Einde seizoen

Na mijn overwinning in de La Vosgienne stond er niks meer in de planning, het was tijd voor wat ontspanning. Ons hotel was nog voor drie weken open en ik moest alle drie de weekeinde mee gidsen, twee keer op de ATB en een keer op de racefiets.

Eind september zijn wij dus met het hotel gesloten en begon het andere gedeelte van ons bestaan hier in de Vogezen. Niet meer vroeg te hoeven opstaan en weer aan het klussen gaan. Het project voor deze winter is het vernieuwen van alle badkamers op de tweede verdieping.

Ondertussen ben ik ook weer op de fiets geklommen om in November weer volledig de draad op te pakken voor het volgende seizoen. Ook volgend jaar fiets ik weer voor het Veltec team, en ik hoop dat ik mijn stijgende lijn van het afgelopen jaar kan voortzetten.

La Vosgienne

Zondagmorgen, vandaag moest het dan maar gebeuren. Ik wilde dit jaar in ieder geval een thuiswedstrijd winnen, had ik mij begin dit jaar voorgenomen. Met de Trois Ballons was dat net niet gelukt dus moest het vandaag gebeuren.

Gelukkig zaten de weergoden mee en was het na een zeer slechte zaterdag met veel regen, zondag droog weer met af en toe een lekker zonnetje. Om 6 uur in de morgen vertrokken naar Thann om daar om 8:30 van start te gaan. Ik behoefte me geen zorgen te maken wat betreft het startvak, want mijn club AC Thann was de organisator van deze cyclo. Ik reed deze cyclo dan ook op verzoek van mijn club, als uitzondering, in het shirt van AC Thann.
Met meer dan 1200 inschrijvingen was het een record aantal deelnemers voor deze cyclo die om het jaar verreden wordt.

Om half negen van start om direct aan col de Hundsruck te beginnen, deze ging in een gematigd tempo omhoog waardoor we nog met een grote groep overbleven. Vlak voor de top ging Cedric Haas, ook van mijn club, in de aanval om met nog een andere renner een voorsprong op het peleton op te bouwen van max. 3 minuten. Op de tweede klim van de dag, de Ballon d’Alsace, werd het tempo opgevoerd door mij en Dietsch (winnaar van de vorige edite). Vlak voor de top konden we een koploper bijhalen, Cederic had nog steeds een voorsprong van 1min30.
Op de col du Page haalde wij uiteindelijk ook Cederic bij waardoor we met een man of 10 verder gingen over col d’Odren. Tot op dat moment voelde ik mij zeer goed en reed ik gemakkelijk mee omhoog, dat was dus een goed voorteken. Op col du Bramont ging mijn club genoot Edwouard tempo rijden, alleen Dietsch, ik en nog een Duitser konden het tempo volgen. Na 1 kilometer dalen meteen route American omhoog, dit is een wat steilere klim met nogal slecht wegdek. Hier werd het ook voor de Duitser te zwaar waardoor we nog met 3 man overbleven. Boven op de route d’crêtes hoorde ik een harde klap, ik voelde me fiets gaan zwabberen en ik dacht nee!!. Jawel twee spaken uit mijn carbon wielen waren gebroken. Gelukkig reed er een neutrale wagen achter de kopgroep aan die mij snel een wiel kon geven, gelukkig hebben de andere twee man hier geen gebruik van gemaakt en kon ik snel weer de aansluiting vinden.
Op de laatste beklimming van de dag col d’Amic moest het dan gaan gebeuren. Edwouard en ik hebben om beurten geprobeerd om weg te raken, maar Dietsch bleef steeds volgen. Op een kilometer voor de top waar het iets steiler werd probeerde ik het nog een keer met volle inzet, met als gevolg dat alleen ik en Dietsch overbleven. Het zal toch niet weer een tweede plaats worden dacht ik al, het schijnt dat ik daar een soort patent op heb dit jaar. Maar gelukkig kon ik dit keer wel overtuigen in de sprint en kwam als eerste over de streep. Ook bleek dat we de snelste parcoustijd ooit hadden gereden, dat was dan ook nog mooi meegenomen.Voor mij een top dag en een goede afsluiter van dit seizoen!!.

Criquielion

Vrijdag morgen vertrokken naar België om Zaterdag de Criquelion te rijden. Omdat ik deze cyclo nog nooit eerder had gereden heb ik vrijdagmiddag vast de eerste lus naar La Roche verkend en ook alvast de steile klim die vanuit het centrum langs de kerk omhoog gaat.
Zaterdag morgen om 6:30 opgestaan gegeten en om 8:00 in La Roche, waar ik mij bij Koen en Frederik kon voegen. Wij waren niet al te vroeg in het startvak en stonden vrij achterin. Dit was toch nadeliger dan ik had voorzien. Het startvak liep in een soort trechter waardoor het erg lang duurde voordat we de startlijn passeerde.
Direct uit het dorp begon er een klim van ongeveer 4 km, deze had ik in zijn geheel nodig om weer vooraan post te vatten. Gelukkig lag het tempo niet zo hoog zodat ik in het volgende stuk weer wat kon bijkomen. Met een vrij grote groep de eerste kilometers gemaakt tot dat we voor de tweede keer in La Roche terug kwamen waar we de lange steile klim op moesten voor de kerk langs. Ik zat daar goed voorin en draaide als 5e de klim op. Hier ben ik op een lekker tempo omhoog gereden en kwam als eerste over de tijdregistratie matten die boven op de top liggen. Het gevolg hiervan was dat we met nog 4 man over waren. In de daarop volgende afdaling zijn er nog twee renners teruggekeerd, waar onder de winnaar van de dag. Om dat de samen werking niet goed was en er twee jongens waren die niet wilde mee rijden, is er uiteindelijk nog een groep van zo’n 15 renners terug komen aansluiten.
Ik voelde me de hele rit prima en had nog nergens in het rood hoeven te gaan. Op ongeveer 50 kilometer van de aankomst reed Tino langzaam bij de nog 5 man overgebleven kopgroep weg. Ik had hier niet zo’n haast mee om het gat te dichten want ik dacht 1 tegen 5 kan toch geen probleem zijn. Echter bleek dat mijn mede vluchters toch al aardig moe waren en kwamen we niet echt terug. Toen de voorsprong van Tino 1 minuut werd heb ik besloten met nog zo’n 35 kilometer te gaan het gat alleen te dichten. Twee klimmen later vond ik de aansluiting met Tino.
Helaas was het parcours aan het einde niet meer zo zwaar waardoor het moeilijk was om nog weg te rijden, dan maar gokken op mijn sprint. De aankomst was voor mij totaal onbekend, achteraf had ik deze beter even kunnen verkennen. De finish lag erg rommelig kort achter een scherpe bocht met gevolg dat ik iets te laat reageerde en het net niet heb kunnen halen en als tweede over de streep kwam.
Achteraf hoorde ik dat er iemand van het wielertoerist forum bij de finish op een geparkeerde auto was gereden en met een gebroken rug naar het ziekenhuis van Luik is vervoert. Op dat moment krijg je toch even kippenvel en is een tweede plaats niet zo belangrijk meer.
Volgende week zondag mijn laatste cyclo van dit jaar, de la Vosgienne, een thuiswedstrijd.

Criquielion

Vandaag tweede plaats gereden in de sprint, helaas. Ik had mijn zinnen er op gezet om hem te winnen. Wel een goede wedstrijd gereden, binnenkort een uitgebreid verslag.

Voorbereiding twee laatste cyclo’s

Na de Marmotte even een rustige periode ingelast wat betreft het fietsen, in ons Hotel daarin tegen hebben we het erg druk gehad de laatste weken.

In deze periode heb ik nog wel een aantal FFC koersen gereden om de conditie op peil te houden. De laatste Elite wedstrijd reed ik een 11e plaatst in een goed bezet deelnemersveld met ploegen uit onder meer Zwitserland, Belgie en Luxemburg.




Afgelopen week hadden wij Nick Nuyens en Kevin de Weert van Cofidis op bezoek in ons hotel, ze kwamen zich hier voorbereiden op de Vuelta die volgende week begint. Ik heb vier dagen met ze mee getraind, wat voor mij natuurlijk een leuke uitdaging was en ook een goede voorbereiding op de Criquelion en de la Vosgienne die komende weken op mijn programma staan. De eerste dag hadden we een tocht gemaakt over twee cols 150km met 3000hm. Op de cols werd goed tempo gereden, ik kon gelukkig goed volgen, zodat ze niet op hun gids moesten te wachten. De volgende dag een wat rustigere dag met 120km, om de volgende dag een tocht te rijden van 180km met 3000hm over diverse cols met o.a. de Grand Ballon. De laatste dag hebben nog een rustige tocht van 90km gemaakt, waarna ze in de middag weer naar huis gingen. Kortom zowel voor mij als voor hun een aantal leuke dagen waarin we goed hebben kunnen trainen.
Komende week wat kortere trainingen om volgende week Zaterdag goed uitgerust aan de start van de Criquelion te staan.

La Marmotte

De maandag na de Dolomieten, zijn wij met het team “verhuisd’ naar de Alpen. Een weekje herstellen en een beetje genieten van de omgeving. Het weer zat ook hier mee.
Dinsdag kwam ook Jurgen Krikke, de patron van Veltec, het team versterken.
Zaterdag was het zover. De weersvoorspellingen waren goed, dus dat zat alvast mee. Daar ik een “warmweer-rijder” ben, kan het mij niet gauw te warm zijn.
Jan had ervoor gezorgd dat er met andere een pact was gesloten, zodat boven op iedere beklimming men klaar stond voor de bevoorrading.
Omdat het toch wel goed bevallen was om op tijd op te staan, hebben wij de trend voor de Marmotte maar voortgezet en om 04.15 uur zijn we opgestaan.

Ik stond redelijk vooraan in het eerste startvak, dus was het niet moeilijk om naar de start naar de voorste linie te rijden. De aanloop naar het stuwmeer in Allemond ging op z’n gemak. Pas aan de voet van de Croix de Fer werd het tempo verhoogt. Ik kon gemakkelijk volgen zonder te hoeven forceren, dat zag er goed uit. Op de top kwamen we met ongeveer 25 man aan wat al aangaf dat het tempo niet erg hoog lag. Het eerste jaar dat ik de Marmotte reed (2006) waren we daar nog maar met 7 man over. Ik had mijn bidons al weg gegooid om snel nieuwe te kunnen aannemen en dan goed voorin te kunnen gaan beginnen aan de technisch lastige afdaling. Ik zag hellaas niemand in Veltec tenue aan de kant van de weg waardoor ik al zoekend een hoop plaatsen verloor en uiteindelijk een bidon van het blad Fiets heb aangenomen.

Inmiddels waren de Italianen en Bert Dekker al ruim aan de afdaling begonnen en hadden direct al een aardige voorsprong genomen. In de eerste paar gevaarlijke bochten ben ik direct aan mijn inhaalrace begonnen met iets meer risico dan ik normaal neem. Het gevolg dat ik toch een bocht miste en door het grind moest uitremmen alvorens de bocht te kunnen nemen. Uiteindelijk is het mij toch nog gelukt om voor het einde van de afdaling in mijn eentje de aansluiting met de kopgroep te maken. De mensen die op de top van de Glandon zouden staan waren door de gendarmerie tegengehouden en konden niet meer op tijd aankomen. Gelukkig hadden ze direct Jan gebeld die aan de voet van de Glandon mij stond op te wachten met verse bidons, gelukkig.

Door het dal werd er goed tempo gereden tot aan de voet van de Telegraphe. Hier werden er diverse prikjes uitgedeeld door Dekker en de twee Italianen, ik kon dat gelukkig goed volgen en voelde mij prima. In de aanloop van de Galibier gingen ze weer aan, ik probeerde te volgen, maar wat even daarvoor geen probleem was, was dat nu wel een probleem. Het wilde daar gewoon niet lukken, en ik werd door diverse andere renners ingehaald die even daarvoor al moesten lossen. Toch niet weer net als vorig jaar, toen had ik het ook al moeilijk daar en kwam ik als 9e over de streep in een tijd van ongeveer 6 uur 17. Niet aan denken dacht ik zelf en gewoon doorgaan !!. Vlak voor de top van de Galibier kwamen er weer enkele renners in het zicht, die moet ik in de afdaling wel weer kunnen inhalen dacht ik. En inderdaad in de afdaling vind ik weer de aansluiting zodat we met drie renners de afdaling afmaken en naar de voet van de Alpe d’Huez fietsen. Ik had goed kunnen eten en drinken en het leek weer beter te gaan. Aan de voet van de Alpe d’Huez reed ik meteen weg van mijn groep en kon een goed tempo maken. Diverse mensen aan de kant waaronder Leon en Monique van hotel Au bon Accueil riepen dat ze niet ver voor lagen en dat ik nog wel een aantal kon inhalen. Dit gaf mij een goed gevoel en ik kon de hele klim het tempo goed volhouden. Vier kilometer voor de top passeerde ik een renner en even later zag ik ook nog nummer 4 en 3 rijden. Helaas heb ik deze op 20 seconde na niet meer kunnen inhalen. Mijn tijd op de Alpe d’Huez was toch nog een acceptabele 50 min 31 sec, uiteindelijk werd ik 5e in een tijd van 6 uur 5 min 7 sec. Even baalde ik ervan dat ik net iets te kort kwam om de nummer 4 en 3 nog bij te halen, maar door mijn inzinking op de Galibier zat er die dag gewoon niets meer in. Toen ik mijn finish tijd zag van 6 uur 5 wat ik toch zeer tevreden. Mijn doel was om top 5 te fietsen onder de 6 uur 10, dit was dus gelukt !!.

’s Avonds hebben wij deze geslaagde week heerlijk afgesloten bij de plaatselijke pizzeria met een over heerlijk quatre fromages pizza met heerlijk wat wijn !!!.

Volgende week maandag 14 jullie weer een koers met mijn club AC Thann.

Dolomieten Marathon

Zondag was het zover. Mijn eerste Dolomieten Marathon. Wat kan en mag ik hier van mijn prestatie verwachten. Volgens de “deskundige” zou dit een cyclo zijn welke mij best zou moeten liggen, niet te lange klimmen en de hele dag op en af. We zullen zien.
Om 04.00 uur moest het hele Veltec-team aan de ontbijttafel zitten in opdracht van Anneleen. Volgens haar is ons lichaam dan goed wakker voor de start om 06.45 uur. Ik hoop maar dat ze gelijk heeft, want vroeg opstaan is niet mijn sterkste kant.
Voor de start stonden wij halverwege het eerste startvak. Dat wil zeggen, Oege Anneleen en ik. Voor Koen en Frederik was het niet gelukt om een startbewijs in het eerste vak te krijgen.
Na de start, in de aanloop naar de Passo Campolongo ben ik direct naar voren gereden, zodat zodra daadwerkelijk beklimming zou beginnen ik goed voorin zou zitten.
Mijn vermoeden was terecht, de beklimming van de Campolongo ging inderdaad in een hoog tempo. Wij kwamen in deze relatief korte klim maar met een groep van ongeveer 15 man op de top aan.
Tijdens de beklimming van de Passo Pordoi reed Corsello (van Team Salieri) direct van de groep weg.
Op de de beklimming van Passo Gardena kwam de reactie van Negrini, die ook alleen weg reed.
Tijdens de 2e beklimming van de Campolongo ontplofte alles, Jones, Burrow en Corradini reden langzaam van mij weg. Ik voelde al dat ik niet kon volgen en besloot mijn eigen tempo te gaan rijden. Samen met Fantini en Patuelli hebben wij in de afdaling van de Campolongo weer aansluiting kunnen maken met Jones, Burrow en Corradini.
Samen zijn wij toen naar de Giau gereden. Daar moest ik Jones, Burrow en Corradini weer laten gaan.
Wel kon ik hier weg rijden van Fantini en Patuelli. Vlak voor de top stond Jones aan de kant, blijkbaar met materiaal pech. Op de beklimming van de Falzarego, de laatste klim van de dag haalde ik Corsello in. Blijkbaar heeft hij Negrini niet kunnen volgen, nadat hij was bijgehaald. Als 5e in 4.09.38 uur kwam ik tenslotte moe maar voldaan over de finish. Hier onder de uitslag:

1. Negrini Emanuele 1974) 4:29.05 ASD Team Salieri 2. Corradini Antonio 1970 4:33.54, ASD Team Salieri
3. Burrow Jamie 1977 4:34.31 Team Guru Parkpre Selle Italia
4. Bulgarelli Fabio 1977 4:36.45 GS Sportissimo Top Level
5. Snel Michel 1972 4:40.22, Veltec Team Gran Fondo
6. Corsello Giuseppe 1971 4:42.02,6 ASD Team Salieri
7. Fantini Ersilio 1967 4:46.51,0 Team Mg.K Vis-Lgl-Look

Omdat de eerste vier een soort “prof”licentie hebben worden zij niet meegenomen in het klassement per leeftijdscategorie, waardoor ik 1e was in de categorie 31 – 36 jaar.Met als resultaat een mooi trofee en een paar veel te kleine Diadore raceschoenen. (dus in de aanbieding, maat 41, tegen ieder aannemelijk bod, nieuw in de doos)
Al met al voor een eerste Dolomieten heb ik mij super vermaakt. Geweldig parcours en een geweldige organisatie !!.Vooraf had ik gezegd als ik bij de 1e 10 in het klassement kan komen, ben ik super tevreden. Dus ben ik super tevreden. Op naar de la Marmote.

verslagen

Vandaag weer thuis gekomen vanuit de alpen. Gisteren een 5e plaats gereden in de la Marmotte in een tijd van 6:05.

Een verslag van de la Marmotte en de dolomieten marathon volgen binnenkort.

Dolomieten Marathon

De uitslag is binnen. Michel is 5e geworden algemeen. 1e in zijn categorie. Het verslag en zijn beleving volgen binnenkort. Eerst even bijkomen van de warme dag in de Dolomieten.
de uitslag:

1. Negrini Emanuele, 1974, Pianoro (BO) 4:29.05,0 (4)
2. Corradini Antonio, 1970, Cles (TN) 4:33.54,3 (3)
3. Burrow Jamie, 1977, GB-Sansepolcro (AR) 4:34.31,0 (2)
4. Bulgarelli Fabio, 1977, Carpi (MO) 4:36.45,5 (9)
5. Snel Michel, 1972, F-Plombieres les Bains 4:40.22,4 (108)

zijn categorie als volgt:

1. Snel Michel, 1972, F-Plombieres les Bains 4:40.22,4 (108)
2. Kodermac Erik, 1977, SLO-Solkan 4:56.48,2 (305)
3. Casassa Stefano, 1975, Karneid (BZ) 4:57.24,7 (3283)


verslag volgt deze week

Het relaas van de verzorgster

Zaterdag was het zover. Het jaarlijkse uitje voor mij. Daar ik nooit mee kan met Michel naar wedstrijden en de cyclos’s gedurende ons openingsseizoen, kijk ik er altijd naar uit om tijdens de Trois Ballons de mogelijkheid te benutten om Michel bij te staan tijdens de koers.

In de eerste beklimming zou Michel het nodige zelf meenemen en later afgeven.
Ook even met Jan afgesproken dat wij elkaar zouden treffen op col d’Oderen. Als Koen dan bij Michel in de groep zit, dan neem ik de bidons van Koen over om hem ook te voorzien.

Om 07.15 uur vertrok ik op mijn motor naar Thillot, waar ik de “jongens”op zal pikken en achter ze aan zal rijden.
Al gauw kwamen ze de bocht omzeilen. Tot mij grote genoegen zag ik dat Koen er ook bij zat, 2 Veltec’ers op kop, mooi aanzicht.
De groep groeide aan tot 23 man. En zo ging het richting col d’Oderen.
Michel gaf al aan dat hij boven een bidon wilde met voeding. Dus ik naar boven en daar zag ik Jan staan, zoals afgesproken. Eerst maar even de bidons van Koen in mijn top-case gestopt.
Michel voorzien van zijn bidon en zijn spullen die hij kwijt wilde aangenomen.

Spoedig hoorde ik een kreet van Koen: “Ik wil cola”. Jemig, ik heb van alles bij mij, maar nou net geen cola. Omdat ik toch ook wel aardig bekend ben in de omgeving, wist ik wel enkele ferme-auberges te zitten. Ik daar heen gereden en gevraagd om cola. Hebben ze alleen in flesjes. Oeps, dan maar de cola in de bidons.
Met als gevolg dat ik met 2 spuitende bidons in mijn broekzakken weer op de motor stapte.

Op de Grand ballon aangekomen kon ik Koen voorzien van cola, gelukkig, maar achteraf had ik net zo goed op de Grand Ballon de cola kunnen regelen, dan had ik, mijn motor, mijn telefoon (welke in mijn broekzak zat) en mijn portemonnee (welke in de andere broekzak zat, ik had immers 2 bidons met cola bij mij) in ieder geval niet zo onder de cola gezeten.
Iedere keer was het weer doorrijden om bij de groep te komen, voordat je weer op de motor zit, alles weer op en aan hebt, zijn ze allang en breed aan het afdalen. Dus iedere keer was het weer een inhaalwedstrijd. Geweldig!!
Boven op de Hundsruck stond Jan onverwachts, nadat de groep voorbij was, weer op de motor en er achter na. Na een klein stukje gedaald te hebben, kom ik de bocht door, zie ik tot mij grote schrik een Veltec’er langs de weg staan. Het is Koen, zijn achtertube is lek. Omkeren en naar Jan. Bij Jan aangekomen moest ik nog het achterwiel veilig mee zien te nemen. Ja, tussen de top-case en mijn bescheiden achterwerk. Dat lukt, op het wiel een beetje gaan zitten en rijden maar. Zo gezegd zo gedaan, met meer dan toegestane snelheid weer naar Koen, daar het wiel gewisseld. Strakke actie, al zeg ik het zelf.
Snel weer op zoek naar Michel.
Michel en Jens kwamen als eerste op de Ballon d'Alsace boven. Nadat Koen ook boven was, nog even gevraagd of hij nog extra’s nodig had en toen weer achtervolgen om bij Michel te komen. Heerlijk.

Bij het begin van de laatste klim zag ik Jens meteen weg rijden. Michel probeerde zijn eigen tempo te pakken, want je weet nooit, maar helaas dit jaar is het niet gelukt om te winnen. Maar ja, Jens heeft er ook 4 keer over gedaan en is inmiddels al 41. Dus er is nog hoop zullen wij maar zeggen. Het gaat vast wel een keer lukken en dan hoop ik daar toch echt live getuigen van te mogen zijn.

Ze zeggen dat het voor de fietsers een zware tocht is, maar dan hebben ze nog nooit naar het verhaal van een verzorgster geluisterd. Pfff, ruim 300 kilometer op de motor, daar moet je ook zitvlees voor hebben!!

Les Trois Ballons

Zaterdag was het dan weer zover les Trois Ballons, zal het dit jaar lukken ?.

De week voorafgaand had ik nog een hoop kilometers gemaakt met onder andere het mee gidsen met groepen in mijn hotel. Vrijdag een rustdag in gelast wat betreft het fietsen, maar niet mijn werk. Wij zaten weer helemaal vol en dan is het samen best hard werken om iedereen van eten en drinken te voorzien. Dus na een zeer kort nachtje om 5 uur opgestaan en met een aantal klanten die de tocht ook gingen fietsen ontbeten.

Om 7:15 was de start, het weer zag er goed uit, al was het die morgen slechts 6 graden. Dus ik had me goed warm aangekleed als het wat warmer zou worden kon ik het aan Anita afgeven die mij de hele dag met de motor heeft gevolgd om mij en Koen te verzorgen.

De eerste berg van de dag, de Ballon de Servance ging goed, ik kon zonder te forceren makkelijk met de eerste mee omhoog. We kwamen uit eindelijk met ongeveer 6 man boven, waaronder ook mijn teamgenoot Koen. In de afdaling van de Servance en het relatief gemakkelijk volgend stuk tot aan col d’Oderen kwamen er weer kleine groepjes aansluiten zodat we met zo’n 23 man col d’Oderen op gingen.

Ondertussen herkende ik ook al Jens Volkmann, die was ik twee jaar eerder ook al tegen gekomen, en die fietste toen al erg sterk. Ik wist dus wie ik in de gaten moest houden. Na de col du Bramont de route des Americans op waar het tempo weer omhoog ging en waar de meeste mensen moesten afhaken. Boven waren we weer met ongeveer 7 man over. Tot daar ging alles nog zeer voorspoedig en had ik nog niet in het rood moeten rijden.

De afdaling van de Grand Ballon en de opvolgende klim col du Hundsruck bracht weinig verandering te weeg, spijtig genoeg reed Koen lek in de afdaling van de Hundsruck en liep daardoor 2 minuten achterstand op, die hij niet meer heeft kunnen goedmaken.

Op de een na laatste klim van de dag, de Ballon D’Alsace hebben Jens en ik het tempo opgevoerd totdat we met z’n tweeën over bleven, om vervolgens de laatste 50 km samen te overbruggen naar de lastige slotklim.

Gaande weg de dag had ik al gezien dat Jens meer macht in de benen had dan ik, maar ik had nog de hoop dat ik op de steile slotklim beter uit de voeten kon dan hij. Maar helaas kon ik zijn versnelling op de laatste klim niet beantwoorden en reed hij langzaam bij mij weg. Volledig leeg maar zonder krampen kwam ik net als vorig jaar als tweede over de streep.

Anneleen heeft helaas door een spaakbreuk de cyclo niet uitgereden.

Na weer een drukke avond in ons fiets hotel lag ik volledig uitgeteld om middernacht op bed.

Nu even een paar dagen rust om me voor te bereiden op de Dolomieten marathon en de la Marmotte beging juli.

Wedstrijd 1 juni

Wegens de drukte in mijn hotel en het van de trap afvallen van onze werkster kan ik de koers van morgen helaas niet fietsen.

Le Triangle du doubs

Om 5:30 opgestaan om eerst even een bak met pasta te eten om vervolgens om 6:00 te vertrekken naar Vercel, een klein plaatsje in de Doubs. Om 7:30 was ik gearriveerd, mooi een uur van te voren, dus nog tijd genoeg om mijn nummer te halen en om alles in orde te maken. Het weer was niet al te best en van tijd tot tijd regende het terwijl de voorspellingen hadden aangegeven dat het in de morgen nog droog zal zijn. Goed aangekleed en regenjack mee, ik wilde hier niet ziek gaan worden.

Na de start de eerste 20 km rustig aan meegereden en goed kunnen opwarmen. Na ongeveer 25 km kwam de eerste klim van ongeveer 6 km. Zoals gewoonlijk kon ik me niet inhouden en ben het tempo gaan bepalen. Na een kilometer kwam er een andere renner over mij heen en gooide er nog een tandje bij, die moest ik dus goed in de gaten houden. Op de top goed blijven tempo rijden met als gevolg een klein groepje van zo'n 10 man. Later zal die groep weer aangroeien tot ongeveer 25 man. Op kilometer 60 ben ik met een andere renner die ik ken van de Franse wedstrijden samen op pad gegaan, met gevolg dat er zich een klein groepje vormde van 6 man.

Zo´n 50 kilometer van de streep hadden wij in de kopgroep een valpartij van twee man, ik kon gelukkig nog op tijd remmen en er omheen rijden. Gelukkig hadden ze weinig schade en konden gauw weer aansluiten. Op naar de laatste klim van de dag ongeveer 20 kilometer van de finish begon ik toch al aardig vermoeid te raken, misschien gebrek aan te weinig drinken ?.

Toch ben ik op de laatste klim het tempo gaan opvoeren om te kijken of ik kon wegrijden, helaas bleven er nog 3 man in mijn wiel. Dan toch maar even van kop af en herstellen om een kilometer later een demarrage te plaatsen. Dit doe ik eigenlijk nooit, meestal rijd ik gewoon hard tempo omhoog en zie wel wat er over blijft. Ik kreeg al snel een mooi gaatje want het lukte ze in eerste instantie niet om het gat dicht te rijden. Uiteindelijk slaagde Nicolas Bazin er wel in om in een keer alleen het gat te dichten, om vervolgens samen met mij weg te blijven. Ik had toen nog geen idee met wie ik op pad was, maar hij had wel een hoop macht in de benen. 200 Meter voor de finish demarreerde hij uit mijn wiel en ik kon hem helaas niet volgen, wat dus een tweede plaats opleverde. Na de aankomst even met hem gepraat en toen bleek al snel dat ik zijn naam wel vaker had gehoord. Hij kwam afgelopen jaar uit voor het Franse cyclo-cross team, en rijd vanaf volgende maand bij een klein continentaal team.

Met 157 km in de benen met een gemiddelde van bijna 38 km per uur en 25oo Hm weer snel naar huis waar 20 man in mijn hotel zat te wachten.

Volgende week 1 juni heb ik mij weer ingeschreven voor een wedstrijd met mijn France club AC Thann.

Zondag 18 mei

Zondag morgen vroeg vertrok ik om 7 uur om te samen met mijn club AC Thann een wedstrijd te fietsen in de streek Champagne - Ardenne zo'n 300 km hier vandaan. Het was een voorselectiewedstrijd voor 2e divisie clubs. Er waren deze zondag nog 3 van deze wedstrijden over heel Frankrijk. De beste clubs van deze wedstrijden mogen dan door naar de finale in de Pyreneen in September.

Het weer zag er redelijk uit maar men voorspelden toch wel de mogelijkheid tot plaatselijke buien. Het was een wedstrijd over 157 km met de eerste 50 km vlak, dan zo'n 50 km door de Champagne streek klimmen en dan de laatste 50 km weer redelijk vlak, om dan als laatste drie plaatselijke rondjes af te leggen van ongeveer 3 km.

Na de start goed voorin gebleven en elke keer attent mee gesprongen. Er reed in de eerste 50 km niemand weg en bleven als peloton met 120 man samen. Op de eerste klim werd er direct goed doorgereden en de eerste afvallers waren een feit. Op een opvolgende klim ben ik weggereden, en kreeg twee andere coureurs mee. Samen hebben wij zo'n 20 km vooruit gereden met een maximale voorsprong van 1 minuut 30. Ik begon toen al aardig vermoeid te raken, de andere renners reden op het vlakke net even iets te hard voor mij. Ik heb toen ook besloten om me weer te laten afzakken in het peloton, jammer. De uiteindelijke winnaar was een van de koplopers.

Na een zeer natte afdaling met zware buien en omweer kreeg ik een lekke voorband. Het water met veel steentjes spoelde als rivieren over de weg. Ik was dan ook niet de enige met een lekke band, er stonden er veel meer.

Ik, in mij beste frans, door de communicatie geroepen dat ik lek had, maar dat mocht niet baten, door een storing of i.d. werd dat niet ontvangen (moet misschien toch wat meer aan mijn frans gaan werken). Uiteindelijk van een neutrale wagen een nieuw wiel gekregen en tussen de auto's door, in de stromende regen met veel gevaar, naar voren gereden.

Nadat ik weer de aansluiting had gekregen, had ik het even zwaar en zat er even doorheen. Gelukkig toch nog een beetje weten te herstellen en op de laatste 3 plaatselijke omlopen nog met een klein groepje kunnen wegrijden. Moe maar voldaan als eerste van mijn club over de finish. Volgens onze ploegleider die op de meet stond te wachten een 12e of 13e plaatst, tevreden dus. Alleen in de officiële uitslag stond ik als 24e vermeld ??, waarschijnlijk in de laatste omlopen zijn ze de tel kwijtgeraakt met groepjes achterblijvers, jammer. Onze ploegleider heeft nog protest ingediend maar dit mocht helaas niet baten. Als ze wel goed hadden geteld, hadden wij waarschijnlijk met onze club naar de finale gemogen van het Franse kampioenschap voor 2e divisie clubs. Maar helaas, het mocht niet zo zijn.

Wel had ik de derde plaats in het bergklassement gewonnen en was ik de eerste (enige) Nederlander, dat is toch nog iets !!.

Nu goed rusten en Zaterdag een nieuwe uitdaging, de cyclo Le Triangle du Doubs

Traning met Davitamon - Loto

Dinsdag 13 mei hebben wij in de middag een klein rondje van zo'n 70 km gefietst met daarin 1500 Hm. Op alle klimmen werd er al direct goed doorgetrokken, maar ik kon gelukkig goed volgen. Voor woensdag 14 mei had ik de vraag gekregen om een training uit te werken van zo'n 5 a 6 uur met daarin diverse cols. Ik had in mijn gedachten een rondje van ongeveer 170 kilometer met 3000 Hm. Dit rondje voerde ons via col de Sapois richting Gerardmer, daarna over col de Grosse Piére naar La Bresse om vanuit hier via col du Bramont en route American naar de route de Crêtes te gaan. Dit is een prachtige panoramische weg die over de hoogste toppen van de Vogezen loopt. We hadden tot dan toe nog prachtig warm weer, maar toen we de afdaling bij Markstein inzetten begon het vies te regenen, beneden gauw wat warmers aangetrokken en onze trip verder vervolgt via Col de Odren naar Ventron. Toen we weer richting ons hotel kwamen begon de weg weer aardig op te drogen en kregen we het zonnetje weer terug. Als toetje nog even een klim opgereden van ongeveer 4 kilometer lang met een gemiddelde stijging van zo'n 10% met uitlopers naar 18%. Ik had ook vandaag gelukkig goede benen en kon makkelijk met de snelste mee omhoog. Binnen de 6 uur met 170 km op de teller waren we weer terug in ons hotel, waar het de hele dag zonnig was geweest.

De renners waren super tevreden, maar hadden het zich iets anders voorgesteld met een gids die met ze mee zou gaan fietsen. Ze hadden niet verwacht dat ik ze zou kunnen volgen, toch leuk om te horen van deze jongens. Voor mij was het in ieder geval een goede training in voorbereiding voor mijn wedstrijd die ik aanstaande zondag ga fietsen.

Route Vittel 2008

Vandaag gestart in een relatief onbekende cyclo in Vittel zo’n 65 km vanuit onze sportherberg. Prachtig zonnig en warm weer dus dan is het geen straf om 155 km te mogen fietsen. Het parcours was glooiend met korte steile beklimmingen. Aan de start kwam ik al direct een aantal bekenden van mij tegen die ik in de FFC koersen tegen kom.

Na de start in een grote groep over de heuvelachtige wegen. Op de tweede klim met boven op de eerste bergprijs (GPM) heb ik het tempo opgevoerd om de GPM te pakken. Boven op was ik nog slechts samen met een lokale kennis van mij Damien Richard, met vlak daarachter nog een 5-tal andere renners. Samen met deze 7 renners het tempo goed hoog gehouden de eerste kilometers om te kijken of we konden wegrijden. Met als resultaat een voorsprong van maximaal 4 minuten.

Op elke klim die volgde hield ik een strak tempo aan om de rest van mijn groep zoveel mogelijk te vermoeien. Tot op 25 kilometer voor de streep hebben wij als groep samen gereden, ik merkte toen al dat de meeste renners het al moeilijk kregen en af en toe wat begonnen te verzaken. Op de laatste klim van deze dag ben ik het tempo gaan opvoeren en al gauw kwam ik alleen te zitten, en toen was het alles of niets. De rest zat er toch al aardig doorheen, want ik bouwde al gauw een voorsprong op van 1 min30 sec. Tot ik uiteindelijk solo over de finish kwam met ruim 3 min voorsprong.

Ik ben hiermee zeer tevreden al is dit geen top cyclo zoals de Marmotte, maar de vorm op dit moment is goed en ik kan een goede finale rijden.

Mijn volgende afspraak is een koers voor mijn club AC Thann waarvoor ik 18 mei uit moet komen voor een challange voor de DN2 clubs, eigenlijk een soort clubkampioenschap voor clubs van de 2e divisie.

Route Verte Vittel 2008

Vandaag heb ik besloten dat ik de cyclo Route Verte Vittel 2008 ga fietsen. Deze cyclo is bij mij om de hoek en maakt deel uit van de Trophée de l'Est die ik vorig jaar had gewonnen. De Trois Ballons en de La Vosgienne horen hier ook bij.

Deze cyclo is 155 km met ongeveer 1700 Hm. Komende week zal ik hier een verslag vanuit brengen.

Fiets Challenge

Op zaterdagavond zou ik gaan vertrekken naar Nederland. Ons hotel zat voor de avond nog vol. Maar toch lukt het om rond 19.00 uur weg te rijden richting Nederland.
Ik had de mazzel dat ik voor deze rit een chauffeur had in de vorm van een vaste “stamgast”, die het ook wel een goed idee vond om de fiets challenge te gaan rijden.
Na een korte nacht slapen was het ontbijt om 06.00 uur er weer voor ons.
Rond 08.15 uur vertrokken wij naar de start. Het weer was lekker, dus dat was al een meevaller.

Het is de eerste cyclo die wij als team voor dit jaar samen rijden. Ik had met Koen afgesproken dat wij in ieder geval voorin zouden proberen te blijven en niet meteen de koers zouden gaan proberen “te bepalen”.

Een paar keer reden er 2 tallen weg. Telkens waren wij in staat om ze in het zicht te houden, totdat de motoren ons een paar keer verkeerd begeleidde en er dus wel even serieus achtervolgd moest worden.

Op 90 km ben ik toen mee gesprongen met een ontsnapping. Wij waren met z’n drieën, waaronder ook Sjef Graafmans. Op dat moment was er 1 renner vooruit. Deze haalden wij vrij snel bij. Dus reden wij met 4 man voorop. Maar dat gedeelte van het parcours was vrij vlak, lange wegen en vooral tegenwind. Ja, wij kwamen niet echt weg. Dus hebben wij de poging maar gestaakt. Je kunt er wel veel energie in steken, maar die kan ik beter bewaren voor de klimmen, dat is voor mij veel effectiever.
Vervolgens sprong er weer een renner weg, ik gaf Koen een seintje en die sprong netjes met hem mee. Dat groepje groeide aan tot 3 renners en kreeg een leuke voorsprong.
Maar 10 km voor de Loorberg begon men te koersen, waardoor er vervolgens een klein groepje van een man of 7 wegreden. Dat was toch niet de bedoeling. Toch maar de achtervolging ingezet samen met Seppe Hoogzaad van Gaul, gelukkig sloten wij snel aan, Pff even bijkomen. Want mijn plan was toch om voor de top van de Loorberg bij de 3 koplopers te zitten. Dus vanaf de voet de sprong gewaagd. En gelukkig, vlak voor de top was ik alleen bij de 3 man aangekomen. Met 3 (van de 4) hebben wij toen gedraaid om de voorsprong te behouden. Koen vroeg nog aan mij: wat is het plan? “Tempo op Camerig en zien wie er mee kan. Als je mee kan, doe dat”. Dus zo gezegd zo gedaan. Camerig op heb ik goed tempo gereden. Koen kon helaas niet mee, ik kwam alleen boven. Nu de laatste 10 kilometer vol gaan. O jee, de juryauto rijdt anders de beklimming naar Vaals dan volgens het programma. Niet weer he. De pijlen staan ook zo. Nou dan zal het wel goed zijn. Inderdaad het was goed. Toch wel geinig om nu “gewoon” over de finish te komen. Was vorig jaar wel anders, maar daar was al genoeg over gezegd.
Koen werd nog knap 3e, helaas in de sprint verslagen door Sjef, maar super gereden van Koen, zijn eerste wedstrijd voor het team. Dat stemt goed. Zie hier de filmjes van onderweg.

Ook Frederick heeft goed gereden, voor hem was het zijn eerste kennismaking met het rijden van een cyclo. Anneleen was in eerste instantie 3e, maar werd van het podium “geduwd” door Elsbeth Vink, zij stond niet in de uitslag, maar schijnt 1e geworden te zijn.
Janneke heeft ondanks veel kramp toch een goede 6e plaats bereikt bij dames. Kortom het was een succesvol weekend voor het team. Maar of ik hem volgend jaar weer rijdt, op dit moment zeg ik duidelijk nee. Dit vooral met het oog op veiligheid. Tuurlijk het is geen “wedstrijd”, maar een beetje meer veiligheidsmaatregelen mag je wel verwachten. Bij de cyclo’s hier in Frankrijk is voor alle verkeer op de wegen waar de cyclo over gaat duidelijk dat er een soort van “wedstrijd” gaande is. Dit was duidelijk niet het geval vandaag, waardoor je toch, overigens begrijpelijke, reacties krijgt van medeweg gebruikers. Wat weer de nodige gevaarlijke situaties oplevert.
Als dit allemaal niet te realiseren is, dan moet je het mijns inziens geen “race cyclo”noemen, geen podium en het gewoon een “toertocht”noemen.

FFC wedstrijd 1 mei

Donderdag 1 mei was het zover. De veelbesproken koers georganiseerd door mijn club AC Thann. Een koers over 140 km met 2.200 hoogtemeters over 5 ronden. Kortom niet zomaar een koers. Vanaf de start was het zoals gewoonlijk weer hard rijden. Dat valt toch wel op bij wedstrijden van 1e categorie. Vanaf de start wordt er wel vreselijk hard gekoerst. Of het komt omdat het toch een niveau hoger is dan vorig jaar en het vorig jaar dus daardoor veel makkelijker voor mij was om te volgen en mee te doen. Maar goed, er reed al snel een groep van een man of 15 weg. In deze groep zat gelukkig 1 clubgenoot. Na 2 ronden tijd ben ik met nog 4 man weggereden uit het peloton. Het gelukte ons om aansluiting te vinden bij de kopgroep. Maar ja dat zal je altijd zien, ben je er net, gaan ze weer. Ja hoor, weer een groep van 9 weg. Ik had niet het vermogen om er naar toe te springen, maar weer zat er gelukkig iemand van onze club bij. Nadat ik op adem gekomen was heb ik toch maar geprobeerd om in de laatste ronde de sprong naar de kop te maken. Helaas was dit te laat. Maar ben daardoor wel alleen achter de kopgroep op de 10e plaats gefinisht. Voor mij gevoel goed en sterk gereden. Vooral hoe het aan het eind ging, geeft mij voldoening. Want dat was vorig jaar vaak het probleem, de finale rijden. Vaak waren het de krampen die mij daarbij parten speelden, gelukkig merk ik dat dit seizoen het beter lijkt te gaan om de finale met iets meer macht te rijden.Nu nog proberen te herstellen voor zondag, dan staat de Fiets challenge op het programma.

Tour de Jura 2008 11-12-13 april

Omdat ik dit jaar verplicht met een 1e categorie licentie moet rijden, ben ik voor dit jaar overgestapt naar een andere vereniging hier in Frankrijk. Ik rijd dit jaar voor AC THANN, in de Alsace. Deze vereniging heeft een equipe in de DN2 klasse van de Franse FFC bond.
De organisatie bij deze vereniging is wat gestructureerder, waardoor het voor mij in ieder geval leuker is om mee te doen aan de wedstrijden alhier. Ik hoef nu zelf niet meer uit te zoeken waar en wanneer er een koers voor mij is, ik bel en krijg meteen de mogelijkheden door. Werkt voor een stuk makkelijker.

Tour du Jura, mijn eerste wedstrijd dit jaar waar ik wilde proberen om een goede uitslag te rijden. Het is een drie-daagse.

Op vrijdagavond was een klimtijdrit over 5 kilometer, voor mij net even iets te kort, meer voor de wat grotere sterkere mannen.
Ik moest pas om 21.50 uur starten in het donker. Wij kregen van de organisatie dan ook keurig 2 “lampjes” voor op de fiets. Dat is alvast een souvenir.
Na de start voelde het niet zo lekker aan. Benen liepen vol en kwam niet lekker in mijn ritme. Pas het laatste stuk kwam ik ‘erdoor”. Mijn voorganger die een minuut voor mij was gestart heb ik toch nog bij kunnen halen en uiteindelijk werd ik 6e.
Hierna nog een pasta maaltijd genuttigd en toen naar ons hotel. Met z’n 6en op 1 slaapzaal. Gezellig. De jongens van de vereniging zijn allemaal nog “jonge”gasten. Kortom helemaal geweldig, blijkt dat tegenwoordig het dragen van compressiekousen tot de mode behoort. Nou, je kunt wel voorstellen, een gast van 20 met kantenkousen. Hilarisch.
Na een korte onrustige nacht moesten wij om 6 uur weer op. Ontbijten en vervoer naar de startplaats.


De 2e etappe was een ochtendetappe over 70 km in de kou en regen waarin een aantal klimmen zaten. Vanaf de start werd er al flink gekoerst. Direct bij de eerste klim ging de gele trui drager direct tempo maken waardoor er een kopgroep van 5 personen ontstond, ik zat er gelukkig bij. In de eerstvolgende afdaling zijn er nog 2 personen aangesloten en met deze groep zijn we naar de finish gereden. Ik werd uiteindelijk laatste van de groep 7e dus. In het algemene klassement bleef ik 6e.

De middag etappe was op een klein colletje na eigenlijk alleen maar dalen. In deze etappe werd ik uiteindelijk 27ste in het peloton, in het algemeen klassement veranderde niks.

De laatste etappe op zondag ging over 140 kilometer licht glooiend terrein. Het waaide erg hard en ook vandaag werd vanaf de start hard gereden. We werden meteen op de kant gezet en het peloton brak. Uiteindelijk ben ik daar samen met de gele en bolletjes trui naar toe gereden, gelukkig dacht ik kan ik mijn goede klassering vast houden. Maar die gedachten waren voor korte duur, er werd continu gedemarreerd en er ontstond al snel een nieuwe kopgroep. Zonder mij maar ook zonder de nummers 1,2,3,4,5 en 6 van het klassement. Dit bleek wel de beslissende ontsnapping helaas. Uiteindelijk kwam ik als 27e over de streep En werd 15 algemeen.

Conclusie is dat ik tevreden ben over het bergop rijden, wat voor mij belangrijk is voor de cyclo’s. Het is zeker een goede training geweest voor de volgende wedstrijden !!.
Volgende afspraak is 1 mei, een klimwedstrijd georganiseerd door mijn club AC Thann.