Mijn Marmotte deel 1

Mijn Marmotte dag begon om even naar 4 uur, wij waren toch al wakker dus zijn we maar opgestaan. Na mijn pasta nog een stukje stokbrood naar binnen gewerkt en om 5:30 in de auto vertrokken richting Bourg d’Oisans. Om 7 uur klonk het startschot, de eerste klim ging in een gematigd tempo waardoor de groep zeer groot bleef. Halverwege de Glandon heb ik eens een keer goed doorgetrokken om te testen en om de groep wat kleiner te maken. Ik kon gemakkelijk de 400 watt halen dus dat was super(-compensatie?).

Na een snelle “geneutraliseerde “ afdaling, het nut hiervan is mij nog steeds volstrekt onduidelijk, kwamen we in het dal. Daar even snel een pitstop gemaakt en op naar de Telegraph. Hier wordt er normaal gesproken redelijk doorgereden. Dit jaar lag het tempo daar niet super hoog, dus dat viel mee. De beentjes voelde nog steeds goed aan, dus hoopte ik op een goed passage van Valloire naar de Galibier. Daar liggen ieder jaar weer mijn moeilijkste kilometers.

In de Afdaling van de Telegraph reed Eric Leblacher weg en nam 1 minuut voorsprong. Op de strook naar plan de Lachat ging het tempo voor het eerst serieus omhoog en ik moest alles geven om in het wiel mee te kunnen. Even speelde het door mijn hoofd om het te laten lopen, maar ik bleef toch doorgaan in de hoop dat als we Erik Leblacher weer terug hadden gepakt het tempo iets zou zakken. Met nog 7 kilometer te gaan tot de top van de Galibier, gelukkig het viel inderdaad stil en kon ik gaan herstellen. Op dat moment had ik zeker niet het idee dat ik de sterkste was, ik gaf de meeste kans aan Dekker of Matteis.

De afdaling naar de voet van de Alp d’Huez verliep zonder problemen, dus heb daar goed kunnen drinken en herstellen, vooral veel drinken. Ik heb daar ook van Bert mijn eerste stuk banaan ooit in een koers gekregen en deze eens lekker gegeten. Bedankt Bert!

De eerste kilometer van de alp was het de Italiaan Micula Dematteis die het tempo omhoog gooide. De eerste slachtoffers waren Bart Bury, Eric Leblancher en Bart Deurbroeck, ik zelf hing ook aan het elastiek. Maar ik weet van me zelf dat ik altijd even een kilometer nodig heb om in me ritme te komen dus niet in paniek raken was het motto en eigen tempo blijven rijden. Wel telde ik de renners voor me en dacht een 5^e plek is toch ook niet slecht.

Na de eerste bocht kwam ik in me ritme en kon ik over nemen, probeerde wat weg te rijden, maar de italiaan reed mij meteen terug. “Ai, dat is een taaie”. Wel moest er weer iemand lossen en reden we nog met 4. Nou een 4^de stek is ook mooi. Na mijn derde demarrage lukte het een gaatje te slaan, de Italiaan kreeg het gat niet dicht en toen besloot Bert Dekker om er overheen te springen en in een keer het gat dicht te rijden. Toen hij bij mij aansloot riep hij “kom op volg mij”, dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Bert reed net iets te hard en ik kon hem moeilijk volgen en ik riep dan ook “rijd maar door en succes!”. De mooiste quote van de dag vond ik toen hij omkeek en een verzet rond draaide van 39*16 o.i.d. en riep “denk om je cadans!!!!!”. Maar goed Bert reed langzaam weg en ik had daar vrede mee, alleen gaf die Italiaan ook niet op en bleef ook op zo’n 20 seconde hangen. Even speelde het door mijn hoofd van “ok laat maar komen en derde is ook goed”. Maar ik hervatte me snel. Ik bleef mijzelf oppeppen om het niet te laten gebeuren. “kom doorgaan, doorgaan, schakelen, hup rijden”. Elke keer een tandje bijschakelen de 21 en 19 dan weer terug op de 23. Met nog zo’n 6 kilometer te gaan brak de Italiaan,”aha, die heb ik te pakken, 2^e plaats is voor mij”. Ik voelde dat het nog steeds goed ging en zag Bert nog steeds zo’n 25 seconde voor mij fietsen.

Hoe de finale vanuit mijn positie eindige heb ik morgen op papier staan.