Gezien de drukte in ons hotel en een wat grieperige Anita, was het moraal niet echt goed om weg te gaan voor 2 dagen koers. Dat blijft wel lastig, je hebt een afspraak met de club om die koers te gaan rijden en dan blijkt dat het soms toch wel moeilijk is te combineren met het runnen van een hotel.
De eerste dag was een middagetappe over 120 km. Wat glooiend landschap, geen echte klimmen. Maar hier in de omgeving is niets vlak, dus het is altijd zwaar.
Dit jaar lukt het mij vrij gemakkelijk om mij telkens voorin te handhaven, dus ook vandaag. Er was een groep weg, maar het verschil werd niet groter dan 1 min 30. Op ongeveer 40 kilometer van de aankomst ben ik op een klim weggereden met nog een 10 tal renners. Samen hebben wij het gat met de kopgroep kunnen dichten. Op zo’n 5 kilometer voor de finish dacht ik als ik wacht op een sprint ben ik verloeren dus moeten we het nu proberen. Vlak voor een bocht met daarachter een lastig stuk tegen wind en oplopen ben ik gedemarreerd. Ik pakte 10 meter, 20 meter zal het dan nu een lukken ?. Ik had nog een hoop power en nog belangrijker geen krampen !!!. (Ik heb dit jaar mijn zadel 1 cm lager en meer naar voren gezet omdat ik vorig jaar nog vaak last had van krampen in mijn hamstring. Het lijkt er op dat de krampen nu verleden tijd zijn.) in de laatste 5 kilometers 15 seconde voorsprong op de achtervolgers, het was nu alles of niets. 1 renner ging in de laatste 2 kilometers in de contra attaque dus het was nog niet gedaan. Bij het bord van de laatste kilometer stond een bord afdaling 9 %, ik dacht dat komt goed uit dan kan ik het wel houden. Nog 500 meter, een bocht naar rechts direct een bocht naar links en nee hé de weg gaat weer omhoog en niet zo’n klein beetje ook 9 a 10 %. Mijn achtervolger kwam toch wel akelig dicht bij, dus alles uit de kast en niet meer omkijken. En ja met twee meter nog over kwam ik als eerste over de streep, mijn eerste overwinning voor mijn club dit jaar.
Later op mijn Polar was te zien dat ik toch nog iets kon wat ik zelf niet meer voor mogelijk had gehouden; mijn maximale hardslag is tijdens de laatste kilometers op de 205 gekomen. Zo , het kan dus toch nog wel.
Daar het de eerste etappe was, was het gevolg dat ik in het “geel”kwam te rijden. En omdat ik ook de etappe had gewonnen en daardoor 15 punten voor het sprintklassement kreeg, was ik ook de leider van het puntenklassement en kreeg ook nog de “groene”trui. Hoe is het mogelijk een klimmer die een puntenklassement leidt. Maar de bolletjestrui had ik niet, hmm, misschien toch maar de aandacht verleggen van het klimmen naar het sprinten?? Nee, dat gaat het niet worden.
De volgende etappe de volgende dag was een ploegentijdrit. Nu wist ik van te voren dat ik meer op mijn mederenners moest letten om niet alleen over de streep te komen. Van de 5 renners telde de 3de renner. Zoals gedacht ging het ook. Heb veel moeten inhouden om de jongens er niet eraf te rijden. Uiteindelijk heeft dit ook mijn klassement doen verbleken. Andere verenigingen waren toch heel wat professioneler aan de start gekomen. Wij waren nietmet zo’n sterk equipe op pad. Na de tijdrit stond ik op de 6de plaats in het klassement. 19 sec achterstand. Hmm, dat wordt moeilijk nog goed te maken.
De 3de etappe was een route met 2 klimmen erin. Maar dat waren geen klimmen die het verschil konden maken. Tijdens de beklimmingen heb ik het nog wel geprobeerd, maar ze uit het wiel rijden lukte helaas niet. Als ik mijn kont uit het zadel laat komen is het meteen een reactie van het hele peloton. De leider van het klassement hoorde ik wel gigantisch afzien in mijn wiel, maar doordat hij een sterk team om zich heen had, kon hij het toch volbrengen. Het is ook een etappe geweest waar wel een groepje weg wist te komen, maar geen groten voorsprong kon ontwikkelen, met als gevolg een massasprint. Heb mij weer goed kunnen handhaven in de voorste gelederen. Uiteindelijk met een 6de plaats algemeen toch goede koersdagen gehad. Op naar 1 mei, want dat is de koers georganiseerd door de club, dus ziet men graag wat van zijn renners.
De eerste dag was een middagetappe over 120 km. Wat glooiend landschap, geen echte klimmen. Maar hier in de omgeving is niets vlak, dus het is altijd zwaar.
Dit jaar lukt het mij vrij gemakkelijk om mij telkens voorin te handhaven, dus ook vandaag. Er was een groep weg, maar het verschil werd niet groter dan 1 min 30. Op ongeveer 40 kilometer van de aankomst ben ik op een klim weggereden met nog een 10 tal renners. Samen hebben wij het gat met de kopgroep kunnen dichten. Op zo’n 5 kilometer voor de finish dacht ik als ik wacht op een sprint ben ik verloeren dus moeten we het nu proberen. Vlak voor een bocht met daarachter een lastig stuk tegen wind en oplopen ben ik gedemarreerd. Ik pakte 10 meter, 20 meter zal het dan nu een lukken ?. Ik had nog een hoop power en nog belangrijker geen krampen !!!. (Ik heb dit jaar mijn zadel 1 cm lager en meer naar voren gezet omdat ik vorig jaar nog vaak last had van krampen in mijn hamstring. Het lijkt er op dat de krampen nu verleden tijd zijn.) in de laatste 5 kilometers 15 seconde voorsprong op de achtervolgers, het was nu alles of niets. 1 renner ging in de laatste 2 kilometers in de contra attaque dus het was nog niet gedaan. Bij het bord van de laatste kilometer stond een bord afdaling 9 %, ik dacht dat komt goed uit dan kan ik het wel houden. Nog 500 meter, een bocht naar rechts direct een bocht naar links en nee hé de weg gaat weer omhoog en niet zo’n klein beetje ook 9 a 10 %. Mijn achtervolger kwam toch wel akelig dicht bij, dus alles uit de kast en niet meer omkijken. En ja met twee meter nog over kwam ik als eerste over de streep, mijn eerste overwinning voor mijn club dit jaar.
Later op mijn Polar was te zien dat ik toch nog iets kon wat ik zelf niet meer voor mogelijk had gehouden; mijn maximale hardslag is tijdens de laatste kilometers op de 205 gekomen. Zo , het kan dus toch nog wel.
Daar het de eerste etappe was, was het gevolg dat ik in het “geel”kwam te rijden. En omdat ik ook de etappe had gewonnen en daardoor 15 punten voor het sprintklassement kreeg, was ik ook de leider van het puntenklassement en kreeg ook nog de “groene”trui. Hoe is het mogelijk een klimmer die een puntenklassement leidt. Maar de bolletjestrui had ik niet, hmm, misschien toch maar de aandacht verleggen van het klimmen naar het sprinten?? Nee, dat gaat het niet worden.
De volgende etappe de volgende dag was een ploegentijdrit. Nu wist ik van te voren dat ik meer op mijn mederenners moest letten om niet alleen over de streep te komen. Van de 5 renners telde de 3de renner. Zoals gedacht ging het ook. Heb veel moeten inhouden om de jongens er niet eraf te rijden. Uiteindelijk heeft dit ook mijn klassement doen verbleken. Andere verenigingen waren toch heel wat professioneler aan de start gekomen. Wij waren nietmet zo’n sterk equipe op pad. Na de tijdrit stond ik op de 6de plaats in het klassement. 19 sec achterstand. Hmm, dat wordt moeilijk nog goed te maken.
De 3de etappe was een route met 2 klimmen erin. Maar dat waren geen klimmen die het verschil konden maken. Tijdens de beklimmingen heb ik het nog wel geprobeerd, maar ze uit het wiel rijden lukte helaas niet. Als ik mijn kont uit het zadel laat komen is het meteen een reactie van het hele peloton. De leider van het klassement hoorde ik wel gigantisch afzien in mijn wiel, maar doordat hij een sterk team om zich heen had, kon hij het toch volbrengen. Het is ook een etappe geweest waar wel een groepje weg wist te komen, maar geen groten voorsprong kon ontwikkelen, met als gevolg een massasprint. Heb mij weer goed kunnen handhaven in de voorste gelederen. Uiteindelijk met een 6de plaats algemeen toch goede koersdagen gehad. Op naar 1 mei, want dat is de koers georganiseerd door de club, dus ziet men graag wat van zijn renners.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten