Zaterdag morgen stond ik weer aan de start van mijn eerste
cyclo dit jaar, hoe sta ik er voor is dan de vraag. Voor mijn zelf had ik wel duidelijk het gevoel
dat ik nog niet zo goed was als vorig jaar. De weken voorafgaand wel veel
kilometers gemaakt, maar nog niet veel getraind op de nodige hardheid die je
tijden een koers wel moet hebben.
De eerste klim van de dag, de ballon de Servance ging in een
rustig tempo, geen probleem. In de vallei naar de Odren werd er een aantal keer
aangevallen om een ontsnapping op touw te zetten, maar dat gebeurde
uiteindelijk niet.
Op de Bramont was het Bernd die het tempo bepaalde het was
nog niet zo moordend dat we met een kleine groep boven kwamen dus heb ik op de
route American het tempo nog eens opgevoerd om de groep wat uit te dunnen. Toen
voelde ik al dat de echte kracht die ik vorig jaar al wel had nu nog niet over
kon beschikken.
Vanaf de routes des Crêtes was het het GRINTA team dat koos
voor de aanval of een uitloper van mij probeerden te neutraliseren, voor de
rest waren er op Bernd na geen andere renners die zich hiermee wilden bemoeien,
wat het voor mij vaak lastig maakten en vaak onnodige krachten moest
verspillen.
Op de Ballon d’Alsace was het wederom Bernd die het tempo
bepaalde, ik kon volgen maar veel meer ook niet. Onderweg naar de Planche vervolgens goed
gegeten en gedronken om te kijken wat we nog konden forceren. Maar waar ik al
bang voor was gebeurde ook ik miste gewoonweg de macht om net dat tandje groter
te kunnen rijden en een derde plaats was dan ook het best haalbaar die dag. Vorig
jaar reed ik de Planche ruim twee minuten sneller omhoog, en dat maakten net
het verschil die dag.
Bernd, de sterkste van ons heeft dan ook meer dan terecht
gewonnen klasse !!
Ik ben hier niet ontevreden mee, ik had dit al deels
verwacht, en ik zal nu toe werken naar mijn hoogtepunt van dit seizoen dolomieten
marathon en Marmotte, En dan zal ik er staan.
