La Vosgienne

Zondagmorgen, vandaag moest het dan maar gebeuren. Ik wilde dit jaar in ieder geval een thuiswedstrijd winnen, had ik mij begin dit jaar voorgenomen. Met de Trois Ballons was dat net niet gelukt dus moest het vandaag gebeuren.

Gelukkig zaten de weergoden mee en was het na een zeer slechte zaterdag met veel regen, zondag droog weer met af en toe een lekker zonnetje. Om 6 uur in de morgen vertrokken naar Thann om daar om 8:30 van start te gaan. Ik behoefte me geen zorgen te maken wat betreft het startvak, want mijn club AC Thann was de organisator van deze cyclo. Ik reed deze cyclo dan ook op verzoek van mijn club, als uitzondering, in het shirt van AC Thann.
Met meer dan 1200 inschrijvingen was het een record aantal deelnemers voor deze cyclo die om het jaar verreden wordt.

Om half negen van start om direct aan col de Hundsruck te beginnen, deze ging in een gematigd tempo omhoog waardoor we nog met een grote groep overbleven. Vlak voor de top ging Cedric Haas, ook van mijn club, in de aanval om met nog een andere renner een voorsprong op het peleton op te bouwen van max. 3 minuten. Op de tweede klim van de dag, de Ballon d’Alsace, werd het tempo opgevoerd door mij en Dietsch (winnaar van de vorige edite). Vlak voor de top konden we een koploper bijhalen, Cederic had nog steeds een voorsprong van 1min30.
Op de col du Page haalde wij uiteindelijk ook Cederic bij waardoor we met een man of 10 verder gingen over col d’Odren. Tot op dat moment voelde ik mij zeer goed en reed ik gemakkelijk mee omhoog, dat was dus een goed voorteken. Op col du Bramont ging mijn club genoot Edwouard tempo rijden, alleen Dietsch, ik en nog een Duitser konden het tempo volgen. Na 1 kilometer dalen meteen route American omhoog, dit is een wat steilere klim met nogal slecht wegdek. Hier werd het ook voor de Duitser te zwaar waardoor we nog met 3 man overbleven. Boven op de route d’crêtes hoorde ik een harde klap, ik voelde me fiets gaan zwabberen en ik dacht nee!!. Jawel twee spaken uit mijn carbon wielen waren gebroken. Gelukkig reed er een neutrale wagen achter de kopgroep aan die mij snel een wiel kon geven, gelukkig hebben de andere twee man hier geen gebruik van gemaakt en kon ik snel weer de aansluiting vinden.
Op de laatste beklimming van de dag col d’Amic moest het dan gaan gebeuren. Edwouard en ik hebben om beurten geprobeerd om weg te raken, maar Dietsch bleef steeds volgen. Op een kilometer voor de top waar het iets steiler werd probeerde ik het nog een keer met volle inzet, met als gevolg dat alleen ik en Dietsch overbleven. Het zal toch niet weer een tweede plaats worden dacht ik al, het schijnt dat ik daar een soort patent op heb dit jaar. Maar gelukkig kon ik dit keer wel overtuigen in de sprint en kwam als eerste over de streep. Ook bleek dat we de snelste parcoustijd ooit hadden gereden, dat was dan ook nog mooi meegenomen.Voor mij een top dag en een goede afsluiter van dit seizoen!!.