Zaterdag was het zover. Het jaarlijkse uitje voor mij. Daar ik nooit mee kan met Michel naar wedstrijden en de cyclos’s gedurende ons openingsseizoen, kijk ik er altijd naar uit om tijdens de Trois Ballons de mogelijkheid te benutten om Michel bij te staan tijdens de koers.
In de eerste beklimming zou Michel het nodige zelf meenemen en later afgeven.
Ook even met Jan afgesproken dat wij elkaar zouden treffen op col d’Oderen. Als Koen dan bij Michel in de groep zit, dan neem ik de bidons van Koen over om hem ook te voorzien.
Om 07.15 uur vertrok ik op mijn motor naar Thillot, waar ik de “jongens”op zal pikken en achter ze aan zal rijden.
Al gauw kwamen ze de bocht omzeilen. Tot mij grote genoegen zag ik dat Koen er ook bij zat, 2 Veltec’ers op kop, mooi aanzicht.
De groep groeide aan tot 23 man. En zo ging het richting col d’Oderen.
Michel gaf al aan dat hij boven een bidon wilde met voeding. Dus ik naar boven en daar zag ik Jan staan, zoals afgesproken. Eerst maar even de bidons van Koen in mijn top-case gestopt.
Michel voorzien van zijn bidon en zijn spullen die hij kwijt wilde aangenomen.
Spoedig hoorde ik een kreet van Koen: “Ik wil cola”. Jemig, ik heb van alles bij mij, maar nou net geen cola. Omdat ik toch ook wel aardig bekend ben in de omgeving, wist ik wel enkele ferme-auberges te zitten. Ik daar heen gereden en gevraagd om cola. Hebben ze alleen in flesjes. Oeps, dan maar de cola in de bidons.
Met als gevolg dat ik met 2 spuitende bidons in mijn broekzakken weer op de motor stapte.
Op de Grand ballon aangekomen kon ik Koen voorzien van cola, gelukkig, maar achteraf had ik net zo goed op de Grand Ballon de cola kunnen regelen, dan had ik, mijn motor, mijn telefoon (welke in mijn broekzak zat) en mijn portemonnee (welke in de andere broekzak zat, ik had immers 2 bidons met cola bij mij) in ieder geval niet zo onder de cola gezeten.
Iedere keer was het weer doorrijden om bij de groep te komen, voordat je weer op de motor zit, alles weer op en aan hebt, zijn ze allang en breed aan het afdalen. Dus iedere keer was het weer een inhaalwedstrijd. Geweldig!!
Boven op de Hundsruck stond Jan onverwachts, nadat de groep voorbij was, weer op de motor en er achter na. Na een klein stukje gedaald te hebben, kom ik de bocht door, zie ik tot mij grote schrik een Veltec’er langs de weg staan. Het is Koen, zijn achtertube is lek. Omkeren en naar Jan. Bij Jan aangekomen moest ik nog het achterwiel veilig mee zien te nemen. Ja, tussen de top-case en mijn bescheiden achterwerk. Dat lukt, op het wiel een beetje gaan zitten en rijden maar. Zo gezegd zo gedaan, met meer dan toegestane snelheid weer naar Koen, daar het wiel gewisseld. Strakke actie, al zeg ik het zelf.
Snel weer op zoek naar Michel.
Michel en Jens kwamen als eerste op de Ballon d'Alsace boven. Nadat Koen ook boven was, nog even gevraagd of hij nog extra’s nodig had en toen weer achtervolgen om bij Michel te komen. Heerlijk.
Bij het begin van de laatste klim zag ik Jens meteen weg rijden. Michel probeerde zijn eigen tempo te pakken, want je weet nooit, maar helaas dit jaar is het niet gelukt om te winnen. Maar ja, Jens heeft er ook 4 keer over gedaan en is inmiddels al 41. Dus er is nog hoop zullen wij maar zeggen. Het gaat vast wel een keer lukken en dan hoop ik daar toch echt live getuigen van te mogen zijn.
Ze zeggen dat het voor de fietsers een zware tocht is, maar dan hebben ze nog nooit naar het verhaal van een verzorgster geluisterd. Pfff, ruim 300 kilometer op de motor, daar moet je ook zitvlees voor hebben!!
In de eerste beklimming zou Michel het nodige zelf meenemen en later afgeven.
Ook even met Jan afgesproken dat wij elkaar zouden treffen op col d’Oderen. Als Koen dan bij Michel in de groep zit, dan neem ik de bidons van Koen over om hem ook te voorzien.
Om 07.15 uur vertrok ik op mijn motor naar Thillot, waar ik de “jongens”op zal pikken en achter ze aan zal rijden.
Al gauw kwamen ze de bocht omzeilen. Tot mij grote genoegen zag ik dat Koen er ook bij zat, 2 Veltec’ers op kop, mooi aanzicht.
De groep groeide aan tot 23 man. En zo ging het richting col d’Oderen.
Michel gaf al aan dat hij boven een bidon wilde met voeding. Dus ik naar boven en daar zag ik Jan staan, zoals afgesproken. Eerst maar even de bidons van Koen in mijn top-case gestopt.
Michel voorzien van zijn bidon en zijn spullen die hij kwijt wilde aangenomen.
Spoedig hoorde ik een kreet van Koen: “Ik wil cola”. Jemig, ik heb van alles bij mij, maar nou net geen cola. Omdat ik toch ook wel aardig bekend ben in de omgeving, wist ik wel enkele ferme-auberges te zitten. Ik daar heen gereden en gevraagd om cola. Hebben ze alleen in flesjes. Oeps, dan maar de cola in de bidons.
Met als gevolg dat ik met 2 spuitende bidons in mijn broekzakken weer op de motor stapte.
Op de Grand ballon aangekomen kon ik Koen voorzien van cola, gelukkig, maar achteraf had ik net zo goed op de Grand Ballon de cola kunnen regelen, dan had ik, mijn motor, mijn telefoon (welke in mijn broekzak zat) en mijn portemonnee (welke in de andere broekzak zat, ik had immers 2 bidons met cola bij mij) in ieder geval niet zo onder de cola gezeten.
Iedere keer was het weer doorrijden om bij de groep te komen, voordat je weer op de motor zit, alles weer op en aan hebt, zijn ze allang en breed aan het afdalen. Dus iedere keer was het weer een inhaalwedstrijd. Geweldig!!
Boven op de Hundsruck stond Jan onverwachts, nadat de groep voorbij was, weer op de motor en er achter na. Na een klein stukje gedaald te hebben, kom ik de bocht door, zie ik tot mij grote schrik een Veltec’er langs de weg staan. Het is Koen, zijn achtertube is lek. Omkeren en naar Jan. Bij Jan aangekomen moest ik nog het achterwiel veilig mee zien te nemen. Ja, tussen de top-case en mijn bescheiden achterwerk. Dat lukt, op het wiel een beetje gaan zitten en rijden maar. Zo gezegd zo gedaan, met meer dan toegestane snelheid weer naar Koen, daar het wiel gewisseld. Strakke actie, al zeg ik het zelf.
Snel weer op zoek naar Michel.
Michel en Jens kwamen als eerste op de Ballon d'Alsace boven. Nadat Koen ook boven was, nog even gevraagd of hij nog extra’s nodig had en toen weer achtervolgen om bij Michel te komen. Heerlijk.
Bij het begin van de laatste klim zag ik Jens meteen weg rijden. Michel probeerde zijn eigen tempo te pakken, want je weet nooit, maar helaas dit jaar is het niet gelukt om te winnen. Maar ja, Jens heeft er ook 4 keer over gedaan en is inmiddels al 41. Dus er is nog hoop zullen wij maar zeggen. Het gaat vast wel een keer lukken en dan hoop ik daar toch echt live getuigen van te mogen zijn.
Ze zeggen dat het voor de fietsers een zware tocht is, maar dan hebben ze nog nooit naar het verhaal van een verzorgster geluisterd. Pfff, ruim 300 kilometer op de motor, daar moet je ook zitvlees voor hebben!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten