De week voorafgaand aan de la Vaujany had ik last van een griep. Op maandag nog een beetje koorts gehad en vervolgens de hele week een “snotterneus”. Veel stomen en maar hopen de het een beetje los komt.Vrijdagmiddag nog even samen met Anneleen 3uur bij ons in de Vogezen getraind en ’s avond een heerlijke huisgemaakte pasta gegeten (zij was donderdag bij ons gekomen om de teamgeest wat spirit te geven, vooral na de val van Oege tijdens de Trans Alp).
Zaterdagdag samen met Anneleen vertrokken richting de Alpen Zondag moest het dan toch maar gaan gebeuren. Vooraf gaf ik al aan tevreden te zijn met een plaats bij de 1ste tien, vooral gezien mijn gezondheid de afgelopen week.Tijdens de eerste beklimming zag ik mijn hartslag alweer snel omhoog schieten 185 slagen, oeps dat gaf geen vertrouwen. Toch de griep die roet in het eten gaat gooien??Boven aan de Alpe Du Grand Serre reden waren wij met een kopgroep van ongeveer 12 man. Alan was er ook nog bij, mooi. In de afdaling namen Leonard en Chevalier een voorsprong. Na even twijfelen heb ik toch maar besloten om het gat dicht te gaan rijden. Ik kreeg uiteindelijk alleen Gueraud mee. Aan de voet van Col D’Ornon hadden wij ze bijgehaald. Met z’n vieren zijn wij toen aan de beklimming begonnen. Ongeveer 2 kilometer van de top moesten Leonard en Chevalier ons laten gaan, maar tijdens de afdaling wisten ze toch weer bij te komen. Maar ja, er kwamen nog meer beklimmingen.De klim naar Villard Reculas was de volgende. Dit zagen Leonard en Chevalier toch niet zo zitten en lieten het lopen. Vervolgens was er tussen mij en Gueraud een goede verstandhouding en zijn we goed samen werkend naar de laatste uitdaging gereden “de klim naar Vaujany”. Het was ideaal om samen met hem te fietsen. Hij kende het parcours zeer goed, want hij woont op de L'Alpe d'Huez en voor mij was het de eerste keer dat ik deze cyclo reed. Aldaar hebben wij elkaar de hand geschud “Moge de beste winnen”. Ik twijfelde wel, zou mij dit lukken of niet. Tijdens de laatste aanloop naar de beklimming was Gueraud wel druk bezig met van alles en nog wat. “Merde” hoorde ik achter mij. Wat is er toch aan de hand? Bleek dat hij ruzie had met een gel-zakje. Kortom hij gaf mij niet de indruk de rust zelve te zijn. Nou, dan moet ik maar gewoon mijn eigen weg gaan en kijken waar het eindigt. Meteen in het begin van de beklimming het kleinste verzet opgezocht en lekker mijn eigen tempo rijden. Direct blijkt dat Gueraud het tempo niet kan volgen. Zou het dan vandaag lukken??Mijn harstslag stond weer lekker in het “rood” te knipperen 196 slagen per minuut, maar het is nu alles of niets.En het is gelukt. Achteraf blijkt nog met een 3 minuten voorsprong ook. Helaas had Alan geen goede benen en heeft hij de strijd gestaakt, zaterdag beter.Anneleen heeft het succes voor het team compleet gemaakt, door bij de vrouwen ook te winnen. Kortom het was weer een geslaagd team uitje.Dat geeft weer moraal voor zaterdag. Hopelijk nog een beetje herstellen van de verkoudheid, maar dat moet lukken, alleen het weer moet nog meezitten. We zullen zien.We kunnen niet meer doen dan ons best, zeg ik altijd maar.
Zaterdagdag samen met Anneleen vertrokken richting de Alpen Zondag moest het dan toch maar gaan gebeuren. Vooraf gaf ik al aan tevreden te zijn met een plaats bij de 1ste tien, vooral gezien mijn gezondheid de afgelopen week.Tijdens de eerste beklimming zag ik mijn hartslag alweer snel omhoog schieten 185 slagen, oeps dat gaf geen vertrouwen. Toch de griep die roet in het eten gaat gooien??Boven aan de Alpe Du Grand Serre reden waren wij met een kopgroep van ongeveer 12 man. Alan was er ook nog bij, mooi. In de afdaling namen Leonard en Chevalier een voorsprong. Na even twijfelen heb ik toch maar besloten om het gat dicht te gaan rijden. Ik kreeg uiteindelijk alleen Gueraud mee. Aan de voet van Col D’Ornon hadden wij ze bijgehaald. Met z’n vieren zijn wij toen aan de beklimming begonnen. Ongeveer 2 kilometer van de top moesten Leonard en Chevalier ons laten gaan, maar tijdens de afdaling wisten ze toch weer bij te komen. Maar ja, er kwamen nog meer beklimmingen.De klim naar Villard Reculas was de volgende. Dit zagen Leonard en Chevalier toch niet zo zitten en lieten het lopen. Vervolgens was er tussen mij en Gueraud een goede verstandhouding en zijn we goed samen werkend naar de laatste uitdaging gereden “de klim naar Vaujany”. Het was ideaal om samen met hem te fietsen. Hij kende het parcours zeer goed, want hij woont op de L'Alpe d'Huez en voor mij was het de eerste keer dat ik deze cyclo reed. Aldaar hebben wij elkaar de hand geschud “Moge de beste winnen”. Ik twijfelde wel, zou mij dit lukken of niet. Tijdens de laatste aanloop naar de beklimming was Gueraud wel druk bezig met van alles en nog wat. “Merde” hoorde ik achter mij. Wat is er toch aan de hand? Bleek dat hij ruzie had met een gel-zakje. Kortom hij gaf mij niet de indruk de rust zelve te zijn. Nou, dan moet ik maar gewoon mijn eigen weg gaan en kijken waar het eindigt. Meteen in het begin van de beklimming het kleinste verzet opgezocht en lekker mijn eigen tempo rijden. Direct blijkt dat Gueraud het tempo niet kan volgen. Zou het dan vandaag lukken??Mijn harstslag stond weer lekker in het “rood” te knipperen 196 slagen per minuut, maar het is nu alles of niets.En het is gelukt. Achteraf blijkt nog met een 3 minuten voorsprong ook. Helaas had Alan geen goede benen en heeft hij de strijd gestaakt, zaterdag beter.Anneleen heeft het succes voor het team compleet gemaakt, door bij de vrouwen ook te winnen. Kortom het was weer een geslaagd team uitje.Dat geeft weer moraal voor zaterdag. Hopelijk nog een beetje herstellen van de verkoudheid, maar dat moet lukken, alleen het weer moet nog meezitten. We zullen zien.We kunnen niet meer doen dan ons best, zeg ik altijd maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten