GF Eddy Merckx.

Deze cyclo stond eigenlijk totaal niet op mijn agenda. De cyclo’s in Belgie zijn niet mijn soort parcours, gevaarlijke wegen en teveel onrustige koersen. Ik zal daarvoor wel te oud zijn. Het is “mijn ding”gewoon niet. Maar ja. Dan beginnen ze over een WK. Persoonlijk vind ik een WK niet zo heel veel zeggend. Ik zou er veel trotser op zijn als ik ooit een goede uitslag in de Otz zou kunnen rijden of een nog een hele goede Dolomieten of Marmotte, maar ja. Ik kan mij natuurlijk altijd proberen te kwalificeren en dan kijk ik wel in september wat ik er van vindt.

Dus zo gezegd zo gedaan. Ik vrijdag met frisse tegenzin richting België. Eigenlijk is dit al de goden verzoeken. Vanaf de Trois Ballons had ik al last van een sluimerende keelontsteking die niet echt doorzette. Nou maar hopen dat het zo blijft.

Aangekomen in een bijzonder mooi onderkomen, chateau Modave (een echte aanrader), besloot ik om de beroemde en beruchte “muur” maar eens te gaan verkennen. Gewapend met mijn GPS ik op pad. Nadat ik hem 2 keer geslecht had, vond ik het wel genoeg. Richting hotel om te douchen. Wat een drukte in de Huy. Met een gangetje van ongeveer 15 km per uur laveer ik mij tussen de auto’s door. “huppekee”denkt een madammeke. Ik doe mijn autoportier open zonder te kijken. Dat moet toch kunnen!. Nou dus niet, en zeker niet als ik op mijn fiets daar rijdt. Volop remmen, ontwijken en een duikeling ten gevolge. Nee hè, niet nu. Maar ja. Een gekneusde rib ten gevolg. De fiets gelukkig beperkt beschadigd, lekker dan. Maar terug naar het hotel en morgen maar kijken hoe het ervoor staat.

Tot mijn eigen verbazing viel de pijn in de rib wel mee, dus toch besloten om te starten. De koers op zich stelde niet veel voor. Het werd een “wandelkoers” toen er eenmaal een kopgroepje weg was. In een grote groep legde wij het grootste gedeelte van het parcours af. Het is gewoon niet selectief genoeg naar mijn mening. Met de uitslag heb ik mijn in ieder geval wel gekwalificeerd voor het WK. Ik kijk nog wel of ik daar überhaupt wel ga rijden. Er staan voor die tijd nog belangrijkere afspraken. Zoals over 2 weken de Marmotte.

Na de finish ik direct naar huis. Onderweg voelde ik het al. Oeps, dit gaat niet goed. Mijn rib gaat mij steeds meer opspelen. De keel is ook flink in de weer. Nee, dit is niet mijn dag. Had ik misschien beter niet kunnen starten?

Nu een dag later is het antwoord erop: Inderdaad. Gezien de last die ik nu heb van de rib en mijn keel is dit geen verstandige beslissing geweest. Maar ja, achteraf kun je hier niets mee. Nu snel proberen alles weer in het gareel te krijgen. De benen zijn in orde, daar is niets mis mee, maar die rib en de keelontsteking baren mij meer zorgen. Zal het allemaal op tijd geheeld zijn voor de belangrijkste afspraken van dit seizoen? Met de rib zal dat wel niet geheel lukken, dat heeft toch meer tijd nodig, als het maar draagzaam is, dan ben ik al tevreden.

Kortom, ik had mijn gevoel moeten volgen en voet bij stuk moeten houden.

koers verhaal trois Ballons

De kop is eraf.

Dit seizoen zijn er 4 cyclo’s met rood in mijn agenda genoteerd.

De eerste is natuurlijk de Trois Ballons. De cyclo in “mijn achtertuin” bl

ijft voor mij toch een mooie wedstrijd. Ik heb natuurlijk het voordeel om dit gebied tot mijn trainingsgebied gebruiken.

Nadat ik deze cyclo in 2009 reeds een keer gewonnen had en vorig jaar na een zeer korte trainingsperiode toch tot een 3^de plaats wist te beëindigen, had ik voor dit jaar de ambitie een stukje hoger gelegd. Jawel, een parcoursrecord moet toch haalbaar zijn. Het staat er al sinds 2006 in een tijd van 6u25.43. Een mooi uitgangspunt.

’s Morgens lijken de weergoden wederom het goed met ons voor te hebben. Al moet ik toegeven dat ik tijdens het rijden van de Trois ballons nog nooit slec

ht weer gehad hebt. Dat is nu al weer voor de 6^de keer, dus … Mm, en ze zeggen dat het altijd regent in de Vogezen.

Met het team was afgesproken dat wij de koers vanaf de start hard zouden gaan maken. Wil het parcoursrecord eraan gaan, dan is dat wel een vereiste. Ook is het prettiger om met een kleinere groep richting de Oderen te rijden. De afgelopen 2 edities was dat niet het geval, met alle gedoe bij de bevoorrading ten gevolge. Dus dat moesten wij maar gaan voorkomen. Nu kun je van alles van tevoren bedenken, maar koers is koers. Toch gelukt het om in een kleiner gezelschap de Servance af te dalen en de eerste schifting is geschiedt.

Het nadeel van zo’n start is dat je hiermee wel je vrouw in totale verwarring brengt. Normaal vertrekt ze van huis om 08.00 uur en is dan altijd op tijd in Thilllot om mij daar op te vangen en als persoonlijke verzorgster mij de hele koers te volgen.

Op onze vaste plekje kijk ik vol verwachting uit naar mijn gevolg. He, ze staat er niet. Nee he, hoe kan dat nou! Nou, gewoon maar hopen dat ze snel aansluit. Dit jaar hadden wij nog wel de motor uitgebreid met een rek met reserve wielen, zodat ik bij lek ook meteen assistentie zou hebben. Maar ja, dan moet ze er wel zijn! Gelukkig kwam ze voor de top van de Oderen aansluiten en was ik daarin ook weer gerust. Mooi !

De koers verliep eigenlijk zoals gewenst. Er ontstond een kopgroepje met o.a. Frederick, dus was het even rustig afwachten tot de Bramont of route American

waar het zou losbarsten. Het was voor mij eigenlijk alleen maar een kwestie van de directe concurrenten in de gaten te houden. Zoals ieder jaar zou de beslissende opsplitsing wel plaatsvinden op de beklimming van Ballon d Alsace. Het heeft geen zin om alleen door de vallei te moeten rijden naar de voet van de Planche. Dat is ieder jaar al gebleken. Je moet minimaal met z’n tweeën zijn, anders heeft het geen zin.

Ik kwam met Bart boven en in de afdaling werden wij nog bijgehaald door Eric en Kristof. Met z’n vieren zijn wij naar de voet van de Planche gereden.

Hier moest het gaan gebeuren. Aan de voet moesten Kristof en E

ric al meteen lossen. Bart kwam nog mee in mijn wiel. Eigen klim rijden werd mij toegeroepen door Anita. Dat klopt, eigen klim rijden. Mijn eigen vertrouwde cyclops zou mij hierbij wederom een enorme steun zijn. Ik weet dat ik 400 watt lang vol kan houden. Dus daar gaan wij ook van uit. Ik wil 400 watt in het scherm zien staan en niets anders. Niet meer niet minder. Vooral niet minder. En het werkte weer. Beetje bij beetje, stukje voor stukje moest Bart toegeven. Yes, en nu maar hopen op een parcoursrecord.

Op mijn teller stond 06.22u, maar wij hebben natuurlijk in Thann wel een erg lange plaspauze gehad voor de verkeerslichten. Mmm, zou het voldoende zijn. Gelukkig heeft deze opstopping niet mijn ambitie in de weg gestaan, met een mooie 06u24.26 heb ik niet alleen mijn 2^e overwinning in de Trois Ballons maar ook een parcoursrecord. Die staat. Volgend jaar weer? Kijken of we een 3^e bordje langs de kant kunnen krijgen, we zullen zien.

Trois Ballons 2011

Winst in de Trois Ballon dit jaar was een goede opsteker voor mij, en bevestigd mij dat ik op de goed weg zit naar de Marmotte en Dolomieten Marathon. Vooral de laatste klim na 200 km had ik nog goede benen en reed met een gemiddelde van 18 km/uur 2 minuten sneller dan vorig jaar omhoog met nog een goed gemiddelde wattage.

komende dagen zal ik verslag doen van mijn Trois Ballons.