La Jean Gribaldy

Zondag was het weer zo ver. Na twee weken vrijwel geen intensieve training te hebben gedaan, kon en mocht ik er niet veel van verwachten. Ik heb twee weken gebruikt om weer een beetje de vermoeidheid kwijt te raken die mij vooral bij de Marmotte parten heeft gespeeld. Deze cyclo is voor mij ook weer een “thuis”wedstrijd, dus laat ik hem niet schieten. Hij is niet te zwaar met zijn 2000 hm en 185 km. Gelukkig was het weer redelijk stabiel. Geen overgoten zon, maar wel droog.Bij de start zag ik toch ook al weer een aantal bekende uit de omgeving. Ook veel elite rijders van de organiserende vereniging.De start kilometers verliepen rustig. Na 30 kilometer hebben wij de koers geopend. Met drie man in de aanval gegaan. Langzaam maar zeker kwamen er enkelingen aansluiten bij ons, zo vlak voor de col Chevestraye.Als groep de col over gegaan, en op weg naar de volgende col “Col des Croix”. In de aanloop van de Col de Croix, demarreerde een elite renner van de organiserende vereniging weg. Het was de elite kampioen van France Comte, de regio die onder de Lorraine ligt. Wat kan die jongen fietsen, maar ja, je wordt niet zomaar kampioen van de regio. Er sprong nog iemand achter hem aan, ik heb ook nog geprobeerd om naar het toe te rijden, maar dat lukte niet.Col des Croix ben ik als voorste van de groep opgereden. Dat viel mij nog niet tegen. Aan de voet van de Ballon D’Alsace waren wij nog met een groep van 6 man. Ik had verwacht dat wij de voorste wel bij zouden halen. Ik hoorde aan de voet van de Ballon dat hij een voorsprong had van 1,5 min. Op zich niet echt een probleem. Maar de beklimming van de Ballon, welke ik natuurlijk kan dromen, ging het niet zoals het wel zou moeten. Het lukt mij niet om op de 39*19 te blijven en moest terug naar de 21. Ik merkte toch dat ik de afgelopen weken wat kracht ben kwijt geraakt. Ja, kan haast ook niet anders. Maar geen paniek, gewoon doorrijden.Ik reed evengoed als eerste van de achtervolgers de Ballon op, dus dat is goed. Boven aan de Ballon had de koploper 2 min voorsprong. De laatste 80 kilometer met 6 man de achtervolging ingezet. Maar het lukte ons niet om de koploper in te halen. Helaas.8 kilometer voor het einde kwam voor mij de genadeslag. Krampen. Nee he, niet weer. Jawel toch wel. Als ze nu gaan demarreren kan ik het vergeten. Dus maar een schietgebedje en veel drinken en nog maar een “gelletje”naar binnen. Maar gelukkig kon of wilde niemand uit de groep een aanval doen. Ik had de finish ’s morgens al verkent met de auto. Dus ik wist hoe de laatste kilometers naar de finish eruit zag: een klein viaductje, daarna een rotonde gevolgd door nog een scherpe rotonde en dan naar rechts een straatje in; de finish.Aangezien de krampen een beetje waren weggezakt, dan maar de dood of de gladiolen. Het laatste viaduct vol gegaan. Jemig die krampen komen terug, nee, gewoon doorgaan.Ik had een gaatje, vol de rotondes over. Gelukkig ik houd stand. De finish. Pff, 2de, 2 minuten van de winnaar. Van tevoren niet mogen hopen, maar die krampen. Ik was de finish over en wist van narigheid niet hoe ik mijn been moest houden. Oeps, zo erg heb ik het nog nooit gehad. Toch een goed gevoel, maar veel masseren en op naar september. Daar zijn toch nog wel wat “piekmomentjes”voor mijzelf. Heb nog een maand om weer wat kracht op te doen, dat moet goed komen.