La Marmotte

Zaterdag was het zover. Voor mij toch een van de belangrijkste wedstrijden van dit seizoen.De uitslag van de Vaujany gaf mij vooraf een goed gevoel. Dus met de vorm zal het wel goed zitten.Vrijdag afgereisd naar Bourg D’Oisans. Aldaar op de camping aangekomen iedereen even gedag gezegd. Was goed om te zien dat het met Oege naar omstandigheden goed ging. ’s Middags even wat losgereden. Zag dat de hartslag niet snel omhoog wilde, was anders dan vorige week. Toen ging hij heel snel omhoog. Was dat nu goed of juist niet? We zullen het wel zien.’s Avond heerlijk een spaghetti gegeten, bereid met veel zorg door de teamleiding, dan moet het wel een goede maaltijd zijn, toch?Na een nacht redelijk geslapen te hebben, was het dan zover.Na de start de col du Glandon op,hier hoorde wij dat er van de kant werd geroepen “3 minuten”. Ik vroeg al aan Feike Loods of hij wist of er iemand al weg was. Hij wist het ook niet. Nou zal wel dan. Er werd flink doorgereden en we kwamen met een man of 15 op de top. Mijn teamgenoot Alan Looms zat daar helaas niet meer bij. Vlak voor de top stonden Oege en Jan op mij te wachten, en konden ze mij een nieuwe bidon geven. Vorig jaar was het mijn eerste Marmotte en toen werd mij meteen duidelijk dat meteen vanaf de top van de Glandon het hard naar beneden gaat en dat je mee moet.Dus ik in de laatste kilometer goed gegeten, gedronken en mijn windjack aangetrokken. Ja hoor, rijden ze heel rustig. Zal je altijd zien. Heb ik weer. Maar al snel ging het gas erop. De Italianen in volle vaart. Wij erachteraan. Meer kan je toch niet doen.Feike was er ook bij evenals Gueraud (was vorige week 2e achter mij).In de afdaling haalde wij Bert Dekker en Bram van de Leij bij. Naar later bleken zijn zij vanuit de start meteen weggesprongen. Wat ging het hard in die afdaling. Snelheden van 80 kilometer p/u gaf mijn polar aan. Jemig, maar wel schitterend. Genieten is dat.De Italianen lieten het er niet bij zitten, en er werd in de aanloop van de Telegraphe een aantal keren gedemarreerd. Je kunt dan toch zien dat die mannen ieder weekend van dit soort cyclo’s rijden. Wat een macht hebben die in de benen. Alles is ook tot in de puntjes bij ze geregeld. Ploegleidersauto met materiaal, enz enz.Als er een van hun een pitsstop moest houden, bleven de ploeggenoten bij hen en kwamen ze met z’n drieën weer terug bij de groep en reden met ogenschijnlijk groot gemak de groep voorbij. Wij weer in de beugels en erachteraan. Tijdens de klim van de Col du Telegraphe gingen de Italianen er vandoor. Ik kon ze niet volgen. Ik voelde dat het niet lekker ging. Ik wilde niet helemaal in het rood gaan, want het is nog ver. Wij zijn vervolgens met een man of 6 een strak tempo blijven fietsen. Op de top van de Telegraphe haalden wij hen weer bij en kwam dus alles weer bij elkaar. In de aanloop van de col du Galibier gingen de Italianen weer tekeer. Versnelling na versnelling, Feike Loots kon ze nog volgen. Ik zat echt niet lekker en heb toen ook Patrick Gueraud en Michel Roux moeten laten gaan. Jemig dat valt tegen.De Galibier, en de afdaling naar de Alp heb ik grotendeels alleen moeten rijden. Vlak voor Bourg d’Oisans heb nog wel wat medewerking gekregen van twee andere renners, maar dat heeft allemaal niet meer mogen baten. Aan de voet van de l’Alp D’Huez wist ik al dat ik dit jaar niet tevreden zou zijn met mijn resultaat, dus dan is motivatie om nog even extra diep te gaan op de Alp er ook niet bij. Of je nu 9de of 10de wordt, dat maakt ook niet uitMijn hartslag ging ook niet meer omhoog, wat ik vorige week wel nog had op de laatste klim. Uiteindelijk dan 9de. Maar 1 minuut sneller dan vorig jaar.Kortom ik ben zeker niet tevreden en waar het aan gelegen heeft, ik weet het niet. Was het de spaghetti van de avond ervoor, of had ik gewoon mijn dag niet. Dat laatste zal het wel geweest zijn. Volgend jaar beter.
Anneleen Winters kwam als tweede dame over de streep en verbeterde haar tijd met een kwartier chapeau !!!.’s Avond liep ik naar de Pizzatent (hoewel ik wel even genoeg had van die Italianen), maar de eigenaar is Nederlands, dus dan kan het wel. Maar in ieder geval om 17.45 uur zag ik een kennis van mij (Nico) de Alp opdraaien. Jemig, daar heb ik respect voor. Toen ik om 21.30 uur lekker in het restaurant zat zag ik Nico ook in het restaurant arriveren. Hij was om 20.30 uur boven op de Alp. Dat bedoel ik, deelnemers die zo moeten afzien en gewoon 13 uur op de fiets zitten, dan moet je karakter hebben, petje af.En wat dacht je van al die vrouwen en vriendinnen die tot ’s avond laat met het fototoestelletje in de aanslag staan te wachten op hun geliefden. Daar mag ook wel weer eens wat van gezegd worden, dit moet niet onderschat worden, zij hebben ook wel wat te verduren.