol doorrijden en wint de wedstrijd. Oege komt als 9e binnen en Alan rond plaats 17.Aan de Belgische zijde komen de rijders vanaf groep 2 binnen waaronder de eerste vrouwen. In de laatste klim rijdt Anneleen weg bij Laura Verhoeven en finisht als 3e!

foto's