La Vosgienne

Zondagmorgen, vandaag moest het dan maar gebeuren. Ik wilde dit jaar in ieder geval een thuiswedstrijd winnen, had ik mij begin dit jaar voorgenomen. Met de Trois Ballons was dat net niet gelukt dus moest het vandaag gebeuren.

Gelukkig zaten de weergoden mee en was het na een zeer slechte zaterdag met veel regen, zondag droog weer met af en toe een lekker zonnetje. Om 6 uur in de morgen vertrokken naar Thann om daar om 8:30 van start te gaan. Ik behoefte me geen zorgen te maken wat betreft het startvak, want mijn club AC Thann was de organisator van deze cyclo. Ik reed deze cyclo dan ook op verzoek van mijn club, als uitzondering, in het shirt van AC Thann.
Met meer dan 1200 inschrijvingen was het een record aantal deelnemers voor deze cyclo die om het jaar verreden wordt.

Om half negen van start om direct aan col de Hundsruck te beginnen, deze ging in een gematigd tempo omhoog waardoor we nog met een grote groep overbleven. Vlak voor de top ging Cedric Haas, ook van mijn club, in de aanval om met nog een andere renner een voorsprong op het peleton op te bouwen van max. 3 minuten. Op de tweede klim van de dag, de Ballon d’Alsace, werd het tempo opgevoerd door mij en Dietsch (winnaar van de vorige edite). Vlak voor de top konden we een koploper bijhalen, Cederic had nog steeds een voorsprong van 1min30.
Op de col du Page haalde wij uiteindelijk ook Cederic bij waardoor we met een man of 10 verder gingen over col d’Odren. Tot op dat moment voelde ik mij zeer goed en reed ik gemakkelijk mee omhoog, dat was dus een goed voorteken. Op col du Bramont ging mijn club genoot Edwouard tempo rijden, alleen Dietsch, ik en nog een Duitser konden het tempo volgen. Na 1 kilometer dalen meteen route American omhoog, dit is een wat steilere klim met nogal slecht wegdek. Hier werd het ook voor de Duitser te zwaar waardoor we nog met 3 man overbleven. Boven op de route d’crêtes hoorde ik een harde klap, ik voelde me fiets gaan zwabberen en ik dacht nee!!. Jawel twee spaken uit mijn carbon wielen waren gebroken. Gelukkig reed er een neutrale wagen achter de kopgroep aan die mij snel een wiel kon geven, gelukkig hebben de andere twee man hier geen gebruik van gemaakt en kon ik snel weer de aansluiting vinden.
Op de laatste beklimming van de dag col d’Amic moest het dan gaan gebeuren. Edwouard en ik hebben om beurten geprobeerd om weg te raken, maar Dietsch bleef steeds volgen. Op een kilometer voor de top waar het iets steiler werd probeerde ik het nog een keer met volle inzet, met als gevolg dat alleen ik en Dietsch overbleven. Het zal toch niet weer een tweede plaats worden dacht ik al, het schijnt dat ik daar een soort patent op heb dit jaar. Maar gelukkig kon ik dit keer wel overtuigen in de sprint en kwam als eerste over de streep. Ook bleek dat we de snelste parcoustijd ooit hadden gereden, dat was dan ook nog mooi meegenomen.Voor mij een top dag en een goede afsluiter van dit seizoen!!.

Criquielion

Vrijdag morgen vertrokken naar België om Zaterdag de Criquelion te rijden. Omdat ik deze cyclo nog nooit eerder had gereden heb ik vrijdagmiddag vast de eerste lus naar La Roche verkend en ook alvast de steile klim die vanuit het centrum langs de kerk omhoog gaat.
Zaterdag morgen om 6:30 opgestaan gegeten en om 8:00 in La Roche, waar ik mij bij Koen en Frederik kon voegen. Wij waren niet al te vroeg in het startvak en stonden vrij achterin. Dit was toch nadeliger dan ik had voorzien. Het startvak liep in een soort trechter waardoor het erg lang duurde voordat we de startlijn passeerde.
Direct uit het dorp begon er een klim van ongeveer 4 km, deze had ik in zijn geheel nodig om weer vooraan post te vatten. Gelukkig lag het tempo niet zo hoog zodat ik in het volgende stuk weer wat kon bijkomen. Met een vrij grote groep de eerste kilometers gemaakt tot dat we voor de tweede keer in La Roche terug kwamen waar we de lange steile klim op moesten voor de kerk langs. Ik zat daar goed voorin en draaide als 5e de klim op. Hier ben ik op een lekker tempo omhoog gereden en kwam als eerste over de tijdregistratie matten die boven op de top liggen. Het gevolg hiervan was dat we met nog 4 man over waren. In de daarop volgende afdaling zijn er nog twee renners teruggekeerd, waar onder de winnaar van de dag. Om dat de samen werking niet goed was en er twee jongens waren die niet wilde mee rijden, is er uiteindelijk nog een groep van zo’n 15 renners terug komen aansluiten.
Ik voelde me de hele rit prima en had nog nergens in het rood hoeven te gaan. Op ongeveer 50 kilometer van de aankomst reed Tino langzaam bij de nog 5 man overgebleven kopgroep weg. Ik had hier niet zo’n haast mee om het gat te dichten want ik dacht 1 tegen 5 kan toch geen probleem zijn. Echter bleek dat mijn mede vluchters toch al aardig moe waren en kwamen we niet echt terug. Toen de voorsprong van Tino 1 minuut werd heb ik besloten met nog zo’n 35 kilometer te gaan het gat alleen te dichten. Twee klimmen later vond ik de aansluiting met Tino.
Helaas was het parcours aan het einde niet meer zo zwaar waardoor het moeilijk was om nog weg te rijden, dan maar gokken op mijn sprint. De aankomst was voor mij totaal onbekend, achteraf had ik deze beter even kunnen verkennen. De finish lag erg rommelig kort achter een scherpe bocht met gevolg dat ik iets te laat reageerde en het net niet heb kunnen halen en als tweede over de streep kwam.
Achteraf hoorde ik dat er iemand van het wielertoerist forum bij de finish op een geparkeerde auto was gereden en met een gebroken rug naar het ziekenhuis van Luik is vervoert. Op dat moment krijg je toch even kippenvel en is een tweede plaats niet zo belangrijk meer.
Volgende week zondag mijn laatste cyclo van dit jaar, de la Vosgienne, een thuiswedstrijd.