koers verhaal trois Ballons

De kop is eraf.

Dit seizoen zijn er 4 cyclo’s met rood in mijn agenda genoteerd.

De eerste is natuurlijk de Trois Ballons. De cyclo in “mijn achtertuin” bl

ijft voor mij toch een mooie wedstrijd. Ik heb natuurlijk het voordeel om dit gebied tot mijn trainingsgebied gebruiken.

Nadat ik deze cyclo in 2009 reeds een keer gewonnen had en vorig jaar na een zeer korte trainingsperiode toch tot een 3^de plaats wist te beëindigen, had ik voor dit jaar de ambitie een stukje hoger gelegd. Jawel, een parcoursrecord moet toch haalbaar zijn. Het staat er al sinds 2006 in een tijd van 6u25.43. Een mooi uitgangspunt.

’s Morgens lijken de weergoden wederom het goed met ons voor te hebben. Al moet ik toegeven dat ik tijdens het rijden van de Trois ballons nog nooit slec

ht weer gehad hebt. Dat is nu al weer voor de 6^de keer, dus … Mm, en ze zeggen dat het altijd regent in de Vogezen.

Met het team was afgesproken dat wij de koers vanaf de start hard zouden gaan maken. Wil het parcoursrecord eraan gaan, dan is dat wel een vereiste. Ook is het prettiger om met een kleinere groep richting de Oderen te rijden. De afgelopen 2 edities was dat niet het geval, met alle gedoe bij de bevoorrading ten gevolge. Dus dat moesten wij maar gaan voorkomen. Nu kun je van alles van tevoren bedenken, maar koers is koers. Toch gelukt het om in een kleiner gezelschap de Servance af te dalen en de eerste schifting is geschiedt.

Het nadeel van zo’n start is dat je hiermee wel je vrouw in totale verwarring brengt. Normaal vertrekt ze van huis om 08.00 uur en is dan altijd op tijd in Thilllot om mij daar op te vangen en als persoonlijke verzorgster mij de hele koers te volgen.

Op onze vaste plekje kijk ik vol verwachting uit naar mijn gevolg. He, ze staat er niet. Nee he, hoe kan dat nou! Nou, gewoon maar hopen dat ze snel aansluit. Dit jaar hadden wij nog wel de motor uitgebreid met een rek met reserve wielen, zodat ik bij lek ook meteen assistentie zou hebben. Maar ja, dan moet ze er wel zijn! Gelukkig kwam ze voor de top van de Oderen aansluiten en was ik daarin ook weer gerust. Mooi !

De koers verliep eigenlijk zoals gewenst. Er ontstond een kopgroepje met o.a. Frederick, dus was het even rustig afwachten tot de Bramont of route American

waar het zou losbarsten. Het was voor mij eigenlijk alleen maar een kwestie van de directe concurrenten in de gaten te houden. Zoals ieder jaar zou de beslissende opsplitsing wel plaatsvinden op de beklimming van Ballon d Alsace. Het heeft geen zin om alleen door de vallei te moeten rijden naar de voet van de Planche. Dat is ieder jaar al gebleken. Je moet minimaal met z’n tweeën zijn, anders heeft het geen zin.

Ik kwam met Bart boven en in de afdaling werden wij nog bijgehaald door Eric en Kristof. Met z’n vieren zijn wij naar de voet van de Planche gereden.

Hier moest het gaan gebeuren. Aan de voet moesten Kristof en E

ric al meteen lossen. Bart kwam nog mee in mijn wiel. Eigen klim rijden werd mij toegeroepen door Anita. Dat klopt, eigen klim rijden. Mijn eigen vertrouwde cyclops zou mij hierbij wederom een enorme steun zijn. Ik weet dat ik 400 watt lang vol kan houden. Dus daar gaan wij ook van uit. Ik wil 400 watt in het scherm zien staan en niets anders. Niet meer niet minder. Vooral niet minder. En het werkte weer. Beetje bij beetje, stukje voor stukje moest Bart toegeven. Yes, en nu maar hopen op een parcoursrecord.

Op mijn teller stond 06.22u, maar wij hebben natuurlijk in Thann wel een erg lange plaspauze gehad voor de verkeerslichten. Mmm, zou het voldoende zijn. Gelukkig heeft deze opstopping niet mijn ambitie in de weg gestaan, met een mooie 06u24.26 heb ik niet alleen mijn 2^e overwinning in de Trois Ballons maar ook een parcoursrecord. Die staat. Volgend jaar weer? Kijken of we een 3^e bordje langs de kant kunnen krijgen, we zullen zien.