Maratona Dles Dolomites

Na de Trois Ballons, de Vaujany en La Marmotte was het nu tijd voor de Maratona.

Na de winst van de eerste 3, was het de vraag hoe ik dit allemaal zou verteren. Voorafgaand was dit de wedstrijd waar ik het liefste een overwinning zou behalen. Tijdens de Vaujany had ik echt super benen en trapte ik mijn hoogste gemiddelde vermogen ooit, tijdens de Marmotte was het al minder.

Na een lange dag in de auto op zondag met dank aan de Gendarmerie die het nodig vonden om ons staande te houden en actie voerende Italianen, kwamen wij pas laat aan bij ons hotel waar Veltec verblijft als ze in Italië zijn. Na 2 weken leven als een prof (kortom veel rusten tussen de wedstrijden en vooral weinig doen) was het toch echt tijd voor de wedstrijddag. Toch moet je dat ook kunnen, hele dagen alleen maar met fietsen en eten bezig zijn. Nee, dat is toch niet iets voor mij. Ik keek al uit naar maandag om weer lekker terug naar huis te gaan.

Maar eerst nog even de zondag alles uit de kast halen. Ik had al vernomen dat de hele morgen er een live uitzending zou zijn op RAI3. Helaas kon dit niet in Frankrijk bekeken worden. Hmm, jammer, anders hadden ze het thuis ook een beetje kunnen volgen.

De grote vraag voor mij was of ik weer voldoende hersteld was en mijn super benen uit de Vaujany weer kon gebruiken, zo ja dan zou het een mooie dag in Italië worden. De week voorafgaand waren de voortekenen niet super, veel last van darm problemen en 1 nacht aan de diarree. Maar de dag voor de wedstrijd leek alles goed te gaan en ik had er zin in.

De start was bijzonder vroeg, om 06.30u klonk het startschot al, ik had niet echt een plan en koers zoals gewoon op het gevoel, misschien volgende keer maar eens goed nadenken ? .

De eerste klim, passo di Campolongo ging goed ik zat vol adrenaline en vloog omhoog, ik kon mij moeilijk inhouden. Ik dacht goed tempo maken, de koers hard maken en eventueel favorieten isoleren van hun teamgenoten.

Ik dus tempo rijden. Na 2 bochten keek ik om, He waar blijven ze nou! Kijk ik verder terug en zie Bas en Frederic achter in de groep zitten. Ik dacht toen meteen die zullen niet blij zijn met mijn actie!Ik kreeg al snel een voorsprong van 1 en later 2 minuten. Ik dacht het Sella rondje is alleen maar klimmen of dalen dus als ik daar alleen blijf is dat geen probleem. Alleen daarna krijg je tussen de Campolongo en de Giau een aardig stuk vlak en daar moet je met meer man zijn, maar ja wat moet je dan als er niemand het gat dicht rijd? Je terug laten zakken?. Nee dit is niet mijn stijl en ik koos er voor om gecontroleerd alleen door te gaan, niet forceren en kijken hoever ik kom. Meer dan 2 a 3 minuten werd het niet.

Gaande weg de Giau merkte ik al dat het moeilijk zou gaan worden op mijn PowerTab zag ik dan mijn vermogen terug liep, Ik had dus niet de benen van twee weken daarvoor, balen dus !!.

Na 90 km werd ik op de Giau bijgehaald door een Italiaanse renner. Vlak voor de top. Nee, dit is niet leuk meer. Bijten en proberen aan te klampen. Jemig, dit gaat niet meer soepel. Waar blijven die vermogens? Ik trap ze gewoon niet meer zoals ik wilde. Helaas ik moest hem laten gaan, anders wordt het alleen maar erger. Nu goed proberen door te gaan. De 2^e plaats is nog haalbaar. De groep achter mij zit nog steeds op zeker 2 minuten, dus het kan nog. Gelukkig lukt het mij om toch enigszins mijn tempo vast te houden en als 2^de over de finish te rijden.

Een heel dubbel gevoel. Van start tot finish alleen gereden, de hele dag de tv-motor naast je en dan toch geen hoogste podium! Maar de organisatie en sfeer is bijzonder te noemen. Daar kunnen zij nog wat van leren bij andere cyclo’s. Als ik nu die benen van de Vaujany had, of als ik gewoon anoniem in de groep was blijven rijden wat dan? Ja wat dan, maar dat heb ik nu niets aan. Ik ben nu in ieder geval strijdend ten ondergegaan de manier waarop ik het liefst rijd !. Toch weet ik op tijd de teleurstelling weg te zetten en ook te genieten van alles. Ik mag tenslotte als een van de weinige niet Italianen een scratch medaille mee naar huis nemen! En die is heel mooi, geen massaproduct maar speciaal en alleen voor het podium gemaakt, net als de “bekers”. Schitterend. Ze hebben dan ook een mooie plaats in ons fietshotel gekregen.

En een mooie bijkomstigheid is dat er veel quality time voor onze Italiaanse sponsor Wilier is geweest op de Italiaanse TV, ik hoop dat ze daar blij mee zijn.

En volgend jaar? Ja, er blijft maar 1 doel over. Of dat gaat lukken zullen wij zien, maar 01 juli 2012 staat met goud omrand in de agenda genoteerd!