L'étape de Légende

Omdat ik onderdeel uitmaak van het gelegenheids equipe, was ons beloofd dat wij een goed startnummer zouden krijgen.Het vervoer vanaf de Ballon d’Alsace (waar ik mijn auto kon parkeren) naar Strassbourg was ook geregeld. De overnachting was in een jeugdherberg.Toen kwam onze ploegleiding met de rugnummers. Damien Richard kreeg nr 12, een ander kreeg nr 19, ik kreeg 1069. Dat was het nummer wat ik al zelf had verkregen in de voorinschrijving. Wat nu, ik zou toch ook een laag nummer krijgen?? Nee zeiden ze, dat komt wel goed, je kunt gewoon voorin starten morgen.”Ja ja, nou dat hopen wij dan maar.Na een nacht niet lekker slapen, ja, je eigen bedje slaapt toch het beste, vroeg op om kwart voor 5. De start was om 07.00 uur.Blijkt dat Damien Nazon, die de bevoorrading zou verzorgen van ons, autopech had en niet op tijd bij de koers kon komen. Ja hoor, begint lekker. Denk je dat alles goed geregeld is, gebeurt dit. Wat komt nog meer?Naar de start, ja hoor, zoals ik al dacht; “dit startvak is niet voor u, gaat u maar naar achter”, “ja maar, ik behoor tot deze equipe”, “niets mee te maken, u heeft nr 1069, een vak naar achter”. Nou dat laat ik mij niet gebeuren, dus dan maar over het hek klimmen, nummer een beetje afschermen. Helaas, controleren ze de vakken grondig en daar komen de mannen aan. Nummer laten zien, en ja hoor.“ik ga echt niet weg hier, bel maar met de ploegleiding, de organisator”. Na veel touw trekken dropen ze af, gelukkig nu de koers.De eerste 40 kilometer was vlak. Er stond zo’n 3.500 man aan de start, toch een mooi aantal.Damien Richard reed al in de eerste 20 km lek en kreeg het niet voor elkaar om zijn tube te repareren, de Mavic materiaalwagen kon er toen ook niet bij komen, het was te vroeg in de koers en hij moest vervolgens al in de bezemwagen stappen. Toch een aderlating voor de equipe. Hij is altijd wel goed voor een korte klassering. Zelf was hij ook helemaal niet blij toen ik hem bij de finish sprak.De eerste klim was de Col de Kreuzweg. Ik besloot om gewoon in de groep mee te rijden, nog niet voorop, maar gewoon in de groep. Boven op de Kreuzweg was de groep behoorlijk groot, een man of 50 a 60.Vervolgens kwam de Col de Fouchy. Ik kon het toch niet laten en ben goed tempo naar boven gereden. Boven waren er nog een man of 8 over. Waaronder natuurlijk ook Jalabert en ook nog 4 man van onze equipe.In de afdaling kwam er nog een groep terug zodat wij ongeveer met een groep van 25 man bleven rijden. Tot de col du Platzerwasel heb ik mij rustig gehouden. Gewoon in de groep meegereden, wel vooraan, maar niet het tempo bepaald. Pas op de Plazerwasel heb ik mijn eigen tempo opgepakt. Het gevolg was dat men langzaam maar zeker 1 voor 1 moest lossen. Wolf als laatste tot ik alleen boven kwam. Daar het niet mijn bedoeling was om alleen te komen, heb ik boven even rustig gegeten en gedronken totdat Wolf, Jalabert en Marcon weer aansloten. Met z’n vieren hebben wij vervolgens goed samen gereden. Alleen de afdaling van de Route American, die er erg lastig is vanwege zijn slechte wegdek, heb ik gekeken of ik alleen met Jalabert over kon blijven, hij kan tenslotte goed dalen en ik ben er ook niet vies van. Dus misschien was dit de mogelijkheid om de andere twee (Wolf en Marcon) los te rijden. Maar helaas konden zij wel volgen. Dan moet het maar op de Ballon d’Alsace gebeuren.Toen kwam de Ballon. Ik ging er meteen mijn eigen tempo rijden. Als snel moesten Jalabert en Marcon eraf. Alleen Wolf kon nog volgen. Ja, daar gaat Wolf, hij er ook af. Mooi. Zou het mij lukken? Het gaat goed. Ik zie Wolf niet meer. Nog 2 kilometer met 45 seconde voorsprong. O nee, het gaat niet meer. Wat is dit? Ik zie op mijn teller dat mijn snelheid snel minder wordt. Nee he, doorbijten. Nee, Wolf komt er weer aan. Nog 1 kilometer. Toe doorrijden.Ik probeer te versnellen, het lukt echt niet meer. Ik probeer te gaan staan op mijn pendalen. Mijn benen zwabberen gewoon. O nee. Ja hoor, 50 meter voor de finish komt Wolf mij voorbij. OOOh wat heb ik de pest erin. Dit is echt niet leuk meer. Als je voor de wedstrijd had gezegd je wordt 2e, zou ik gezegd hebben daar teken ik voor. Maar nu, op deze manier, nee. Ik ben nog steeds een beetje boos, natuurlijk op mijzelf. Maar ja, Wolf, een renner uit een pro-contintal team, die mannen rijden veel meer wedstrijden van deze afstanden, waardoor ze gewoon meer inhoud hebben.
Naar afloop ook nog even naar de dopingcontrole geweest, de eerste 5 van het klassement moesten hier heen. Zoals je ziet worden ook de cyclo's steeds professioneler. Goed dat ze dit doen, dat zouden ze bij elke cyclo moeten doen !.Tegelijk met het rijden van deze laatste cyclo dit jaar, zijn wij ook klaar met het seizoen in onze sportherberg. Ik weet nu waar ik volgend jaar aan moet werken,volgend jaar weer een nieuw cyclo seizoen. We zullen zien, eerst maar even rust en vakantie.Als ik terug kijk op mijn tweede cyclo jaar ben ik zeer tevreden. Alleen de Marmotte heeft mij heel erg teleurgesteld, hier had ik meer van verwacht dit jaar. Maar verder zijn toch alle wedstrijden volbracht met mooie resultaten.

Tijdrit Ballon D'Alsace

Omdat de organisatie een samenwerkingsverband is aangegaan met ASO, de organisatie van etappe L’Egende, wilden zij een interregionale team samenstellen voor de 2 wedstrijden. Dit om de regio te promoten. Vandaar dat ik ook benaderd werd om voor de twee wedstrijden uit te komen voor dit gelegenheids equipe. Nadat ik met iedereen kennis had gemaakt van de equipe, hebben wij genoten van een lichte lunch. Kregen aldaar ook onze kleding uitgereikt. Toch leuk georganiseerd allemaal. Onze ploegleider was Damien Nazon (ex-prof).Natuurlijk mocht ik als laatste starten, omdat ik vorig jaar ook de tijdrit gewonnen had in een tijd van 23.58, 18 seconden boven het record van Rasmussen (23.40).Dit jaar wilde ik toch echt proberen om het record van Rasmussen te verbeteren.Het weer was goed, dus wie weet.Vanaf de start ging het al lekker. Mijn harstslag ging goed omhoog, kon het goed volhouden.Maar in die 9 km was het wel afzien. Vooral in het begin. Het is mentaal toch moeilijk om zo tegen jezelf te vechten. In het rood gaan, zonder echt iets voor je te hebben of direct achter je. Maar het lukte gelukkig wel. Ik kon mijn snelheid goed vast houden. Zou het dan lukken??Wel was er veel wind, meer dan vorig jaar, hopelijk heeft dat niet teveel verlies opgeleverd.De laatste kilometer, gelukkig de finish. En??24.11. Helaas niet gelukt. 2e was Damien Richard, op 2 minuten. Toch was ik tevreden, er zat gewoon echt niet meer in, ook als je achteraf mijn polar ziet, dan is alles gegeven met gemiddeld 196 slagen over de 9 kilometer, dus volgend jaar gaan wij het weer proberen.

Les Ballons Vosgiens

Zondag was het weer zover.Vrijdag was Oege hier ook aangekomen, nadat hij vrijdagmorgen had besloten om toch maar de cyclo te gaan rijden. Ik zelf had wel het vertrouwen dat ik goed zou moeten rijden. Misschien een overwinning??Maar die illusie werd al snel omver geholpen toen Oege met mijn startnummer terug kwam uit Gerardmer en de mededeling dat Thomas Dietsch (team Bianchi)ook mee rijdt. Nou, de 2e plaats dan maar. Op internet las ik al dat Dietsch 2 weken geleden nog een bronzen plak had gewonnen tijdens het WK marathon mountainbiken. Zondagmorgen was het lekker weer. Bij de start zag ik al wat bekenden. Na de start richting de La Schlucht, zie ik Damien Richard er als een speer vandoor gaan. Voor mijzelf had ik gezegd ‘ik ga niet met iedere vlucht mee”, maar als Richard gaat, dan ga ik toch maar mee. Op de Hahnenbrunnen hadden wij een voorsprong van 2.15 min. Maar in de beklimming van de Petite Ballon bepalen Dietsch en Nicolas Hartmann (van Cofidis) om de beurt het tempo en het verschil zak al weer na de minuut. Oege kon nog met hun mee, evenals Dulaurent. Boven op de Petit Ballon zeiden Damien en ik al tegen elkaar dat wij rustig zouden dalen en goed proberen te recupereren voordat ze zouden aansluiten. Damien daalt niet zo goed en achteraf was dat ook zijn opzet, om voor de afdaling van de Petit Ballon, wat toch geen al te lekkere afdaling is, met voorsprong te gaan dalen om zo min mogelijk te verliezen.Gezamenlijk begonnen wij aan de beklimming van de Firstplan. Oege heeft helaas achterstand opgelopen bij de afdaling van de Petit Ballon en heeft niet meer terug kunnen komen.Tijdens de beklimming zag ik al wel dat Dulaurent het al moeilijk kreeg. De beklimming van Markstein moest het maar gebeuren. Nadat Hartmann het tempo opvoerde moesten eerst Dulaurent en later Richard er al snel af. Om hun niet meer te laten terug komen ben ik de tweede helft van de Markstein op kop gaan zitten om het tempo nog iets te kunnen opvoeren. Ja een Hartmann en Dietsch rijdt je er toch niet af, die illusie had ik ook niet.Tijdens de afdaling van Markstein hebben wij met z’n drieën goed gedraaid en was het voor de achtervolgers niet meer mogelijk om terug te komen.Toen kwam de Bramont. Dietsch had schijnbaar toch het idee om alleen aan te willen komen, of in ieder geval het “amateurtje” niet mee te nemen. Wat ging die gast hard. 25-26 km/u tegen de Bramont op. “Jemig, ik houd dit niet, maximaal, pfff”. Gelukkig ook dit overleef ik. De Grosse Pierre ging ook nog goed. Met z’n drieën naar de finish. Zouden deze ‘profs” het als een training zien of toch ook de eer willen, waar het bij ons “amateurs” toch om gaat. De klim naar de finish lieten ze mij wel voorop rijden. Zouden ze het toelaten of niet?Nee hoor, Dietsch zet aan, Hartmann volgt. En in de sprint schiet er bij mij de kramp erin. Verloren strijdt, helaas. Ben met deze uitslag zeer tevreden, een 3e plaats achter Dietsch en Hartmann is geen schande. Wel een lekker gevoel dat de vorm weer terug is. Na de marmotte (welke voor mij gevoel een malaise was) een lange periode nodig gehad om weer terug te komen. Nog 2 belangrijke ritten en dan zit het seizoen erop.