Dolomieten Marathon

De uitslag is binnen. Michel is 5e geworden algemeen. 1e in zijn categorie. Het verslag en zijn beleving volgen binnenkort. Eerst even bijkomen van de warme dag in de Dolomieten.
de uitslag:

1. Negrini Emanuele, 1974, Pianoro (BO) 4:29.05,0 (4)
2. Corradini Antonio, 1970, Cles (TN) 4:33.54,3 (3)
3. Burrow Jamie, 1977, GB-Sansepolcro (AR) 4:34.31,0 (2)
4. Bulgarelli Fabio, 1977, Carpi (MO) 4:36.45,5 (9)
5. Snel Michel, 1972, F-Plombieres les Bains 4:40.22,4 (108)

zijn categorie als volgt:

1. Snel Michel, 1972, F-Plombieres les Bains 4:40.22,4 (108)
2. Kodermac Erik, 1977, SLO-Solkan 4:56.48,2 (305)
3. Casassa Stefano, 1975, Karneid (BZ) 4:57.24,7 (3283)


verslag volgt deze week

Het relaas van de verzorgster

Zaterdag was het zover. Het jaarlijkse uitje voor mij. Daar ik nooit mee kan met Michel naar wedstrijden en de cyclos’s gedurende ons openingsseizoen, kijk ik er altijd naar uit om tijdens de Trois Ballons de mogelijkheid te benutten om Michel bij te staan tijdens de koers.

In de eerste beklimming zou Michel het nodige zelf meenemen en later afgeven.
Ook even met Jan afgesproken dat wij elkaar zouden treffen op col d’Oderen. Als Koen dan bij Michel in de groep zit, dan neem ik de bidons van Koen over om hem ook te voorzien.

Om 07.15 uur vertrok ik op mijn motor naar Thillot, waar ik de “jongens”op zal pikken en achter ze aan zal rijden.
Al gauw kwamen ze de bocht omzeilen. Tot mij grote genoegen zag ik dat Koen er ook bij zat, 2 Veltec’ers op kop, mooi aanzicht.
De groep groeide aan tot 23 man. En zo ging het richting col d’Oderen.
Michel gaf al aan dat hij boven een bidon wilde met voeding. Dus ik naar boven en daar zag ik Jan staan, zoals afgesproken. Eerst maar even de bidons van Koen in mijn top-case gestopt.
Michel voorzien van zijn bidon en zijn spullen die hij kwijt wilde aangenomen.

Spoedig hoorde ik een kreet van Koen: “Ik wil cola”. Jemig, ik heb van alles bij mij, maar nou net geen cola. Omdat ik toch ook wel aardig bekend ben in de omgeving, wist ik wel enkele ferme-auberges te zitten. Ik daar heen gereden en gevraagd om cola. Hebben ze alleen in flesjes. Oeps, dan maar de cola in de bidons.
Met als gevolg dat ik met 2 spuitende bidons in mijn broekzakken weer op de motor stapte.

Op de Grand ballon aangekomen kon ik Koen voorzien van cola, gelukkig, maar achteraf had ik net zo goed op de Grand Ballon de cola kunnen regelen, dan had ik, mijn motor, mijn telefoon (welke in mijn broekzak zat) en mijn portemonnee (welke in de andere broekzak zat, ik had immers 2 bidons met cola bij mij) in ieder geval niet zo onder de cola gezeten.
Iedere keer was het weer doorrijden om bij de groep te komen, voordat je weer op de motor zit, alles weer op en aan hebt, zijn ze allang en breed aan het afdalen. Dus iedere keer was het weer een inhaalwedstrijd. Geweldig!!
Boven op de Hundsruck stond Jan onverwachts, nadat de groep voorbij was, weer op de motor en er achter na. Na een klein stukje gedaald te hebben, kom ik de bocht door, zie ik tot mij grote schrik een Veltec’er langs de weg staan. Het is Koen, zijn achtertube is lek. Omkeren en naar Jan. Bij Jan aangekomen moest ik nog het achterwiel veilig mee zien te nemen. Ja, tussen de top-case en mijn bescheiden achterwerk. Dat lukt, op het wiel een beetje gaan zitten en rijden maar. Zo gezegd zo gedaan, met meer dan toegestane snelheid weer naar Koen, daar het wiel gewisseld. Strakke actie, al zeg ik het zelf.
Snel weer op zoek naar Michel.
Michel en Jens kwamen als eerste op de Ballon d'Alsace boven. Nadat Koen ook boven was, nog even gevraagd of hij nog extra’s nodig had en toen weer achtervolgen om bij Michel te komen. Heerlijk.

Bij het begin van de laatste klim zag ik Jens meteen weg rijden. Michel probeerde zijn eigen tempo te pakken, want je weet nooit, maar helaas dit jaar is het niet gelukt om te winnen. Maar ja, Jens heeft er ook 4 keer over gedaan en is inmiddels al 41. Dus er is nog hoop zullen wij maar zeggen. Het gaat vast wel een keer lukken en dan hoop ik daar toch echt live getuigen van te mogen zijn.

Ze zeggen dat het voor de fietsers een zware tocht is, maar dan hebben ze nog nooit naar het verhaal van een verzorgster geluisterd. Pfff, ruim 300 kilometer op de motor, daar moet je ook zitvlees voor hebben!!

Les Trois Ballons

Zaterdag was het dan weer zover les Trois Ballons, zal het dit jaar lukken ?.

De week voorafgaand had ik nog een hoop kilometers gemaakt met onder andere het mee gidsen met groepen in mijn hotel. Vrijdag een rustdag in gelast wat betreft het fietsen, maar niet mijn werk. Wij zaten weer helemaal vol en dan is het samen best hard werken om iedereen van eten en drinken te voorzien. Dus na een zeer kort nachtje om 5 uur opgestaan en met een aantal klanten die de tocht ook gingen fietsen ontbeten.

Om 7:15 was de start, het weer zag er goed uit, al was het die morgen slechts 6 graden. Dus ik had me goed warm aangekleed als het wat warmer zou worden kon ik het aan Anita afgeven die mij de hele dag met de motor heeft gevolgd om mij en Koen te verzorgen.

De eerste berg van de dag, de Ballon de Servance ging goed, ik kon zonder te forceren makkelijk met de eerste mee omhoog. We kwamen uit eindelijk met ongeveer 6 man boven, waaronder ook mijn teamgenoot Koen. In de afdaling van de Servance en het relatief gemakkelijk volgend stuk tot aan col d’Oderen kwamen er weer kleine groepjes aansluiten zodat we met zo’n 23 man col d’Oderen op gingen.

Ondertussen herkende ik ook al Jens Volkmann, die was ik twee jaar eerder ook al tegen gekomen, en die fietste toen al erg sterk. Ik wist dus wie ik in de gaten moest houden. Na de col du Bramont de route des Americans op waar het tempo weer omhoog ging en waar de meeste mensen moesten afhaken. Boven waren we weer met ongeveer 7 man over. Tot daar ging alles nog zeer voorspoedig en had ik nog niet in het rood moeten rijden.

De afdaling van de Grand Ballon en de opvolgende klim col du Hundsruck bracht weinig verandering te weeg, spijtig genoeg reed Koen lek in de afdaling van de Hundsruck en liep daardoor 2 minuten achterstand op, die hij niet meer heeft kunnen goedmaken.

Op de een na laatste klim van de dag, de Ballon D’Alsace hebben Jens en ik het tempo opgevoerd totdat we met z’n tweeën over bleven, om vervolgens de laatste 50 km samen te overbruggen naar de lastige slotklim.

Gaande weg de dag had ik al gezien dat Jens meer macht in de benen had dan ik, maar ik had nog de hoop dat ik op de steile slotklim beter uit de voeten kon dan hij. Maar helaas kon ik zijn versnelling op de laatste klim niet beantwoorden en reed hij langzaam bij mij weg. Volledig leeg maar zonder krampen kwam ik net als vorig jaar als tweede over de streep.

Anneleen heeft helaas door een spaakbreuk de cyclo niet uitgereden.

Na weer een drukke avond in ons fiets hotel lag ik volledig uitgeteld om middernacht op bed.

Nu even een paar dagen rust om me voor te bereiden op de Dolomieten marathon en de la Marmotte beging juli.