Verslag la Marmotte 2009

Donderdag ochtend vertrokken naar de Alpen om zaterdag voor de 4e keer de la Marmotte te gaan fietsen. Na aankomst in de middag nog even twee uurtjes gefietst om de benen even te strekken. Daarna nog even de nummers opgehaald zodat we dat niet meer op vrijdag hoefde te doen. Vrijdag een lekker rustig dagje gehad en de fiets nog even geprepareerd voor de volgende dag. Om 4:30 opgestaan om een lekkere bak met pasta weg te werken. Het is toch wel leuk om te zien wat een ieder zijn gewoonte ’s morgens zijn vlak voor een cyclo. De een krijgt geen hap door zijn keel, de ander staat een shake te maken als ontbijt, en ik werk een bak vol pasta naar binnen. Als een ieder klaar is, vertrekken wij even na 6:30 naar buiten om ons richting het startvak te begeven. Het is nog niet erg druk en ik kan een mooi plekje nemen voorin het vak.




Als om 7:00 het startschot valt haast een ieder zich naar de voet van de eerste klim van de dag, de Glandon. Het tempo op deze eerste col is niet dermate hoog waardoor er nog een redelijke groep overblijft. Oege, Bas, Frederik en ik zitten in deze groep en pedellen rustig mee omhoog. Het is een lange dag en meestal wordt er op de Telegraph pas echt goed doorgetrokken. Vlak voor de top nog even een nieuwe bidon aanpakken en dan de afdaling in. Dit jaar hadden we de hulp van een paar mensen die ons graag een bidon wilde aangeven op de Glandon en aan de voet van de Alpe D’huez. Mijn dank daarvoor !!.
In de afdaling goed voorin gebleven om alle risico’s te vermijden. Halverwege de afdaling ging Benny de Schrooder, een prof renner uit België, er alleen vandoor met een hand aan zijn stuur en de ander achter zijn bips, voor de Aerodynamica. Niemand had er behoefte aan om deze kamikaze te volgen, die zullen we wel weer een keertje oprapen dacht ik.

In de vallei op weg naar de Telegraph was het de Gendarmerie die de wedstrijd bepaalde, zodra wij maar een beetje naar het midden van de weg dreigde te gaan kregen wij een reprimande en moesten wij uiterst rechts blijven. Achteraf hoorde ik van de organisatie dat ook hun volgauto’s en onder andere de neutrale Mavic auto een bekeuring hadden gekregen. Elk jaar wordt het aan die kant van de vallei moeilijker om daar door heen te mogen rijden.



Vlak voor dat we aan de Telegraph begonnen leek Oege het een goed idee om de knuppel in het hoenderhok te gooien en besloot om eens een demarrage te gaan plaatsen. Met als gevolg dat er een renner of 7 los kwam met o.a Bert dekker. Ik zat op dat moment nog lekker achterin de groep mee te fietsen, maar twijfelde geen moment toen Oege aanging en ben direct naar voren gereden. Toen ik daar aan kwam probeerde ook Paul Kneppers samen met Christian Charriere de sprong te maken. Ik heb niet getwijfeld en heb ook onmiddellijk de sprong gemaakt, eerst alleen het gat moeten dichten tot aan de Paul en Christian en toen met z’n drieën tot aan het groepje. Achteraf bleek de inspanning voor niks te zijn geweest want aan de voet van de Telegraph was bijna alles weer samen.

Op de eerste meters van de Telegraph was het de ex prof Eric Leblacher die tempo ging maken, hij wilde de groep serieus uitdunnen. Later in de klim nam een renner van de Franse Militaire ploeg het tempo over en bleef de hele klim het tempo hoog houden. Het gevolg daarvan was dat er nog maar 6 man overbleven met daarin ook Bert , Paul en ikzelf. Ik reed daar continu in het laatste wiel en was met me zelf in gevecht om niet los te laten en aan het wiel te blijven. Het liep niet zoals ik had gehoopt. In de aanloop naar de Galibier was het wederom de Franse militaire die vond dat het tempo omhoog moest. Toen alleen Bert en nog een andere renner meegingen besloot ik daar om me niet te laten opblazen en mij eigen tempo aan te nemen. Met z’n tweeën heb ik de Galibier verder beklommen en hoorde wij al snel dat de andere twee man ook Bert moesten laten gaan. Tijdens deze klim stond Jan Winters mij bij met bidons en wat eten, wat zeer welkom was. Op de top hadden wij deze twee opgeslikt waarbij de Franse militair volledig geblokkeerd op de top stil stond. Eerst met drie man de afdaling in en bijna aan het einde van de afdaling konden o.a. Paul en Erik Leblancher ook nog bij ons aansluiten waardoor wij met 6 man richting de Alpe d’Huez gingen. Bert had daar inmiddels al 5 minuten opgebouwd.

De eerste meters van de Alpe d’Huez had ik even nodig om mijn ritme te vinden, maar nog voor bocht 21 heb ik een goed tempo aangenomen waarmee ik bij een ieder weg reed. Na 10 kilometer klimmen kreeg ik ineens door dat ik nog maar een minuut achterlag op Bert en kon ik hem ook voor mij zien fietsen. Ik zat inmiddels al zo kapot en had overal kramp dat ik blij was dat ik nog steeds een beetje het tempo erin kon houden. Even nog een versnelling om proberen Bert bij te halen zat er echt niet in. Met ongeveer een halve minuut achterstand kwam ik als tweede over de streep. Mij doel was gehaald, podium plaats in de La Marmotte !!.