La Marmotte

De maandag na de Dolomieten, zijn wij met het team “verhuisd’ naar de Alpen. Een weekje herstellen en een beetje genieten van de omgeving. Het weer zat ook hier mee.
Dinsdag kwam ook Jurgen Krikke, de patron van Veltec, het team versterken.
Zaterdag was het zover. De weersvoorspellingen waren goed, dus dat zat alvast mee. Daar ik een “warmweer-rijder” ben, kan het mij niet gauw te warm zijn.
Jan had ervoor gezorgd dat er met andere een pact was gesloten, zodat boven op iedere beklimming men klaar stond voor de bevoorrading.
Omdat het toch wel goed bevallen was om op tijd op te staan, hebben wij de trend voor de Marmotte maar voortgezet en om 04.15 uur zijn we opgestaan.

Ik stond redelijk vooraan in het eerste startvak, dus was het niet moeilijk om naar de start naar de voorste linie te rijden. De aanloop naar het stuwmeer in Allemond ging op z’n gemak. Pas aan de voet van de Croix de Fer werd het tempo verhoogt. Ik kon gemakkelijk volgen zonder te hoeven forceren, dat zag er goed uit. Op de top kwamen we met ongeveer 25 man aan wat al aangaf dat het tempo niet erg hoog lag. Het eerste jaar dat ik de Marmotte reed (2006) waren we daar nog maar met 7 man over. Ik had mijn bidons al weg gegooid om snel nieuwe te kunnen aannemen en dan goed voorin te kunnen gaan beginnen aan de technisch lastige afdaling. Ik zag hellaas niemand in Veltec tenue aan de kant van de weg waardoor ik al zoekend een hoop plaatsen verloor en uiteindelijk een bidon van het blad Fiets heb aangenomen.

Inmiddels waren de Italianen en Bert Dekker al ruim aan de afdaling begonnen en hadden direct al een aardige voorsprong genomen. In de eerste paar gevaarlijke bochten ben ik direct aan mijn inhaalrace begonnen met iets meer risico dan ik normaal neem. Het gevolg dat ik toch een bocht miste en door het grind moest uitremmen alvorens de bocht te kunnen nemen. Uiteindelijk is het mij toch nog gelukt om voor het einde van de afdaling in mijn eentje de aansluiting met de kopgroep te maken. De mensen die op de top van de Glandon zouden staan waren door de gendarmerie tegengehouden en konden niet meer op tijd aankomen. Gelukkig hadden ze direct Jan gebeld die aan de voet van de Glandon mij stond op te wachten met verse bidons, gelukkig.

Door het dal werd er goed tempo gereden tot aan de voet van de Telegraphe. Hier werden er diverse prikjes uitgedeeld door Dekker en de twee Italianen, ik kon dat gelukkig goed volgen en voelde mij prima. In de aanloop van de Galibier gingen ze weer aan, ik probeerde te volgen, maar wat even daarvoor geen probleem was, was dat nu wel een probleem. Het wilde daar gewoon niet lukken, en ik werd door diverse andere renners ingehaald die even daarvoor al moesten lossen. Toch niet weer net als vorig jaar, toen had ik het ook al moeilijk daar en kwam ik als 9e over de streep in een tijd van ongeveer 6 uur 17. Niet aan denken dacht ik zelf en gewoon doorgaan !!. Vlak voor de top van de Galibier kwamen er weer enkele renners in het zicht, die moet ik in de afdaling wel weer kunnen inhalen dacht ik. En inderdaad in de afdaling vind ik weer de aansluiting zodat we met drie renners de afdaling afmaken en naar de voet van de Alpe d’Huez fietsen. Ik had goed kunnen eten en drinken en het leek weer beter te gaan. Aan de voet van de Alpe d’Huez reed ik meteen weg van mijn groep en kon een goed tempo maken. Diverse mensen aan de kant waaronder Leon en Monique van hotel Au bon Accueil riepen dat ze niet ver voor lagen en dat ik nog wel een aantal kon inhalen. Dit gaf mij een goed gevoel en ik kon de hele klim het tempo goed volhouden. Vier kilometer voor de top passeerde ik een renner en even later zag ik ook nog nummer 4 en 3 rijden. Helaas heb ik deze op 20 seconde na niet meer kunnen inhalen. Mijn tijd op de Alpe d’Huez was toch nog een acceptabele 50 min 31 sec, uiteindelijk werd ik 5e in een tijd van 6 uur 5 min 7 sec. Even baalde ik ervan dat ik net iets te kort kwam om de nummer 4 en 3 nog bij te halen, maar door mijn inzinking op de Galibier zat er die dag gewoon niets meer in. Toen ik mijn finish tijd zag van 6 uur 5 wat ik toch zeer tevreden. Mijn doel was om top 5 te fietsen onder de 6 uur 10, dit was dus gelukt !!.

’s Avonds hebben wij deze geslaagde week heerlijk afgesloten bij de plaatselijke pizzeria met een over heerlijk quatre fromages pizza met heerlijk wat wijn !!!.

Volgende week maandag 14 jullie weer een koers met mijn club AC Thann.

Dolomieten Marathon

Zondag was het zover. Mijn eerste Dolomieten Marathon. Wat kan en mag ik hier van mijn prestatie verwachten. Volgens de “deskundige” zou dit een cyclo zijn welke mij best zou moeten liggen, niet te lange klimmen en de hele dag op en af. We zullen zien.
Om 04.00 uur moest het hele Veltec-team aan de ontbijttafel zitten in opdracht van Anneleen. Volgens haar is ons lichaam dan goed wakker voor de start om 06.45 uur. Ik hoop maar dat ze gelijk heeft, want vroeg opstaan is niet mijn sterkste kant.
Voor de start stonden wij halverwege het eerste startvak. Dat wil zeggen, Oege Anneleen en ik. Voor Koen en Frederik was het niet gelukt om een startbewijs in het eerste vak te krijgen.
Na de start, in de aanloop naar de Passo Campolongo ben ik direct naar voren gereden, zodat zodra daadwerkelijk beklimming zou beginnen ik goed voorin zou zitten.
Mijn vermoeden was terecht, de beklimming van de Campolongo ging inderdaad in een hoog tempo. Wij kwamen in deze relatief korte klim maar met een groep van ongeveer 15 man op de top aan.
Tijdens de beklimming van de Passo Pordoi reed Corsello (van Team Salieri) direct van de groep weg.
Op de de beklimming van Passo Gardena kwam de reactie van Negrini, die ook alleen weg reed.
Tijdens de 2e beklimming van de Campolongo ontplofte alles, Jones, Burrow en Corradini reden langzaam van mij weg. Ik voelde al dat ik niet kon volgen en besloot mijn eigen tempo te gaan rijden. Samen met Fantini en Patuelli hebben wij in de afdaling van de Campolongo weer aansluiting kunnen maken met Jones, Burrow en Corradini.
Samen zijn wij toen naar de Giau gereden. Daar moest ik Jones, Burrow en Corradini weer laten gaan.
Wel kon ik hier weg rijden van Fantini en Patuelli. Vlak voor de top stond Jones aan de kant, blijkbaar met materiaal pech. Op de beklimming van de Falzarego, de laatste klim van de dag haalde ik Corsello in. Blijkbaar heeft hij Negrini niet kunnen volgen, nadat hij was bijgehaald. Als 5e in 4.09.38 uur kwam ik tenslotte moe maar voldaan over de finish. Hier onder de uitslag:

1. Negrini Emanuele 1974) 4:29.05 ASD Team Salieri 2. Corradini Antonio 1970 4:33.54, ASD Team Salieri
3. Burrow Jamie 1977 4:34.31 Team Guru Parkpre Selle Italia
4. Bulgarelli Fabio 1977 4:36.45 GS Sportissimo Top Level
5. Snel Michel 1972 4:40.22, Veltec Team Gran Fondo
6. Corsello Giuseppe 1971 4:42.02,6 ASD Team Salieri
7. Fantini Ersilio 1967 4:46.51,0 Team Mg.K Vis-Lgl-Look

Omdat de eerste vier een soort “prof”licentie hebben worden zij niet meegenomen in het klassement per leeftijdscategorie, waardoor ik 1e was in de categorie 31 – 36 jaar.Met als resultaat een mooi trofee en een paar veel te kleine Diadore raceschoenen. (dus in de aanbieding, maat 41, tegen ieder aannemelijk bod, nieuw in de doos)
Al met al voor een eerste Dolomieten heb ik mij super vermaakt. Geweldig parcours en een geweldige organisatie !!.Vooraf had ik gezegd als ik bij de 1e 10 in het klassement kan komen, ben ik super tevreden. Dus ben ik super tevreden. Op naar de la Marmote.

verslagen

Vandaag weer thuis gekomen vanuit de alpen. Gisteren een 5e plaats gereden in de la Marmotte in een tijd van 6:05.

Een verslag van de la Marmotte en de dolomieten marathon volgen binnenkort.