La Jean Gribaldy

Zondag was het weer zo ver. Na twee weken vrijwel geen intensieve training te hebben gedaan, kon en mocht ik er niet veel van verwachten. Ik heb twee weken gebruikt om weer een beetje de vermoeidheid kwijt te raken die mij vooral bij de Marmotte parten heeft gespeeld. Deze cyclo is voor mij ook weer een “thuis”wedstrijd, dus laat ik hem niet schieten. Hij is niet te zwaar met zijn 2000 hm en 185 km. Gelukkig was het weer redelijk stabiel. Geen overgoten zon, maar wel droog.Bij de start zag ik toch ook al weer een aantal bekende uit de omgeving. Ook veel elite rijders van de organiserende vereniging.De start kilometers verliepen rustig. Na 30 kilometer hebben wij de koers geopend. Met drie man in de aanval gegaan. Langzaam maar zeker kwamen er enkelingen aansluiten bij ons, zo vlak voor de col Chevestraye.Als groep de col over gegaan, en op weg naar de volgende col “Col des Croix”. In de aanloop van de Col de Croix, demarreerde een elite renner van de organiserende vereniging weg. Het was de elite kampioen van France Comte, de regio die onder de Lorraine ligt. Wat kan die jongen fietsen, maar ja, je wordt niet zomaar kampioen van de regio. Er sprong nog iemand achter hem aan, ik heb ook nog geprobeerd om naar het toe te rijden, maar dat lukte niet.Col des Croix ben ik als voorste van de groep opgereden. Dat viel mij nog niet tegen. Aan de voet van de Ballon D’Alsace waren wij nog met een groep van 6 man. Ik had verwacht dat wij de voorste wel bij zouden halen. Ik hoorde aan de voet van de Ballon dat hij een voorsprong had van 1,5 min. Op zich niet echt een probleem. Maar de beklimming van de Ballon, welke ik natuurlijk kan dromen, ging het niet zoals het wel zou moeten. Het lukt mij niet om op de 39*19 te blijven en moest terug naar de 21. Ik merkte toch dat ik de afgelopen weken wat kracht ben kwijt geraakt. Ja, kan haast ook niet anders. Maar geen paniek, gewoon doorrijden.Ik reed evengoed als eerste van de achtervolgers de Ballon op, dus dat is goed. Boven aan de Ballon had de koploper 2 min voorsprong. De laatste 80 kilometer met 6 man de achtervolging ingezet. Maar het lukte ons niet om de koploper in te halen. Helaas.8 kilometer voor het einde kwam voor mij de genadeslag. Krampen. Nee he, niet weer. Jawel toch wel. Als ze nu gaan demarreren kan ik het vergeten. Dus maar een schietgebedje en veel drinken en nog maar een “gelletje”naar binnen. Maar gelukkig kon of wilde niemand uit de groep een aanval doen. Ik had de finish ’s morgens al verkent met de auto. Dus ik wist hoe de laatste kilometers naar de finish eruit zag: een klein viaductje, daarna een rotonde gevolgd door nog een scherpe rotonde en dan naar rechts een straatje in; de finish.Aangezien de krampen een beetje waren weggezakt, dan maar de dood of de gladiolen. Het laatste viaduct vol gegaan. Jemig die krampen komen terug, nee, gewoon doorgaan.Ik had een gaatje, vol de rotondes over. Gelukkig ik houd stand. De finish. Pff, 2de, 2 minuten van de winnaar. Van tevoren niet mogen hopen, maar die krampen. Ik was de finish over en wist van narigheid niet hoe ik mijn been moest houden. Oeps, zo erg heb ik het nog nooit gehad. Toch een goed gevoel, maar veel masseren en op naar september. Daar zijn toch nog wel wat “piekmomentjes”voor mijzelf. Heb nog een maand om weer wat kracht op te doen, dat moet goed komen.

La Marmotte

Zaterdag was het zover. Voor mij toch een van de belangrijkste wedstrijden van dit seizoen.De uitslag van de Vaujany gaf mij vooraf een goed gevoel. Dus met de vorm zal het wel goed zitten.Vrijdag afgereisd naar Bourg D’Oisans. Aldaar op de camping aangekomen iedereen even gedag gezegd. Was goed om te zien dat het met Oege naar omstandigheden goed ging. ’s Middags even wat losgereden. Zag dat de hartslag niet snel omhoog wilde, was anders dan vorige week. Toen ging hij heel snel omhoog. Was dat nu goed of juist niet? We zullen het wel zien.’s Avond heerlijk een spaghetti gegeten, bereid met veel zorg door de teamleiding, dan moet het wel een goede maaltijd zijn, toch?Na een nacht redelijk geslapen te hebben, was het dan zover.Na de start de col du Glandon op,hier hoorde wij dat er van de kant werd geroepen “3 minuten”. Ik vroeg al aan Feike Loods of hij wist of er iemand al weg was. Hij wist het ook niet. Nou zal wel dan. Er werd flink doorgereden en we kwamen met een man of 15 op de top. Mijn teamgenoot Alan Looms zat daar helaas niet meer bij. Vlak voor de top stonden Oege en Jan op mij te wachten, en konden ze mij een nieuwe bidon geven. Vorig jaar was het mijn eerste Marmotte en toen werd mij meteen duidelijk dat meteen vanaf de top van de Glandon het hard naar beneden gaat en dat je mee moet.Dus ik in de laatste kilometer goed gegeten, gedronken en mijn windjack aangetrokken. Ja hoor, rijden ze heel rustig. Zal je altijd zien. Heb ik weer. Maar al snel ging het gas erop. De Italianen in volle vaart. Wij erachteraan. Meer kan je toch niet doen.Feike was er ook bij evenals Gueraud (was vorige week 2e achter mij).In de afdaling haalde wij Bert Dekker en Bram van de Leij bij. Naar later bleken zijn zij vanuit de start meteen weggesprongen. Wat ging het hard in die afdaling. Snelheden van 80 kilometer p/u gaf mijn polar aan. Jemig, maar wel schitterend. Genieten is dat.De Italianen lieten het er niet bij zitten, en er werd in de aanloop van de Telegraphe een aantal keren gedemarreerd. Je kunt dan toch zien dat die mannen ieder weekend van dit soort cyclo’s rijden. Wat een macht hebben die in de benen. Alles is ook tot in de puntjes bij ze geregeld. Ploegleidersauto met materiaal, enz enz.Als er een van hun een pitsstop moest houden, bleven de ploeggenoten bij hen en kwamen ze met z’n drieën weer terug bij de groep en reden met ogenschijnlijk groot gemak de groep voorbij. Wij weer in de beugels en erachteraan. Tijdens de klim van de Col du Telegraphe gingen de Italianen er vandoor. Ik kon ze niet volgen. Ik voelde dat het niet lekker ging. Ik wilde niet helemaal in het rood gaan, want het is nog ver. Wij zijn vervolgens met een man of 6 een strak tempo blijven fietsen. Op de top van de Telegraphe haalden wij hen weer bij en kwam dus alles weer bij elkaar. In de aanloop van de col du Galibier gingen de Italianen weer tekeer. Versnelling na versnelling, Feike Loots kon ze nog volgen. Ik zat echt niet lekker en heb toen ook Patrick Gueraud en Michel Roux moeten laten gaan. Jemig dat valt tegen.De Galibier, en de afdaling naar de Alp heb ik grotendeels alleen moeten rijden. Vlak voor Bourg d’Oisans heb nog wel wat medewerking gekregen van twee andere renners, maar dat heeft allemaal niet meer mogen baten. Aan de voet van de l’Alp D’Huez wist ik al dat ik dit jaar niet tevreden zou zijn met mijn resultaat, dus dan is motivatie om nog even extra diep te gaan op de Alp er ook niet bij. Of je nu 9de of 10de wordt, dat maakt ook niet uitMijn hartslag ging ook niet meer omhoog, wat ik vorige week wel nog had op de laatste klim. Uiteindelijk dan 9de. Maar 1 minuut sneller dan vorig jaar.Kortom ik ben zeker niet tevreden en waar het aan gelegen heeft, ik weet het niet. Was het de spaghetti van de avond ervoor, of had ik gewoon mijn dag niet. Dat laatste zal het wel geweest zijn. Volgend jaar beter.
Anneleen Winters kwam als tweede dame over de streep en verbeterde haar tijd met een kwartier chapeau !!!.’s Avond liep ik naar de Pizzatent (hoewel ik wel even genoeg had van die Italianen), maar de eigenaar is Nederlands, dus dan kan het wel. Maar in ieder geval om 17.45 uur zag ik een kennis van mij (Nico) de Alp opdraaien. Jemig, daar heb ik respect voor. Toen ik om 21.30 uur lekker in het restaurant zat zag ik Nico ook in het restaurant arriveren. Hij was om 20.30 uur boven op de Alp. Dat bedoel ik, deelnemers die zo moeten afzien en gewoon 13 uur op de fiets zitten, dan moet je karakter hebben, petje af.En wat dacht je van al die vrouwen en vriendinnen die tot ’s avond laat met het fototoestelletje in de aanslag staan te wachten op hun geliefden. Daar mag ook wel weer eens wat van gezegd worden, dit moet niet onderschat worden, zij hebben ook wel wat te verduren.

La Vaujany

De week voorafgaand aan de la Vaujany had ik last van een griep. Op maandag nog een beetje koorts gehad en vervolgens de hele week een “snotterneus”. Veel stomen en maar hopen de het een beetje los komt.Vrijdagmiddag nog even samen met Anneleen 3uur bij ons in de Vogezen getraind en ’s avond een heerlijke huisgemaakte pasta gegeten (zij was donderdag bij ons gekomen om de teamgeest wat spirit te geven, vooral na de val van Oege tijdens de Trans Alp).
Zaterdagdag samen met Anneleen vertrokken richting de Alpen Zondag moest het dan toch maar gaan gebeuren. Vooraf gaf ik al aan tevreden te zijn met een plaats bij de 1ste tien, vooral gezien mijn gezondheid de afgelopen week.Tijdens de eerste beklimming zag ik mijn hartslag alweer snel omhoog schieten 185 slagen, oeps dat gaf geen vertrouwen. Toch de griep die roet in het eten gaat gooien??Boven aan de Alpe Du Grand Serre reden waren wij met een kopgroep van ongeveer 12 man. Alan was er ook nog bij, mooi. In de afdaling namen Leonard en Chevalier een voorsprong. Na even twijfelen heb ik toch maar besloten om het gat dicht te gaan rijden. Ik kreeg uiteindelijk alleen Gueraud mee. Aan de voet van Col D’Ornon hadden wij ze bijgehaald. Met z’n vieren zijn wij toen aan de beklimming begonnen. Ongeveer 2 kilometer van de top moesten Leonard en Chevalier ons laten gaan, maar tijdens de afdaling wisten ze toch weer bij te komen. Maar ja, er kwamen nog meer beklimmingen.De klim naar Villard Reculas was de volgende. Dit zagen Leonard en Chevalier toch niet zo zitten en lieten het lopen. Vervolgens was er tussen mij en Gueraud een goede verstandhouding en zijn we goed samen werkend naar de laatste uitdaging gereden “de klim naar Vaujany”. Het was ideaal om samen met hem te fietsen. Hij kende het parcours zeer goed, want hij woont op de L'Alpe d'Huez en voor mij was het de eerste keer dat ik deze cyclo reed. Aldaar hebben wij elkaar de hand geschud “Moge de beste winnen”. Ik twijfelde wel, zou mij dit lukken of niet. Tijdens de laatste aanloop naar de beklimming was Gueraud wel druk bezig met van alles en nog wat. “Merde” hoorde ik achter mij. Wat is er toch aan de hand? Bleek dat hij ruzie had met een gel-zakje. Kortom hij gaf mij niet de indruk de rust zelve te zijn. Nou, dan moet ik maar gewoon mijn eigen weg gaan en kijken waar het eindigt. Meteen in het begin van de beklimming het kleinste verzet opgezocht en lekker mijn eigen tempo rijden. Direct blijkt dat Gueraud het tempo niet kan volgen. Zou het dan vandaag lukken??Mijn harstslag stond weer lekker in het “rood” te knipperen 196 slagen per minuut, maar het is nu alles of niets.En het is gelukt. Achteraf blijkt nog met een 3 minuten voorsprong ook. Helaas had Alan geen goede benen en heeft hij de strijd gestaakt, zaterdag beter.Anneleen heeft het succes voor het team compleet gemaakt, door bij de vrouwen ook te winnen. Kortom het was weer een geslaagd team uitje.Dat geeft weer moraal voor zaterdag. Hopelijk nog een beetje herstellen van de verkoudheid, maar dat moet lukken, alleen het weer moet nog meezitten. We zullen zien.We kunnen niet meer doen dan ons best, zeg ik altijd maar.