Les Trois Ballons

Zaterdag was het dan weer zover les Trois Ballons, zal het dit jaar lukken ?.

De week voorafgaand had ik nog een hoop kilometers gemaakt met onder andere het mee gidsen met groepen in mijn hotel. Vrijdag een rustdag in gelast wat betreft het fietsen, maar niet mijn werk. Wij zaten weer helemaal vol en dan is het samen best hard werken om iedereen van eten en drinken te voorzien. Dus na een zeer kort nachtje om 5 uur opgestaan en met een aantal klanten die de tocht ook gingen fietsen ontbeten.

Om 7:15 was de start, het weer zag er goed uit, al was het die morgen slechts 6 graden. Dus ik had me goed warm aangekleed als het wat warmer zou worden kon ik het aan Anita afgeven die mij de hele dag met de motor heeft gevolgd om mij en Koen te verzorgen.

De eerste berg van de dag, de Ballon de Servance ging goed, ik kon zonder te forceren makkelijk met de eerste mee omhoog. We kwamen uit eindelijk met ongeveer 6 man boven, waaronder ook mijn teamgenoot Koen. In de afdaling van de Servance en het relatief gemakkelijk volgend stuk tot aan col d’Oderen kwamen er weer kleine groepjes aansluiten zodat we met zo’n 23 man col d’Oderen op gingen.

Ondertussen herkende ik ook al Jens Volkmann, die was ik twee jaar eerder ook al tegen gekomen, en die fietste toen al erg sterk. Ik wist dus wie ik in de gaten moest houden. Na de col du Bramont de route des Americans op waar het tempo weer omhoog ging en waar de meeste mensen moesten afhaken. Boven waren we weer met ongeveer 7 man over. Tot daar ging alles nog zeer voorspoedig en had ik nog niet in het rood moeten rijden.

De afdaling van de Grand Ballon en de opvolgende klim col du Hundsruck bracht weinig verandering te weeg, spijtig genoeg reed Koen lek in de afdaling van de Hundsruck en liep daardoor 2 minuten achterstand op, die hij niet meer heeft kunnen goedmaken.

Op de een na laatste klim van de dag, de Ballon D’Alsace hebben Jens en ik het tempo opgevoerd totdat we met z’n tweeën over bleven, om vervolgens de laatste 50 km samen te overbruggen naar de lastige slotklim.

Gaande weg de dag had ik al gezien dat Jens meer macht in de benen had dan ik, maar ik had nog de hoop dat ik op de steile slotklim beter uit de voeten kon dan hij. Maar helaas kon ik zijn versnelling op de laatste klim niet beantwoorden en reed hij langzaam bij mij weg. Volledig leeg maar zonder krampen kwam ik net als vorig jaar als tweede over de streep.

Anneleen heeft helaas door een spaakbreuk de cyclo niet uitgereden.

Na weer een drukke avond in ons fiets hotel lag ik volledig uitgeteld om middernacht op bed.

Nu even een paar dagen rust om me voor te bereiden op de Dolomieten marathon en de la Marmotte beging juli.