Verslag L'Etape du Tour

Afgelopen zondag afgereid naar Montelimar om maandag de Etape du tour te rijden met enkele leden van ons team. Bas, Edith en Frederic waren er al en wij hadden om 13:00 afgesproken om gezamenlijk de nummers op te halen. Ik had via een vriend die een Mondo Velo zaak heeft kunnen regelen dat ik en Edith een VIP nummer kregen zodat we voorin konden starten. Helaas voor de andere was dat niet meer mogelijk. De verdere middag nog besteed aan het klaarmaken van de fiets en het laatste gedeelte van de tour de france etape kijkenop de TV. Daarna eten en vroeg naar bed, want de wekker stond op 3:45 !!.
Ik had mezelf dit keer geen druk opgelegd om een bepaalde prestatie neer te leggen, ik was niet top fit en we zouden wel zien waar de fiets stranden.
Om 7:00 de start, wij stonden mooi vooraan evenals de Franse kampioen Demitri Champion, Erik Zabel, Laurent Brochard en nog enkele andere bekende. Op de eerste beklimming van de dag de col d’Ey werd er al serieus tempo gemaakt. Een ploeggenoot van de Franse kampioen Dimitri sprong weg en kreeg Brochard mee. Ik besloot om niet mee te springen en bij Dimitri Champion te blijven
Nadat deze twee renners waren weggereden gebeurde er niet veel tot dat we op col de Notre Dame des Abeilles aankwamen, hier vonden enkele renners dat het harder kon en die trokken alles uit elkaar. Ik kon net op tijd mee maar voelde daar toch al wel dat het niet mijn dag zou worden. Vlak voor de top ging Dimitri nogmaals aan, ik met nog twee andere coureurs konden volgen, al was het bij mij op 150%. Toen er een renner van kop af kwam, riep ik dat hij voor mij kon inschuiven, hij deed dat niet met als gevolg een gat van enkele meters. Zoals ik al zij zat ik al op 150% en had ik fysiek en mentaal de kracht niet meer om het dicht te rijden, de Franse kampioen was gevlogen. In de afdaling zijn wij ook niet meer kunnen terugkomen, ik met mijn gewicht kom toch wel wat te kort op deze technisch niet moeilijk afdaling. Ik had ook al besloten om niet meer mee te gaan in volgende aanvallen en mijn energie te sparen voor de Ventoux.
Toen we door Bedoin reden stond het er helemaal vol met toeschouwers die ons luidruchtig aanmoedigden, zoveel mensen voor slechts een cyclo had ik nog nooit meegemaakt. Dit gaf me toch weer de inspiratie om op de Ventoux vol omhoog te gaan, voor wat het waard was. Met onze groep van een man of 8 begonnen wij als 12e positie aan de klim, in de afdaling en op het vlakke naar Bedoin waren er al enkele renners weggereden. Bij het ingaan van het Bos was het Michel Roux die het tempo bepaalde al snel moest ik met twee andere het tempo laten zakken 1 andere jonge renner kon volgen. Achter ons drieën hadden de andere van onze groep het ook moeilijk en wij reden daar langzaam van weg, maar Michel Roux ook van ons !. Toen mij twee medevluchters ook bij mij dreigde weg te rijden zakte de moet me even i n de schoenen, ik moest continu op de 25 of 23 rijden. Naar mate de klim vorderde ging het bij mij gelukkig steeds beter en kwam ik weer terug bij de andere twee om er direct van te kunnen wegrijden. Ook kon ik af en toe weer de 21 op leggen.
2 kilometer voor Chalet Renard zag ik een aantal renners terug vallen, eerst 1 toen 2 en toen 3 renners voorij al voor Chalet Renard !. Het ging steeds beter, nu bijna continu op de 21. Na Chalet Renard kon je goed vooruit kijken en ik zag daar nog een groep van 3 en enkele individuele renners rijden en die gaven mij weer moet om nog een redelijke klassering te rijden. Tot op 100 meter voor de streep reed ik nog een renner voorbij en eindigde uiteindelijk op de 7e plaats achter Michel Roux, en 2e in mijn categorie. Met hoe ik me de week ervoor voelde kon ik tevreden zijn met mijn 7e plaats en vooral het lekkere gevoel om op het laatste nog goed te rijden in plaats van compleet in te storten.

L'Etape du tour

Morgen vertrek ik richting Montilimar om daar maandag de L'Etape du tour te rijden. Een rit over 170km met aankomst op de Mont Ventoux. Als team zullen we daar starten in een shirt van MondoVéle en niet in ons Veltec shirt. Dit omdat ik op het laatste moment VIP nummers heb kunnen regelen om in het eerste vak te mogen starten, de voorwaarden was dan wel dat we met een MondoVélo shirt zouden starten.

Ik heb dit keer geen verwachting voor een goede klassering, ik ben de laatste week erg moe en mij hartslag wil niet erg omhoog. Ik doe zeker mijn best en we zullen het wel zien. De week daarop in iedergeval een week even geen fiets om me nog even op te laden voor de laatste wedstrijden.

Derde etappe

In de middag stond de laatste beslissende etappe op het programma. Wij moesten er voor zorgen dat wij het geel konden houden. Het was een korte etappe over 85 kilometer met de laatste 40 bergachtig terrein. In de aanloop naar de laatste 40 kilometer reden er een man of 10 weg en waren het twee coureurs van ons die het tempo onderhielden, ik zelf bleef in de buurt van Edourd om hem te helpen en in de laatste 40 kilometers waarin een twee cols zaten bij te staan.
Na ongeveer 35 kilometer heb ik toch ook mijn werk gedaan om de ontsnapping niet te ver te laten lopen, ik had toen nog goede benen en ging met een goed gevoel de laatste 40 kilometer in. Het plan was om de nummer twee van dat moment te isoleren en af te matten met demarrages van onze kant. Allen toen de eerste col zich aandeed hadden mijn Benen er niet meer veel zin in. Op mijn Powertap zag ik dat er niet meer veel power uitkwam en mijn hartslag wilde niet meer omhoog. Ik moest dan ook Edourd en de nummer twee laten lopen die langzaam bij mij wegreden. Ik heb me nog wel kunnen handhaven in de tweede groep maar dat ging niet makkelijk. Door deze inzinking heb ik helaas mijn derde plaatst verspeelt en werd ik vierde. Edourd heeft de overwinning aan de nummer twee overgelaten en heeft zelf de eindoverwinning genomen.
Waarom ik die middag zo slecht bergop wilde weet ik niet, misschien had dit te maken met de valpartij van de dag ervoor, of was het gewoon op. Ik ben tenslotte geen 21 meer.
Ook de dagen erna was ik nog erg moe, en kreeg ik gisteren ook ineens last van mijn hand en middenrif als gevolg van de valpartij. Zo’n valpartij kan toch meer doen met je dan je in eerste instantie denkt.

tweede etape de tijdrit

Om 09:25 moest ik starten voor mijn klimtijdrit over 5 kilometer, dit was vrij vroeg maar dit komt omdat ik door de valpartij niet voorin het peloton was binnen gekomen.
Om 7 uur zat ik aan de ontbijttafel in een hotel in Thann waar mijn ploegleider mij vergezelde. Onze mecanicien was al in alle vroegte op pad gegaan om voor mij een ander zadel te regelen die de dag ervoor was gebroken door de val. Nog even snel het zadel monteren en op pad naar de startplaats van de tijdrit. Nog even snel met de auto de rit kunnen verkennen en daarna warm fietsen. Het was allemaal een beetje krap gepland, want ook mij achterpad was krom en moest ik nog bijbuigen om al mijn versnellingen goed te kunnen gebruiken.
Om 09:25 ging ik dan van start, het was licht regenachtig weer maar niet koud. De eerste meters waren vlak maar daarna ging het meteen om hoog . de eerste 2 kilometers konden nog op de grote plaat, maar daarna ging het tot 13% a 14% en moest toch echt de kleine molen worden gestoken. De ploegrijder reed achter mij en riep continu door zijn speaker dat ik tot het uiterste moest gaan, alleen dan in het Frans. De laatste kilometer had ik het zwaar en mijn eindtijd was 14m in 14 sec. Dit was 4 sec achter de snelste tijd tot dan. Mijn clubgenoot was als laatste gestart maar kwam uiteindelijk in 14min 02sec boven, de snelste tijd. Met mijn derde plaats was ik redelijk tevreden, er zat gewoon niet meer in na mijn val van gisteren met de hechtingen in mijn elleboog en mijn korte warm up. Nu was het wachten tot de middag en daar zal het worden beslist.

Volgens mijn powertap reed ik 425 watt gemiddeld met een gemiddelde hartslag van 190 slagen.

Eerste etappe

De eerste etappe was een 113 km lang vlak parcours. Onze opdracht was om onze kopman Edourd Lauber goed voorin te houden en geen tijd te verliezen. De volgende dag zouden er nog twee ritten volgen waaronder een klimtijdrit van 5 kilometer. Na diverse aanvallen ontstond er een kleine kopgroep van ongeveer 10 man. Edourd zat er bij en zijn belangrijkste concurrent zat bij ons in het peloton. Mijn werk was dus alle pogingen om de kopgroep weer terug te krijgen te storen en/of te niet te doen. Dit ging mij prima af, ik voelde me sterk en kon alleen alles gemakkelijk pareren.
Met nog 1 ronde van 11 kilometer te gaan brokkelde de kopgroep langzaam uiteen en kon Edourd alleen wegspringen. Ik had dat door gekregen en moest de laatste ronde alle zeilen bijzetten om alles te blijven neutraliseren. De voorsprong die nooit meer dan zo’n 45 sec is geweest, liep snel terug en het zou nipt worden of hij het zou halen. In de laatste 500 meter werd het hele peloton op snelheid getrokken in een laatste poging Edourd terug te halen en de sprint voor te bereiden. Met nog 300 meter te gaan gebeurde het, met 58 kilometer per uur op de teller gingen er twee man 1 meter voor mij onderuit. Ik kon ze niet meer ontwijken en ging vol over de kop en belande uiteindelijk in de berm met twee fietsen over mij heen. Mijn eerste reactie was snel de fietsen van mij afhalen en weer door, maar ik moest eerst even goed zoeken waar mijn fiets lag, die lag ergens midden op de weg. Nadat onze mecanicien mijn ketting uit de knoop had kon ik de laatste 300 meter afleggen en de schade gaan opnemen. Er waren, zou later duidelijk worden, zo’n 40 man tegen de grond gegaan met 3 ernstige gewonden . Ik zelf kwam er vanaf met een schaafwond op mijn heup en een gat in mijn elleboog die later in het ziekenhuis weer is dicht gehecht.
Edourd had de etappe gewonnen met nog slechts 4 seconde voor op het overgebleven peloton. De eerste dag zat er op al dan niet zonder kleerscheuren. Op naar de volgende dag.

Tour du Piemont

Tour du Piemont is geweest ons doel om de gele trui te winnen is gelukt. De eerste twee etapes verliepen goed voor mij de derde etape was ik niet vooruit te branden, ik denk dat de leeftijd gaat tellen. Verder ben ik weer een aantal hechtingen rijker al gevolg van een valpartij van 40 man in de eerste etape.

Komende dagen volgt een verslag van de wedstrijd.

Tour du Piemont

Morgen vertrek ik wederom een weekend om met mijn Franse club mee te doen aan tour du Piemont. Dit is een twee daagse in de Alsace met twee etapes en een klimtijdrit. Na een week betrekkelijke rust om even bij te komen van de Marmotte zullen we wel zien hoe het loopt.

Na het weekend een verslag hiervan.

Verslag la Marmotte 2009

Donderdag ochtend vertrokken naar de Alpen om zaterdag voor de 4e keer de la Marmotte te gaan fietsen. Na aankomst in de middag nog even twee uurtjes gefietst om de benen even te strekken. Daarna nog even de nummers opgehaald zodat we dat niet meer op vrijdag hoefde te doen. Vrijdag een lekker rustig dagje gehad en de fiets nog even geprepareerd voor de volgende dag. Om 4:30 opgestaan om een lekkere bak met pasta weg te werken. Het is toch wel leuk om te zien wat een ieder zijn gewoonte ’s morgens zijn vlak voor een cyclo. De een krijgt geen hap door zijn keel, de ander staat een shake te maken als ontbijt, en ik werk een bak vol pasta naar binnen. Als een ieder klaar is, vertrekken wij even na 6:30 naar buiten om ons richting het startvak te begeven. Het is nog niet erg druk en ik kan een mooi plekje nemen voorin het vak.




Als om 7:00 het startschot valt haast een ieder zich naar de voet van de eerste klim van de dag, de Glandon. Het tempo op deze eerste col is niet dermate hoog waardoor er nog een redelijke groep overblijft. Oege, Bas, Frederik en ik zitten in deze groep en pedellen rustig mee omhoog. Het is een lange dag en meestal wordt er op de Telegraph pas echt goed doorgetrokken. Vlak voor de top nog even een nieuwe bidon aanpakken en dan de afdaling in. Dit jaar hadden we de hulp van een paar mensen die ons graag een bidon wilde aangeven op de Glandon en aan de voet van de Alpe D’huez. Mijn dank daarvoor !!.
In de afdaling goed voorin gebleven om alle risico’s te vermijden. Halverwege de afdaling ging Benny de Schrooder, een prof renner uit België, er alleen vandoor met een hand aan zijn stuur en de ander achter zijn bips, voor de Aerodynamica. Niemand had er behoefte aan om deze kamikaze te volgen, die zullen we wel weer een keertje oprapen dacht ik.

In de vallei op weg naar de Telegraph was het de Gendarmerie die de wedstrijd bepaalde, zodra wij maar een beetje naar het midden van de weg dreigde te gaan kregen wij een reprimande en moesten wij uiterst rechts blijven. Achteraf hoorde ik van de organisatie dat ook hun volgauto’s en onder andere de neutrale Mavic auto een bekeuring hadden gekregen. Elk jaar wordt het aan die kant van de vallei moeilijker om daar door heen te mogen rijden.



Vlak voor dat we aan de Telegraph begonnen leek Oege het een goed idee om de knuppel in het hoenderhok te gooien en besloot om eens een demarrage te gaan plaatsen. Met als gevolg dat er een renner of 7 los kwam met o.a Bert dekker. Ik zat op dat moment nog lekker achterin de groep mee te fietsen, maar twijfelde geen moment toen Oege aanging en ben direct naar voren gereden. Toen ik daar aan kwam probeerde ook Paul Kneppers samen met Christian Charriere de sprong te maken. Ik heb niet getwijfeld en heb ook onmiddellijk de sprong gemaakt, eerst alleen het gat moeten dichten tot aan de Paul en Christian en toen met z’n drieën tot aan het groepje. Achteraf bleek de inspanning voor niks te zijn geweest want aan de voet van de Telegraph was bijna alles weer samen.

Op de eerste meters van de Telegraph was het de ex prof Eric Leblacher die tempo ging maken, hij wilde de groep serieus uitdunnen. Later in de klim nam een renner van de Franse Militaire ploeg het tempo over en bleef de hele klim het tempo hoog houden. Het gevolg daarvan was dat er nog maar 6 man overbleven met daarin ook Bert , Paul en ikzelf. Ik reed daar continu in het laatste wiel en was met me zelf in gevecht om niet los te laten en aan het wiel te blijven. Het liep niet zoals ik had gehoopt. In de aanloop naar de Galibier was het wederom de Franse militaire die vond dat het tempo omhoog moest. Toen alleen Bert en nog een andere renner meegingen besloot ik daar om me niet te laten opblazen en mij eigen tempo aan te nemen. Met z’n tweeën heb ik de Galibier verder beklommen en hoorde wij al snel dat de andere twee man ook Bert moesten laten gaan. Tijdens deze klim stond Jan Winters mij bij met bidons en wat eten, wat zeer welkom was. Op de top hadden wij deze twee opgeslikt waarbij de Franse militair volledig geblokkeerd op de top stil stond. Eerst met drie man de afdaling in en bijna aan het einde van de afdaling konden o.a. Paul en Erik Leblancher ook nog bij ons aansluiten waardoor wij met 6 man richting de Alpe d’Huez gingen. Bert had daar inmiddels al 5 minuten opgebouwd.

De eerste meters van de Alpe d’Huez had ik even nodig om mijn ritme te vinden, maar nog voor bocht 21 heb ik een goed tempo aangenomen waarmee ik bij een ieder weg reed. Na 10 kilometer klimmen kreeg ik ineens door dat ik nog maar een minuut achterlag op Bert en kon ik hem ook voor mij zien fietsen. Ik zat inmiddels al zo kapot en had overal kramp dat ik blij was dat ik nog steeds een beetje het tempo erin kon houden. Even nog een versnelling om proberen Bert bij te halen zat er echt niet in. Met ongeveer een halve minuut achterstand kwam ik als tweede over de streep. Mij doel was gehaald, podium plaats in de La Marmotte !!.

La Marmotte 2009

Zaterdag voor de vierde keer de La Marmotte gereden mijn doel dit jaar was het halen van het podium. Halverwege de Telegraph zag ik dat niet zitten, maar net zoals vorig jaar herpakte ik mij weer goed op de alpe d"huez, om als 2e met 23 sec achterstand op Bert Dekker te finishen.

een verslag volgt hier binnenkort.