Classique Ain Jura

Afgelopen zondag reed ik niet zoals mijn andere teamleden de Vaujany, maar ik reed met mijn franse club ter voorbereiding van de Marmotte de Classique Ain Jura een elite wedstrijd over 125 kilometer door de Jura. Aan de start stonden 170 renners waaronder ook een aantal grote teams zoals het opleiding team van AG2R en het UCI team “centre mondial uci”.

Het parcours bestond uit diverse heuvels van ongeveer 2 a 3 kilometer lang, alleen de eerste 50 kilometer waren redelijk vlak. Ik had besloten om de eerste 50 kilometer goed voorin te blijven en niet al te gek te doen om dan voldoende over te houden voor het heuvelachtige gedeelte. Naar ongeveer 25 kilometer ontstond er een kopgroep van ongeveer 15 man, mijn club genoot Edourd zat er bij. Ik had gehoopt dat die zodra de heuvels zich aandeden de kopgroep wel zou terug vallen, maar dat gebeurde helaas niet, en ik had de slag dus gemist. Vlak voor de finish kregen wij de eerste afvallers van de kopgroep in zicht, en hebben die voorbij gereden. Uiteindelijk als 24 ste over de streep, maar ik heb er niet meer om gesprint.

Het gemiddelde van de 125 kilometers in redelijk geaccentueerd terrein en een temepatuurtje van 29 graden bedroeg nog altijd 40 km/h. Het was in ieder geval een goede test en voorbereiding voor de Marmotte zaterdag a.s. Ik voel me goed en ben goed uitgerust we zullen zien waar het schip strand zaterdag.

21 juni

Na afgelopen week een verkoudheidje te hebben gehad kon ik gisteren weer aan de bak. Ik had me ingeschreven voor een wedstrijd samen met mijn club ACThann in het nabij gelegen dorp Vagney. De wedstrijd ging over 92 kilometer met 1700 hm en telde een drietal klimmen.

Na de start in de aanloop van de eerste beklimming van de Grosse Pierre ontstond er een kleine kopgroep van 10 man met daarin mijn inmiddels welbekende ploegmaat Edourd. De voorsprong bedroeg nooit meer dan 1 minuut. Aan de voet van de Grosse Pierre ging ik meteen in de contra attaque om naar de kop te rijden. Deze klim is ongeveer 3,5 kilometer lang waarvan de eerste kilometer wat steiler is. Edourd was inmiddels al een beetje weggereden van zijn groep en keek al telkens achterom of ik er al aan kwam. Op volle snelheid met nog 1 renner in mijn wiel sloot ik een kilometer voor de top aan bij Edourd en nog een andere renner. Met z’n vieren afgedaald naar La Bresse om via Cornimont te beginnen aan de volgende klim. Deze klim in totaal ongeveer 7 kilometer zaten een aantal steile stukken van boven de 10 %. Edourd kon zich weer niet inhouden en ging vanaf de eerste meters weer tempo maken. Zijn klimsteil is grillig met elke keer weer nieuwe versnellingen, ik heb hebt liever constant een hoog tempo. Al vrij snel waren we met z’n tweeën en konden we beginnen aan het uitbouwen van onze voorsprong. In de daarop volgende afdaling opnieuw richting de Grosse Pierre hebben we goed samen gewerkt, en het tempo goed hoog gehouden. Voor de tweede keer boven op de Grosse Pierre hadden we ongeveer 5 minuten te pakken. Wat ons voldoende rust gaf om de laatste 20 kilometer te overbruggen naar de finish. Gelijk zoals bij onze wedstrijd op 1 mei gingen we over de finish alleen dan in andere volgorde, ik mocht vandaag winnen omdat dit voor mij een thuis wedstrijd was.

Thuisgekomen de rit bekeken aan de hand van mijn PowerTap gegevens, wat toch wel een leuk aantal grafiekjes liet zien. Het gemiddelde vermogen op de Grosse Pierre was 430 watt over 3 kilometer en op de volgende klim met de steile stukken nog gemiddeld 410 watt over 3,5 kilometer. Dit zijn mooie waarden die me vertrouwen geven voor de Marmotte over twee weken.

GP Vagney

Vandaag onder een lekker zonnetje de GP Vagney gereden zo'n 30 kilometer bij mij vandaan, met daarin o.a. 2 maal de beklimming van de Grosse Piere en een andere klim zondernaam maar waarvan je benen wel erg zeer van deden.

Als eerste over de streep samen weer met mijn ploeggenoot van ACThann, een leuk vervolg naar de Trois Balllons van vorige week en een week waarin ik een aantal dagen een verkoudheid had, en niet veel heb kunnen trainen.

binnenkort een wedstrijd verslag.

Trois Ballons verslag

Vrijdagavond na mijn werk in ons fietshotel ben ik vertrokken naar Champagney, waar ik mij bij het team voegde. Ik had er dit jaar voor gekozen om de nacht elders door te brengen zodat ik meer rust had en me beter kon voorbereiden dan dat ik thuis bleef. Als ik thuis bleef ben ik toch altijd in de weer met het hotel, en dit jaar wilde ik graag op het hoogste plekje staan naar twee keer 2e te zijn geweest.
Zaterdag om 4:50 werd ik al wakker na een wat onrustige nacht vanwege de hang jongeren in Champagney ( die heb je dus ook hier in Frankrijk) de eene kon nog harder met zijn brommer dan de ander denk ik. Anita had de dag ervoor al een lekkere pasta voor mij klaargemaakt die ik deze morgen heerlijk kon opeten. Op een Frans ontbijt is het niet altijd even gemakkelijk om een Trois Ballons te fietsen. Nadat ik mijn bidons had gevuld met Enervit dorstlesser kwam ook mijn ploegleider van mijn club ACThann. Hij zou ons en mijn Franse clubgenoot Edourd bijstaan met drinken en eventueel een wiel kunnen wisselen bij een lekke band. Jan Winters en Anita zouden er ook zijn om te assisteren. Aan de ondersteuning kon het niet liggen.

Rond de klok van 7 uur meldde ik mij in het startvak, echt warm fietsen is niet nodig om dat er eerst ongeveer 15 kilometer moet worden afgelegd tot aan de voet van Ballon de Servance. Ik kwam direct een hoop bekende tegen, ook Jens Volkmann, de winnaar van vorig jaar stond weer aan de start met twee teamgenoten. Ik wist in ieder geval waar de concurrentie vandaan kon komen.

Na een klein minuutje stilte voor een omgekomen Nederlander op de Planche een tweetal dagen eerder konden we vertrekken. De aanloop naar de Servance was rustig en ik had geen problemen om netjes voorin te blijven. Op de Servance was het Jens Volkmann die het tempo bepaalde, op mijn PowerTapp vertaalde dat zich op ongeveer zo’n 310 a 320 watt gemiddeld. Dit was geen probleem en ik kon rustig volgen, daarna de afdaling van de Servance. Deze is toch niet een van de beste, ik ken deze aardig goed dus weet welke bochten een beetje knijpen. In de aanloop naar de Oderen werd er rustig gereden waardoor er een zeer grote groep op de Oderen aankwam. Dit maakte de afdaling wel wat gevaarlijk, elke keer zie ik weer mensen blind vertouwen op hun geluk en de bochten afsnijden op de ander weghelft. Het enige wat je hiermee bereikt is de kans jezelf en andere renners in gevaar brengt. Alan, Richard Oege, Edourd ( mijn franse clubgenoot) en ik zaten er nog bij, en Alan bepaalde in het beging het tempo op de Bramond, de laatste kilometers werd dat gedaan door de teamleden van Jens Volkmann. 1 kilometer voor de top ging Jens vol aan ik en Edourd konden mee, maar in de afdaling en de daarop volgende route American konden er nog een aantal renners terug keren. Op deze lastige klim van 4 kilometer heb ik het tempo omhoog geschroefd om eens te kijken wie er goed is en wie niet. Het resultaat was dat we met 5 man boven op route des crêtes aankwamen. Ik wist dus nu waar de concurrentie vandaan kon komen.

In de aanloop naar de Grand Ballon kwamer er weer renners aansluiten waaronder ook nog Alan, Oege en Richard. Dat de groep weer iets groter werd was geen probleem. De regel in dit soort cyclo’s is altijd, als je een keer wordt gelost op een klim gebeurt dat veelal de volgende klim ook weer. Oege ging nog vlak voor de Grand Ballon tegen de grond door een rare manoeuvre van een andere renner, gelukkig had hij alleen wat schaafwondjes en kon hij gewoon weer terug komen. In de afdalig nam Oege het voortouw, hij is dit jaar weer een stuk beter gaan dalen dan vorig jaar, goed om te zien. Net na de passage van col d’Amic breekt er van een renner zijn zadel af, dat is dus pech voor die jongen die zijn wedstrijd daar moet staken en een goed klassering kan vergeten. Er gebeuren daar nog meer dingen, Alan en Richard die naast mij komen fietsen en vragen of Jens vooruit is? Ik zeg nee, die moet nog gewoon achter mij in deze groep zitten. Later blijkt dat hij zich niet super voelde en is afgestapt op de Grand Ballon.
Beneden aan de voet van de Grand Ballon is het Richard die een probleem heeft, een gebroken spaak in zijn achterwiel. Hij krijgt nog een ander wiel, maar niet veel later krijgt hij een lekke band en is ook voor hem een goede klassering niet meer mogelijk.

Op de Hundsruck is het Edourd die het tempo flink doet stijgen, er gaan steeds meer renners in de problemen komen en in de aanloop naar de Ballon d'Alsace rijden we nog met ongeveer 8 a 9 man. Nog even snel een pitstop maken want vanaf de Ballon d’Alsace is dat niet meer mogelijk. Deze lastige klim van 9 kilometer is bijna altijd de scherprechter in deze cyclo. Edourd die in het voorliggende plaatsje Masvaux woont kent deze klim op zijn duimpje en geeft dan ook al voor het stuwmeer vol gas, ik kan goed mee, voor de rest is het direct over. Op de top van de Ballon d’Alsace hebben we ruim 2 minuten voor op onze achtervolgers. Op de Top nog even een blikje cola en een gelletje erin die Anita mij aanreikt, en dan de afdaling in. In de afdaling ga ik voor, ik ken deze goed en is zeer mooi. Diverse bochten links rechts die zich direct achter elkaar opvolgen, heerlijk !!. Ze hebben begin dit jaar een hoop bomen weg gekapt waardoor deze slingers goed overzichtelijk worden. In de vlakke aanloop naar Champagney rijden we volle bak met de snelheid continu boven de 45 km/h. Na de wat lastige glooiende stuken vlak voor Champagney hadden we ruim 5 minuten opgebouwd op onze drie achtervolgers. Hierdoor konden we in de aanloop van de Plache even wat gas terug nemen om nog wat te herstellen voor de laatste 5 dodelijke kilometers.

500 meter voor het begin van deze lijdensweg nam de kramp de regie over mijn benen even over, “Merde”!!.
Het zou toch niet zo zijn dat het weer niet gaat lukken, het probleem van deze Trois Ballons is altijd dat de aanloop naar de Planche je compleet uit je ritme haalt en je volledig leeg zuigt. Ook bij Edourd is het beste er af en hij moet direct bij het opdraaien een gaatje laten. Mijn krampen zetten gelukkig net niet door en ik kan de laatste hindernis van 5 kilometer nog redelijk op de 25 en 23 omhoog rijden. In 6uur 28 minuten al eerste over de streep, missie geslaagd en een van mijn doelen dit jaar bereikt.

Wat ik erg waardeer zijn de vele reactie die ik in de afgelopen dagen van heel veel mensen, bekende en onbekende, heb mogen ontvangen, super bedankt !!!.
Ook mijn verzorgers van die dag Anita, Jan Winters en mijn ploegleider van ACThann moet ik bedanken zonder hen zo ik dit niet kunnen doen, bedankt !!!.

Nu kijken wat er nog meer uit te halen valt dit jaar op naar de volgende wedstrijden.

les Trois Ballons

00:07 Mijn werk vanavond zit er weer op, onze 24 klanten zijn allemaal naar bed en ik kan eindelijk weer tot rust komen.

Na vier keer is het dan eindelijk gelukt om de Trois Ballons te winnen.

Eigenlijk moet ik zeggen onze 23 klanten, 1 van onze klanten is helaas met hartproblemen op de Grand Ballon naar het ziekenhuis vervoerd, om vervolgens per helikopter naar Mulhouse te worden overgebracht waar hij zojuist is geopereerd.

Binnenkort een verslag van de Trois Ballons

Powertap

Maandag weer een goede training gehad van 170km met ruim 3000hm. Voor het eerst de bergen in met de Powertap aan. Het is nog een beetje aftasten en gegevens verzamelen voordat ik er meer gericht mee kan trainen. Maar het is wel leuk om te zien hoeveel watt je levert op de diverse klimmen. Wel is meteen bevestigd dat ik geen begenadigt sprinter ben of kan worden, wattages van 1200 watt of meer is niet aan mij besteed, tot nu toe een piek geleverd van 5 sec 835 watt. Dit was niet het maximale maar veel meer zal het niet worden denk ik.

Gisteren nog even 110km achter de motor getraind en vandaag even uitgefietst om de komende dagen mee te gidsen met mijn klanten. De laatste loodjes naar de Trois Ballon die op ZATERDAG 13 juni zal word gereden, ik zal zorgen dat ik er ben.

Triangle du doubs

Vanwege dat wij 4 dagen waren afgesloten van de buitenwereld door een kabelbreuk bij France Telecom een wat verlaat verslag.


Zaterdag avond 30 mei 22:00, Na dat we klaar waren met het opdienen van avondeten in ons fietshotel, ben ik mijn spullen gaan pakken zodat alles voor morgen klaar stond. Daarna op tijd naar bed om goed uitgerust te zijn.

Zondag 31 mei 05:15, de wekker gaat en ik zit om 05:30 aan de pasta, de start is om 8:30 dus mooi drie uren van te voren. Om 05:45 rijd ik bij ons thuis weg naar het plaatsje Vercel zo’n 115 km hier vandaan, maar vanwege de kleine wegen ruim anderhalf uur in de auto.

07:23 aankomst in Vercel. Met de auto reed ik de laatste 20 kilometer van het parcours dus kon ik de finale nog even goed verkennen. De borden met aankomst 20km, 15 km, 10km, 5km, 1 km en 500 meter kwamen mij voorbij. Bij de finish dit jaar geen boog over de weg, vorig jaar hadden ze dat wel. Ik draai de parkeerplaats op die er akelig leeg uitzag. Nog een uur voor de start en ik ben de eerste ??. Na dat ik dacht, ze zullen de inschrijving wel op een andere plek houden kreeg ik toch het idee dat er iets anders aan de hand was. De vuilcontainers op de parkeerplaats lagen vol met rommel en gebruikte afzetlinten van credit mutuel, het zou toch niet gisteren zijn geweest #!!&*>#+>!!!. Nadat ik Anita op haar mobiel had gebeld was het zeker, de Triangle le Doubs was op Zaterdag !!.

Dit is me nog nooit overkomen dat ik me vergis in de dag, In onze planning thuis stond gewoon netjes Zaterdag 30 mei. Stevig balend was ik om 9:00 weer thuis in mijn hotel waar ik de klanten nog op weg kon helpen met hun tocht. Die dag maar even niet gefietst, ik had daar even geen zin in.