Trois Ballons verslag

Vrijdagavond na mijn werk in ons fietshotel ben ik vertrokken naar Champagney, waar ik mij bij het team voegde. Ik had er dit jaar voor gekozen om de nacht elders door te brengen zodat ik meer rust had en me beter kon voorbereiden dan dat ik thuis bleef. Als ik thuis bleef ben ik toch altijd in de weer met het hotel, en dit jaar wilde ik graag op het hoogste plekje staan naar twee keer 2e te zijn geweest.
Zaterdag om 4:50 werd ik al wakker na een wat onrustige nacht vanwege de hang jongeren in Champagney ( die heb je dus ook hier in Frankrijk) de eene kon nog harder met zijn brommer dan de ander denk ik. Anita had de dag ervoor al een lekkere pasta voor mij klaargemaakt die ik deze morgen heerlijk kon opeten. Op een Frans ontbijt is het niet altijd even gemakkelijk om een Trois Ballons te fietsen. Nadat ik mijn bidons had gevuld met Enervit dorstlesser kwam ook mijn ploegleider van mijn club ACThann. Hij zou ons en mijn Franse clubgenoot Edourd bijstaan met drinken en eventueel een wiel kunnen wisselen bij een lekke band. Jan Winters en Anita zouden er ook zijn om te assisteren. Aan de ondersteuning kon het niet liggen.

Rond de klok van 7 uur meldde ik mij in het startvak, echt warm fietsen is niet nodig om dat er eerst ongeveer 15 kilometer moet worden afgelegd tot aan de voet van Ballon de Servance. Ik kwam direct een hoop bekende tegen, ook Jens Volkmann, de winnaar van vorig jaar stond weer aan de start met twee teamgenoten. Ik wist in ieder geval waar de concurrentie vandaan kon komen.

Na een klein minuutje stilte voor een omgekomen Nederlander op de Planche een tweetal dagen eerder konden we vertrekken. De aanloop naar de Servance was rustig en ik had geen problemen om netjes voorin te blijven. Op de Servance was het Jens Volkmann die het tempo bepaalde, op mijn PowerTapp vertaalde dat zich op ongeveer zo’n 310 a 320 watt gemiddeld. Dit was geen probleem en ik kon rustig volgen, daarna de afdaling van de Servance. Deze is toch niet een van de beste, ik ken deze aardig goed dus weet welke bochten een beetje knijpen. In de aanloop naar de Oderen werd er rustig gereden waardoor er een zeer grote groep op de Oderen aankwam. Dit maakte de afdaling wel wat gevaarlijk, elke keer zie ik weer mensen blind vertouwen op hun geluk en de bochten afsnijden op de ander weghelft. Het enige wat je hiermee bereikt is de kans jezelf en andere renners in gevaar brengt. Alan, Richard Oege, Edourd ( mijn franse clubgenoot) en ik zaten er nog bij, en Alan bepaalde in het beging het tempo op de Bramond, de laatste kilometers werd dat gedaan door de teamleden van Jens Volkmann. 1 kilometer voor de top ging Jens vol aan ik en Edourd konden mee, maar in de afdaling en de daarop volgende route American konden er nog een aantal renners terug keren. Op deze lastige klim van 4 kilometer heb ik het tempo omhoog geschroefd om eens te kijken wie er goed is en wie niet. Het resultaat was dat we met 5 man boven op route des crêtes aankwamen. Ik wist dus nu waar de concurrentie vandaan kon komen.

In de aanloop naar de Grand Ballon kwamer er weer renners aansluiten waaronder ook nog Alan, Oege en Richard. Dat de groep weer iets groter werd was geen probleem. De regel in dit soort cyclo’s is altijd, als je een keer wordt gelost op een klim gebeurt dat veelal de volgende klim ook weer. Oege ging nog vlak voor de Grand Ballon tegen de grond door een rare manoeuvre van een andere renner, gelukkig had hij alleen wat schaafwondjes en kon hij gewoon weer terug komen. In de afdalig nam Oege het voortouw, hij is dit jaar weer een stuk beter gaan dalen dan vorig jaar, goed om te zien. Net na de passage van col d’Amic breekt er van een renner zijn zadel af, dat is dus pech voor die jongen die zijn wedstrijd daar moet staken en een goed klassering kan vergeten. Er gebeuren daar nog meer dingen, Alan en Richard die naast mij komen fietsen en vragen of Jens vooruit is? Ik zeg nee, die moet nog gewoon achter mij in deze groep zitten. Later blijkt dat hij zich niet super voelde en is afgestapt op de Grand Ballon.
Beneden aan de voet van de Grand Ballon is het Richard die een probleem heeft, een gebroken spaak in zijn achterwiel. Hij krijgt nog een ander wiel, maar niet veel later krijgt hij een lekke band en is ook voor hem een goede klassering niet meer mogelijk.

Op de Hundsruck is het Edourd die het tempo flink doet stijgen, er gaan steeds meer renners in de problemen komen en in de aanloop naar de Ballon d'Alsace rijden we nog met ongeveer 8 a 9 man. Nog even snel een pitstop maken want vanaf de Ballon d’Alsace is dat niet meer mogelijk. Deze lastige klim van 9 kilometer is bijna altijd de scherprechter in deze cyclo. Edourd die in het voorliggende plaatsje Masvaux woont kent deze klim op zijn duimpje en geeft dan ook al voor het stuwmeer vol gas, ik kan goed mee, voor de rest is het direct over. Op de top van de Ballon d’Alsace hebben we ruim 2 minuten voor op onze achtervolgers. Op de Top nog even een blikje cola en een gelletje erin die Anita mij aanreikt, en dan de afdaling in. In de afdaling ga ik voor, ik ken deze goed en is zeer mooi. Diverse bochten links rechts die zich direct achter elkaar opvolgen, heerlijk !!. Ze hebben begin dit jaar een hoop bomen weg gekapt waardoor deze slingers goed overzichtelijk worden. In de vlakke aanloop naar Champagney rijden we volle bak met de snelheid continu boven de 45 km/h. Na de wat lastige glooiende stuken vlak voor Champagney hadden we ruim 5 minuten opgebouwd op onze drie achtervolgers. Hierdoor konden we in de aanloop van de Plache even wat gas terug nemen om nog wat te herstellen voor de laatste 5 dodelijke kilometers.

500 meter voor het begin van deze lijdensweg nam de kramp de regie over mijn benen even over, “Merde”!!.
Het zou toch niet zo zijn dat het weer niet gaat lukken, het probleem van deze Trois Ballons is altijd dat de aanloop naar de Planche je compleet uit je ritme haalt en je volledig leeg zuigt. Ook bij Edourd is het beste er af en hij moet direct bij het opdraaien een gaatje laten. Mijn krampen zetten gelukkig net niet door en ik kan de laatste hindernis van 5 kilometer nog redelijk op de 25 en 23 omhoog rijden. In 6uur 28 minuten al eerste over de streep, missie geslaagd en een van mijn doelen dit jaar bereikt.

Wat ik erg waardeer zijn de vele reactie die ik in de afgelopen dagen van heel veel mensen, bekende en onbekende, heb mogen ontvangen, super bedankt !!!.
Ook mijn verzorgers van die dag Anita, Jan Winters en mijn ploegleider van ACThann moet ik bedanken zonder hen zo ik dit niet kunnen doen, bedankt !!!.

Nu kijken wat er nog meer uit te halen valt dit jaar op naar de volgende wedstrijden.