Een ander 2010

Zoals ik in November op mijn blog al schreef heb ik er lang over nagedacht om in 2010 niet meer competitie te gaan fietsen, dit wegens diverse redenen. Ik dacht toen de juiste keuze te hebben gemaakt en wilde weer mijn best gaan doen om er volgend jaar weer te staan. Het leuke team zowel bij Veltec als hier in Frankrijk zouden voldoende motiverende factoren moeten hebben om er weer vol voor te gaan. De werkelijkheid blijkt helaas toch anders te zijn.
Vorig weekend heb ik dan uiteindelijk toch besloten om volgend jaar geen competitie meer te gaan rijden. Ik zal het proberen dit uit te leggen.
Vorig jaar eind Juli was het bij mij al op, de combinatie hard trainen en 24 uur per dag een hotel runnen vallen toch wel zwaar. Ik hoorde vaak dat mensen vaak dachten omdat ik hier in Frankrijk woon en veel tijd heb om te trainen het wel erg gemakkelijk is om hard te kunnen fietsen. Maar ik denk dat men toch gauw onderschat wat het werk van mij inhoud. Natuurlijk heb ik overdag meer tijd om te trainen maar daarom heen ben je van s’morgens 7:00 tot vaak na 24:00 in touw. Dit blijk toch dat dit in mijn geval niet goed te combineren is. Ik kan voor mijzelf moeilijk zeggen dat ik iets minder ga trainen, de prestaties zullen dan ook minder worden en daar kan ik geen genoegdoening uit halen. Ook merkte ik vorig jaar dat als ik niet meer de druk had van het trainen ik veel meer plezier uit mijn werk kon halen en dat ik veeeeel meer tijd overhield voor andere zaken.
En mede doordat ik de laatste tijd toch moeite bleef houden met mijn uren op de fiets maken, heeft mij doen besluiten om volgend jaar te stoppen. Ik vond het niet eerlijk om nog een paar maanden met tegenzin door te modderen en dan tijdens het seizoen de fiets aan de boom te hangen. Als ik er voor ga dan ga ik er ook voor. Dat ben je tenslotte verplicht tegenover je sponsors, die stoppen er ook een hoop geld en energie in.
Toch kan ik tevreden terug kijken op mijn afgelopen drie seizoenen bij Veltec. Bijna al mijn doelen heb ik kunnen waarmaken, winst in de Trois Ballons en diverse andere Cyclo’s. Het enige wat ik nog graag had willen bereiken was winst in de Marmotte, vorig jaar zat ik er dicht bij maar kwam ik net te kort en moest ik tevreden zijn met een 2e plaatst. Al met al mag ik niet ontevreden zijn. Dit alles had ik niet kunnen bereiken mede dankzij de inzet en het vertrouwen van mijn vrouw Anita en mijn sponsor Veltec, waarvoor ik ze ook dankbaar ben.
Ik wens het Veltec team komend seizoen een sportief en succesvol seizoen toe, en als ik kijk wat een aantal van hun nu al aan het doen is moet dat zeker goed komen.
Ik hoop jullie allemaal een keer te mogen begroeten in ons fietshotel, want de Vogezen blijven toch een ideaal trainingsgebied dicht bij huis!!
Daarom geen vaarwel maar een tot ziens!

Op naar 2010

Na een lange rust periode, vanaf eind juli tot half november, is de start voor 2010 weer gemaakt. In de afgelopen maanden heb ik er vaak aan gedacht om te stoppen omdat het niet altijd te combineren is met ons hotel. Toch heb ik uiteindelijk besloten om nog een jaar voor het Veltec Team te gaan fietsen, en kijken wat we er uit kunnen halen.

Het team is voor 2010 met 3 leuke mensen uitgebreid dus dat is een goede motivatie om er weer voor te gaan.

Nu we nog gesloten zijn ben ik erg druk bezig met de verbouwing van ons tweede pand tot een eigen appartement voor ons. Dit wil ik graag klaar hebben voor dat we weer open gaan in april volgend jaar. Het fietsen komt daardoor nu even op de tweede plaats. Dit betekent voor mij zo'n twee keer in de week op de fiets, om even twee uurtjes rustig te trappen.

Maar om hard te kunnen fietsen moet er toch wel wat meer regelmaat gaan komen. Vorig weekend dan ook mijn eerste stage / teambuilding met mijn club uit Frankrijk gehad, wat toch wel even voor de nodige spierpijn zorgde, maar wij wel weer de prikkels gaf om meer te gaan trainen. Het is weer een begin en we gaan ons best doen om er volgend jaar weer te staan.

Eind maart alvast een huisje geboekt om 2 of 3 weken te gaan trainen bij de Ventoux om de schade van afgelopen maanden weer wat goed te maken.

Les Ballons Vosgiens

De stilte op mijn weblog afgelopen maand is een goede weerspiegeling van mijn trainings activiteiten geweest. Na de Etape du tour had ik een aantal dagen rust genomen om de laatste maand nog goed te kunnen rijden. Alleen kon ik na de korte rust niet meer de motivatie vinden om te trainen. De drukte in ons hotel in kombinatie met het trainen is toch een beetje te veel geweest dit jaar. Wat er toe heeft geleid dat ik besloten heb dit jaar geen wedstrijden meer te rijden en mijn aandacht volledig op ons hotel te richten.

Zoals bekend is er morgen Les Ballons Vosgienne, nou is het zo dat een klant van ons, Leontien , daar wel gaat rijden en die heeft mij, samen met mijn vrouw Anita, kunnen overhalen om toch te gaan rijden. Niet voor een goede klassering maar om Leontien een beetje te helpen. Dus vanmiddag nog even ingeschreven , de fiets onder het stof uitgehaald en de benen geschoren. Nu maar hopen dat ik hem uitrijd :-).

Verslag L'Etape du Tour

Afgelopen zondag afgereid naar Montelimar om maandag de Etape du tour te rijden met enkele leden van ons team. Bas, Edith en Frederic waren er al en wij hadden om 13:00 afgesproken om gezamenlijk de nummers op te halen. Ik had via een vriend die een Mondo Velo zaak heeft kunnen regelen dat ik en Edith een VIP nummer kregen zodat we voorin konden starten. Helaas voor de andere was dat niet meer mogelijk. De verdere middag nog besteed aan het klaarmaken van de fiets en het laatste gedeelte van de tour de france etape kijkenop de TV. Daarna eten en vroeg naar bed, want de wekker stond op 3:45 !!.
Ik had mezelf dit keer geen druk opgelegd om een bepaalde prestatie neer te leggen, ik was niet top fit en we zouden wel zien waar de fiets stranden.
Om 7:00 de start, wij stonden mooi vooraan evenals de Franse kampioen Demitri Champion, Erik Zabel, Laurent Brochard en nog enkele andere bekende. Op de eerste beklimming van de dag de col d’Ey werd er al serieus tempo gemaakt. Een ploeggenoot van de Franse kampioen Dimitri sprong weg en kreeg Brochard mee. Ik besloot om niet mee te springen en bij Dimitri Champion te blijven
Nadat deze twee renners waren weggereden gebeurde er niet veel tot dat we op col de Notre Dame des Abeilles aankwamen, hier vonden enkele renners dat het harder kon en die trokken alles uit elkaar. Ik kon net op tijd mee maar voelde daar toch al wel dat het niet mijn dag zou worden. Vlak voor de top ging Dimitri nogmaals aan, ik met nog twee andere coureurs konden volgen, al was het bij mij op 150%. Toen er een renner van kop af kwam, riep ik dat hij voor mij kon inschuiven, hij deed dat niet met als gevolg een gat van enkele meters. Zoals ik al zij zat ik al op 150% en had ik fysiek en mentaal de kracht niet meer om het dicht te rijden, de Franse kampioen was gevlogen. In de afdaling zijn wij ook niet meer kunnen terugkomen, ik met mijn gewicht kom toch wel wat te kort op deze technisch niet moeilijk afdaling. Ik had ook al besloten om niet meer mee te gaan in volgende aanvallen en mijn energie te sparen voor de Ventoux.
Toen we door Bedoin reden stond het er helemaal vol met toeschouwers die ons luidruchtig aanmoedigden, zoveel mensen voor slechts een cyclo had ik nog nooit meegemaakt. Dit gaf me toch weer de inspiratie om op de Ventoux vol omhoog te gaan, voor wat het waard was. Met onze groep van een man of 8 begonnen wij als 12e positie aan de klim, in de afdaling en op het vlakke naar Bedoin waren er al enkele renners weggereden. Bij het ingaan van het Bos was het Michel Roux die het tempo bepaalde al snel moest ik met twee andere het tempo laten zakken 1 andere jonge renner kon volgen. Achter ons drieën hadden de andere van onze groep het ook moeilijk en wij reden daar langzaam van weg, maar Michel Roux ook van ons !. Toen mij twee medevluchters ook bij mij dreigde weg te rijden zakte de moet me even i n de schoenen, ik moest continu op de 25 of 23 rijden. Naar mate de klim vorderde ging het bij mij gelukkig steeds beter en kwam ik weer terug bij de andere twee om er direct van te kunnen wegrijden. Ook kon ik af en toe weer de 21 op leggen.
2 kilometer voor Chalet Renard zag ik een aantal renners terug vallen, eerst 1 toen 2 en toen 3 renners voorij al voor Chalet Renard !. Het ging steeds beter, nu bijna continu op de 21. Na Chalet Renard kon je goed vooruit kijken en ik zag daar nog een groep van 3 en enkele individuele renners rijden en die gaven mij weer moet om nog een redelijke klassering te rijden. Tot op 100 meter voor de streep reed ik nog een renner voorbij en eindigde uiteindelijk op de 7e plaats achter Michel Roux, en 2e in mijn categorie. Met hoe ik me de week ervoor voelde kon ik tevreden zijn met mijn 7e plaats en vooral het lekkere gevoel om op het laatste nog goed te rijden in plaats van compleet in te storten.

L'Etape du tour

Morgen vertrek ik richting Montilimar om daar maandag de L'Etape du tour te rijden. Een rit over 170km met aankomst op de Mont Ventoux. Als team zullen we daar starten in een shirt van MondoVéle en niet in ons Veltec shirt. Dit omdat ik op het laatste moment VIP nummers heb kunnen regelen om in het eerste vak te mogen starten, de voorwaarden was dan wel dat we met een MondoVélo shirt zouden starten.

Ik heb dit keer geen verwachting voor een goede klassering, ik ben de laatste week erg moe en mij hartslag wil niet erg omhoog. Ik doe zeker mijn best en we zullen het wel zien. De week daarop in iedergeval een week even geen fiets om me nog even op te laden voor de laatste wedstrijden.

Derde etappe

In de middag stond de laatste beslissende etappe op het programma. Wij moesten er voor zorgen dat wij het geel konden houden. Het was een korte etappe over 85 kilometer met de laatste 40 bergachtig terrein. In de aanloop naar de laatste 40 kilometer reden er een man of 10 weg en waren het twee coureurs van ons die het tempo onderhielden, ik zelf bleef in de buurt van Edourd om hem te helpen en in de laatste 40 kilometers waarin een twee cols zaten bij te staan.
Na ongeveer 35 kilometer heb ik toch ook mijn werk gedaan om de ontsnapping niet te ver te laten lopen, ik had toen nog goede benen en ging met een goed gevoel de laatste 40 kilometer in. Het plan was om de nummer twee van dat moment te isoleren en af te matten met demarrages van onze kant. Allen toen de eerste col zich aandeed hadden mijn Benen er niet meer veel zin in. Op mijn Powertap zag ik dat er niet meer veel power uitkwam en mijn hartslag wilde niet meer omhoog. Ik moest dan ook Edourd en de nummer twee laten lopen die langzaam bij mij wegreden. Ik heb me nog wel kunnen handhaven in de tweede groep maar dat ging niet makkelijk. Door deze inzinking heb ik helaas mijn derde plaatst verspeelt en werd ik vierde. Edourd heeft de overwinning aan de nummer twee overgelaten en heeft zelf de eindoverwinning genomen.
Waarom ik die middag zo slecht bergop wilde weet ik niet, misschien had dit te maken met de valpartij van de dag ervoor, of was het gewoon op. Ik ben tenslotte geen 21 meer.
Ook de dagen erna was ik nog erg moe, en kreeg ik gisteren ook ineens last van mijn hand en middenrif als gevolg van de valpartij. Zo’n valpartij kan toch meer doen met je dan je in eerste instantie denkt.

tweede etape de tijdrit

Om 09:25 moest ik starten voor mijn klimtijdrit over 5 kilometer, dit was vrij vroeg maar dit komt omdat ik door de valpartij niet voorin het peloton was binnen gekomen.
Om 7 uur zat ik aan de ontbijttafel in een hotel in Thann waar mijn ploegleider mij vergezelde. Onze mecanicien was al in alle vroegte op pad gegaan om voor mij een ander zadel te regelen die de dag ervoor was gebroken door de val. Nog even snel het zadel monteren en op pad naar de startplaats van de tijdrit. Nog even snel met de auto de rit kunnen verkennen en daarna warm fietsen. Het was allemaal een beetje krap gepland, want ook mij achterpad was krom en moest ik nog bijbuigen om al mijn versnellingen goed te kunnen gebruiken.
Om 09:25 ging ik dan van start, het was licht regenachtig weer maar niet koud. De eerste meters waren vlak maar daarna ging het meteen om hoog . de eerste 2 kilometers konden nog op de grote plaat, maar daarna ging het tot 13% a 14% en moest toch echt de kleine molen worden gestoken. De ploegrijder reed achter mij en riep continu door zijn speaker dat ik tot het uiterste moest gaan, alleen dan in het Frans. De laatste kilometer had ik het zwaar en mijn eindtijd was 14m in 14 sec. Dit was 4 sec achter de snelste tijd tot dan. Mijn clubgenoot was als laatste gestart maar kwam uiteindelijk in 14min 02sec boven, de snelste tijd. Met mijn derde plaats was ik redelijk tevreden, er zat gewoon niet meer in na mijn val van gisteren met de hechtingen in mijn elleboog en mijn korte warm up. Nu was het wachten tot de middag en daar zal het worden beslist.

Volgens mijn powertap reed ik 425 watt gemiddeld met een gemiddelde hartslag van 190 slagen.

Eerste etappe

De eerste etappe was een 113 km lang vlak parcours. Onze opdracht was om onze kopman Edourd Lauber goed voorin te houden en geen tijd te verliezen. De volgende dag zouden er nog twee ritten volgen waaronder een klimtijdrit van 5 kilometer. Na diverse aanvallen ontstond er een kleine kopgroep van ongeveer 10 man. Edourd zat er bij en zijn belangrijkste concurrent zat bij ons in het peloton. Mijn werk was dus alle pogingen om de kopgroep weer terug te krijgen te storen en/of te niet te doen. Dit ging mij prima af, ik voelde me sterk en kon alleen alles gemakkelijk pareren.
Met nog 1 ronde van 11 kilometer te gaan brokkelde de kopgroep langzaam uiteen en kon Edourd alleen wegspringen. Ik had dat door gekregen en moest de laatste ronde alle zeilen bijzetten om alles te blijven neutraliseren. De voorsprong die nooit meer dan zo’n 45 sec is geweest, liep snel terug en het zou nipt worden of hij het zou halen. In de laatste 500 meter werd het hele peloton op snelheid getrokken in een laatste poging Edourd terug te halen en de sprint voor te bereiden. Met nog 300 meter te gaan gebeurde het, met 58 kilometer per uur op de teller gingen er twee man 1 meter voor mij onderuit. Ik kon ze niet meer ontwijken en ging vol over de kop en belande uiteindelijk in de berm met twee fietsen over mij heen. Mijn eerste reactie was snel de fietsen van mij afhalen en weer door, maar ik moest eerst even goed zoeken waar mijn fiets lag, die lag ergens midden op de weg. Nadat onze mecanicien mijn ketting uit de knoop had kon ik de laatste 300 meter afleggen en de schade gaan opnemen. Er waren, zou later duidelijk worden, zo’n 40 man tegen de grond gegaan met 3 ernstige gewonden . Ik zelf kwam er vanaf met een schaafwond op mijn heup en een gat in mijn elleboog die later in het ziekenhuis weer is dicht gehecht.
Edourd had de etappe gewonnen met nog slechts 4 seconde voor op het overgebleven peloton. De eerste dag zat er op al dan niet zonder kleerscheuren. Op naar de volgende dag.

Tour du Piemont

Tour du Piemont is geweest ons doel om de gele trui te winnen is gelukt. De eerste twee etapes verliepen goed voor mij de derde etape was ik niet vooruit te branden, ik denk dat de leeftijd gaat tellen. Verder ben ik weer een aantal hechtingen rijker al gevolg van een valpartij van 40 man in de eerste etape.

Komende dagen volgt een verslag van de wedstrijd.

Tour du Piemont

Morgen vertrek ik wederom een weekend om met mijn Franse club mee te doen aan tour du Piemont. Dit is een twee daagse in de Alsace met twee etapes en een klimtijdrit. Na een week betrekkelijke rust om even bij te komen van de Marmotte zullen we wel zien hoe het loopt.

Na het weekend een verslag hiervan.

Verslag la Marmotte 2009

Donderdag ochtend vertrokken naar de Alpen om zaterdag voor de 4e keer de la Marmotte te gaan fietsen. Na aankomst in de middag nog even twee uurtjes gefietst om de benen even te strekken. Daarna nog even de nummers opgehaald zodat we dat niet meer op vrijdag hoefde te doen. Vrijdag een lekker rustig dagje gehad en de fiets nog even geprepareerd voor de volgende dag. Om 4:30 opgestaan om een lekkere bak met pasta weg te werken. Het is toch wel leuk om te zien wat een ieder zijn gewoonte ’s morgens zijn vlak voor een cyclo. De een krijgt geen hap door zijn keel, de ander staat een shake te maken als ontbijt, en ik werk een bak vol pasta naar binnen. Als een ieder klaar is, vertrekken wij even na 6:30 naar buiten om ons richting het startvak te begeven. Het is nog niet erg druk en ik kan een mooi plekje nemen voorin het vak.




Als om 7:00 het startschot valt haast een ieder zich naar de voet van de eerste klim van de dag, de Glandon. Het tempo op deze eerste col is niet dermate hoog waardoor er nog een redelijke groep overblijft. Oege, Bas, Frederik en ik zitten in deze groep en pedellen rustig mee omhoog. Het is een lange dag en meestal wordt er op de Telegraph pas echt goed doorgetrokken. Vlak voor de top nog even een nieuwe bidon aanpakken en dan de afdaling in. Dit jaar hadden we de hulp van een paar mensen die ons graag een bidon wilde aangeven op de Glandon en aan de voet van de Alpe D’huez. Mijn dank daarvoor !!.
In de afdaling goed voorin gebleven om alle risico’s te vermijden. Halverwege de afdaling ging Benny de Schrooder, een prof renner uit België, er alleen vandoor met een hand aan zijn stuur en de ander achter zijn bips, voor de Aerodynamica. Niemand had er behoefte aan om deze kamikaze te volgen, die zullen we wel weer een keertje oprapen dacht ik.

In de vallei op weg naar de Telegraph was het de Gendarmerie die de wedstrijd bepaalde, zodra wij maar een beetje naar het midden van de weg dreigde te gaan kregen wij een reprimande en moesten wij uiterst rechts blijven. Achteraf hoorde ik van de organisatie dat ook hun volgauto’s en onder andere de neutrale Mavic auto een bekeuring hadden gekregen. Elk jaar wordt het aan die kant van de vallei moeilijker om daar door heen te mogen rijden.



Vlak voor dat we aan de Telegraph begonnen leek Oege het een goed idee om de knuppel in het hoenderhok te gooien en besloot om eens een demarrage te gaan plaatsen. Met als gevolg dat er een renner of 7 los kwam met o.a Bert dekker. Ik zat op dat moment nog lekker achterin de groep mee te fietsen, maar twijfelde geen moment toen Oege aanging en ben direct naar voren gereden. Toen ik daar aan kwam probeerde ook Paul Kneppers samen met Christian Charriere de sprong te maken. Ik heb niet getwijfeld en heb ook onmiddellijk de sprong gemaakt, eerst alleen het gat moeten dichten tot aan de Paul en Christian en toen met z’n drieën tot aan het groepje. Achteraf bleek de inspanning voor niks te zijn geweest want aan de voet van de Telegraph was bijna alles weer samen.

Op de eerste meters van de Telegraph was het de ex prof Eric Leblacher die tempo ging maken, hij wilde de groep serieus uitdunnen. Later in de klim nam een renner van de Franse Militaire ploeg het tempo over en bleef de hele klim het tempo hoog houden. Het gevolg daarvan was dat er nog maar 6 man overbleven met daarin ook Bert , Paul en ikzelf. Ik reed daar continu in het laatste wiel en was met me zelf in gevecht om niet los te laten en aan het wiel te blijven. Het liep niet zoals ik had gehoopt. In de aanloop naar de Galibier was het wederom de Franse militaire die vond dat het tempo omhoog moest. Toen alleen Bert en nog een andere renner meegingen besloot ik daar om me niet te laten opblazen en mij eigen tempo aan te nemen. Met z’n tweeën heb ik de Galibier verder beklommen en hoorde wij al snel dat de andere twee man ook Bert moesten laten gaan. Tijdens deze klim stond Jan Winters mij bij met bidons en wat eten, wat zeer welkom was. Op de top hadden wij deze twee opgeslikt waarbij de Franse militair volledig geblokkeerd op de top stil stond. Eerst met drie man de afdaling in en bijna aan het einde van de afdaling konden o.a. Paul en Erik Leblancher ook nog bij ons aansluiten waardoor wij met 6 man richting de Alpe d’Huez gingen. Bert had daar inmiddels al 5 minuten opgebouwd.

De eerste meters van de Alpe d’Huez had ik even nodig om mijn ritme te vinden, maar nog voor bocht 21 heb ik een goed tempo aangenomen waarmee ik bij een ieder weg reed. Na 10 kilometer klimmen kreeg ik ineens door dat ik nog maar een minuut achterlag op Bert en kon ik hem ook voor mij zien fietsen. Ik zat inmiddels al zo kapot en had overal kramp dat ik blij was dat ik nog steeds een beetje het tempo erin kon houden. Even nog een versnelling om proberen Bert bij te halen zat er echt niet in. Met ongeveer een halve minuut achterstand kwam ik als tweede over de streep. Mij doel was gehaald, podium plaats in de La Marmotte !!.

La Marmotte 2009

Zaterdag voor de vierde keer de La Marmotte gereden mijn doel dit jaar was het halen van het podium. Halverwege de Telegraph zag ik dat niet zitten, maar net zoals vorig jaar herpakte ik mij weer goed op de alpe d"huez, om als 2e met 23 sec achterstand op Bert Dekker te finishen.

een verslag volgt hier binnenkort.

Classique Ain Jura

Afgelopen zondag reed ik niet zoals mijn andere teamleden de Vaujany, maar ik reed met mijn franse club ter voorbereiding van de Marmotte de Classique Ain Jura een elite wedstrijd over 125 kilometer door de Jura. Aan de start stonden 170 renners waaronder ook een aantal grote teams zoals het opleiding team van AG2R en het UCI team “centre mondial uci”.

Het parcours bestond uit diverse heuvels van ongeveer 2 a 3 kilometer lang, alleen de eerste 50 kilometer waren redelijk vlak. Ik had besloten om de eerste 50 kilometer goed voorin te blijven en niet al te gek te doen om dan voldoende over te houden voor het heuvelachtige gedeelte. Naar ongeveer 25 kilometer ontstond er een kopgroep van ongeveer 15 man, mijn club genoot Edourd zat er bij. Ik had gehoopt dat die zodra de heuvels zich aandeden de kopgroep wel zou terug vallen, maar dat gebeurde helaas niet, en ik had de slag dus gemist. Vlak voor de finish kregen wij de eerste afvallers van de kopgroep in zicht, en hebben die voorbij gereden. Uiteindelijk als 24 ste over de streep, maar ik heb er niet meer om gesprint.

Het gemiddelde van de 125 kilometers in redelijk geaccentueerd terrein en een temepatuurtje van 29 graden bedroeg nog altijd 40 km/h. Het was in ieder geval een goede test en voorbereiding voor de Marmotte zaterdag a.s. Ik voel me goed en ben goed uitgerust we zullen zien waar het schip strand zaterdag.

21 juni

Na afgelopen week een verkoudheidje te hebben gehad kon ik gisteren weer aan de bak. Ik had me ingeschreven voor een wedstrijd samen met mijn club ACThann in het nabij gelegen dorp Vagney. De wedstrijd ging over 92 kilometer met 1700 hm en telde een drietal klimmen.

Na de start in de aanloop van de eerste beklimming van de Grosse Pierre ontstond er een kleine kopgroep van 10 man met daarin mijn inmiddels welbekende ploegmaat Edourd. De voorsprong bedroeg nooit meer dan 1 minuut. Aan de voet van de Grosse Pierre ging ik meteen in de contra attaque om naar de kop te rijden. Deze klim is ongeveer 3,5 kilometer lang waarvan de eerste kilometer wat steiler is. Edourd was inmiddels al een beetje weggereden van zijn groep en keek al telkens achterom of ik er al aan kwam. Op volle snelheid met nog 1 renner in mijn wiel sloot ik een kilometer voor de top aan bij Edourd en nog een andere renner. Met z’n vieren afgedaald naar La Bresse om via Cornimont te beginnen aan de volgende klim. Deze klim in totaal ongeveer 7 kilometer zaten een aantal steile stukken van boven de 10 %. Edourd kon zich weer niet inhouden en ging vanaf de eerste meters weer tempo maken. Zijn klimsteil is grillig met elke keer weer nieuwe versnellingen, ik heb hebt liever constant een hoog tempo. Al vrij snel waren we met z’n tweeën en konden we beginnen aan het uitbouwen van onze voorsprong. In de daarop volgende afdaling opnieuw richting de Grosse Pierre hebben we goed samen gewerkt, en het tempo goed hoog gehouden. Voor de tweede keer boven op de Grosse Pierre hadden we ongeveer 5 minuten te pakken. Wat ons voldoende rust gaf om de laatste 20 kilometer te overbruggen naar de finish. Gelijk zoals bij onze wedstrijd op 1 mei gingen we over de finish alleen dan in andere volgorde, ik mocht vandaag winnen omdat dit voor mij een thuis wedstrijd was.

Thuisgekomen de rit bekeken aan de hand van mijn PowerTap gegevens, wat toch wel een leuk aantal grafiekjes liet zien. Het gemiddelde vermogen op de Grosse Pierre was 430 watt over 3 kilometer en op de volgende klim met de steile stukken nog gemiddeld 410 watt over 3,5 kilometer. Dit zijn mooie waarden die me vertrouwen geven voor de Marmotte over twee weken.

GP Vagney

Vandaag onder een lekker zonnetje de GP Vagney gereden zo'n 30 kilometer bij mij vandaan, met daarin o.a. 2 maal de beklimming van de Grosse Piere en een andere klim zondernaam maar waarvan je benen wel erg zeer van deden.

Als eerste over de streep samen weer met mijn ploeggenoot van ACThann, een leuk vervolg naar de Trois Balllons van vorige week en een week waarin ik een aantal dagen een verkoudheid had, en niet veel heb kunnen trainen.

binnenkort een wedstrijd verslag.

Trois Ballons verslag

Vrijdagavond na mijn werk in ons fietshotel ben ik vertrokken naar Champagney, waar ik mij bij het team voegde. Ik had er dit jaar voor gekozen om de nacht elders door te brengen zodat ik meer rust had en me beter kon voorbereiden dan dat ik thuis bleef. Als ik thuis bleef ben ik toch altijd in de weer met het hotel, en dit jaar wilde ik graag op het hoogste plekje staan naar twee keer 2e te zijn geweest.
Zaterdag om 4:50 werd ik al wakker na een wat onrustige nacht vanwege de hang jongeren in Champagney ( die heb je dus ook hier in Frankrijk) de eene kon nog harder met zijn brommer dan de ander denk ik. Anita had de dag ervoor al een lekkere pasta voor mij klaargemaakt die ik deze morgen heerlijk kon opeten. Op een Frans ontbijt is het niet altijd even gemakkelijk om een Trois Ballons te fietsen. Nadat ik mijn bidons had gevuld met Enervit dorstlesser kwam ook mijn ploegleider van mijn club ACThann. Hij zou ons en mijn Franse clubgenoot Edourd bijstaan met drinken en eventueel een wiel kunnen wisselen bij een lekke band. Jan Winters en Anita zouden er ook zijn om te assisteren. Aan de ondersteuning kon het niet liggen.

Rond de klok van 7 uur meldde ik mij in het startvak, echt warm fietsen is niet nodig om dat er eerst ongeveer 15 kilometer moet worden afgelegd tot aan de voet van Ballon de Servance. Ik kwam direct een hoop bekende tegen, ook Jens Volkmann, de winnaar van vorig jaar stond weer aan de start met twee teamgenoten. Ik wist in ieder geval waar de concurrentie vandaan kon komen.

Na een klein minuutje stilte voor een omgekomen Nederlander op de Planche een tweetal dagen eerder konden we vertrekken. De aanloop naar de Servance was rustig en ik had geen problemen om netjes voorin te blijven. Op de Servance was het Jens Volkmann die het tempo bepaalde, op mijn PowerTapp vertaalde dat zich op ongeveer zo’n 310 a 320 watt gemiddeld. Dit was geen probleem en ik kon rustig volgen, daarna de afdaling van de Servance. Deze is toch niet een van de beste, ik ken deze aardig goed dus weet welke bochten een beetje knijpen. In de aanloop naar de Oderen werd er rustig gereden waardoor er een zeer grote groep op de Oderen aankwam. Dit maakte de afdaling wel wat gevaarlijk, elke keer zie ik weer mensen blind vertouwen op hun geluk en de bochten afsnijden op de ander weghelft. Het enige wat je hiermee bereikt is de kans jezelf en andere renners in gevaar brengt. Alan, Richard Oege, Edourd ( mijn franse clubgenoot) en ik zaten er nog bij, en Alan bepaalde in het beging het tempo op de Bramond, de laatste kilometers werd dat gedaan door de teamleden van Jens Volkmann. 1 kilometer voor de top ging Jens vol aan ik en Edourd konden mee, maar in de afdaling en de daarop volgende route American konden er nog een aantal renners terug keren. Op deze lastige klim van 4 kilometer heb ik het tempo omhoog geschroefd om eens te kijken wie er goed is en wie niet. Het resultaat was dat we met 5 man boven op route des crêtes aankwamen. Ik wist dus nu waar de concurrentie vandaan kon komen.

In de aanloop naar de Grand Ballon kwamer er weer renners aansluiten waaronder ook nog Alan, Oege en Richard. Dat de groep weer iets groter werd was geen probleem. De regel in dit soort cyclo’s is altijd, als je een keer wordt gelost op een klim gebeurt dat veelal de volgende klim ook weer. Oege ging nog vlak voor de Grand Ballon tegen de grond door een rare manoeuvre van een andere renner, gelukkig had hij alleen wat schaafwondjes en kon hij gewoon weer terug komen. In de afdalig nam Oege het voortouw, hij is dit jaar weer een stuk beter gaan dalen dan vorig jaar, goed om te zien. Net na de passage van col d’Amic breekt er van een renner zijn zadel af, dat is dus pech voor die jongen die zijn wedstrijd daar moet staken en een goed klassering kan vergeten. Er gebeuren daar nog meer dingen, Alan en Richard die naast mij komen fietsen en vragen of Jens vooruit is? Ik zeg nee, die moet nog gewoon achter mij in deze groep zitten. Later blijkt dat hij zich niet super voelde en is afgestapt op de Grand Ballon.
Beneden aan de voet van de Grand Ballon is het Richard die een probleem heeft, een gebroken spaak in zijn achterwiel. Hij krijgt nog een ander wiel, maar niet veel later krijgt hij een lekke band en is ook voor hem een goede klassering niet meer mogelijk.

Op de Hundsruck is het Edourd die het tempo flink doet stijgen, er gaan steeds meer renners in de problemen komen en in de aanloop naar de Ballon d'Alsace rijden we nog met ongeveer 8 a 9 man. Nog even snel een pitstop maken want vanaf de Ballon d’Alsace is dat niet meer mogelijk. Deze lastige klim van 9 kilometer is bijna altijd de scherprechter in deze cyclo. Edourd die in het voorliggende plaatsje Masvaux woont kent deze klim op zijn duimpje en geeft dan ook al voor het stuwmeer vol gas, ik kan goed mee, voor de rest is het direct over. Op de top van de Ballon d’Alsace hebben we ruim 2 minuten voor op onze achtervolgers. Op de Top nog even een blikje cola en een gelletje erin die Anita mij aanreikt, en dan de afdaling in. In de afdaling ga ik voor, ik ken deze goed en is zeer mooi. Diverse bochten links rechts die zich direct achter elkaar opvolgen, heerlijk !!. Ze hebben begin dit jaar een hoop bomen weg gekapt waardoor deze slingers goed overzichtelijk worden. In de vlakke aanloop naar Champagney rijden we volle bak met de snelheid continu boven de 45 km/h. Na de wat lastige glooiende stuken vlak voor Champagney hadden we ruim 5 minuten opgebouwd op onze drie achtervolgers. Hierdoor konden we in de aanloop van de Plache even wat gas terug nemen om nog wat te herstellen voor de laatste 5 dodelijke kilometers.

500 meter voor het begin van deze lijdensweg nam de kramp de regie over mijn benen even over, “Merde”!!.
Het zou toch niet zo zijn dat het weer niet gaat lukken, het probleem van deze Trois Ballons is altijd dat de aanloop naar de Planche je compleet uit je ritme haalt en je volledig leeg zuigt. Ook bij Edourd is het beste er af en hij moet direct bij het opdraaien een gaatje laten. Mijn krampen zetten gelukkig net niet door en ik kan de laatste hindernis van 5 kilometer nog redelijk op de 25 en 23 omhoog rijden. In 6uur 28 minuten al eerste over de streep, missie geslaagd en een van mijn doelen dit jaar bereikt.

Wat ik erg waardeer zijn de vele reactie die ik in de afgelopen dagen van heel veel mensen, bekende en onbekende, heb mogen ontvangen, super bedankt !!!.
Ook mijn verzorgers van die dag Anita, Jan Winters en mijn ploegleider van ACThann moet ik bedanken zonder hen zo ik dit niet kunnen doen, bedankt !!!.

Nu kijken wat er nog meer uit te halen valt dit jaar op naar de volgende wedstrijden.

les Trois Ballons

00:07 Mijn werk vanavond zit er weer op, onze 24 klanten zijn allemaal naar bed en ik kan eindelijk weer tot rust komen.

Na vier keer is het dan eindelijk gelukt om de Trois Ballons te winnen.

Eigenlijk moet ik zeggen onze 23 klanten, 1 van onze klanten is helaas met hartproblemen op de Grand Ballon naar het ziekenhuis vervoerd, om vervolgens per helikopter naar Mulhouse te worden overgebracht waar hij zojuist is geopereerd.

Binnenkort een verslag van de Trois Ballons

Powertap

Maandag weer een goede training gehad van 170km met ruim 3000hm. Voor het eerst de bergen in met de Powertap aan. Het is nog een beetje aftasten en gegevens verzamelen voordat ik er meer gericht mee kan trainen. Maar het is wel leuk om te zien hoeveel watt je levert op de diverse klimmen. Wel is meteen bevestigd dat ik geen begenadigt sprinter ben of kan worden, wattages van 1200 watt of meer is niet aan mij besteed, tot nu toe een piek geleverd van 5 sec 835 watt. Dit was niet het maximale maar veel meer zal het niet worden denk ik.

Gisteren nog even 110km achter de motor getraind en vandaag even uitgefietst om de komende dagen mee te gidsen met mijn klanten. De laatste loodjes naar de Trois Ballon die op ZATERDAG 13 juni zal word gereden, ik zal zorgen dat ik er ben.

Triangle du doubs

Vanwege dat wij 4 dagen waren afgesloten van de buitenwereld door een kabelbreuk bij France Telecom een wat verlaat verslag.


Zaterdag avond 30 mei 22:00, Na dat we klaar waren met het opdienen van avondeten in ons fietshotel, ben ik mijn spullen gaan pakken zodat alles voor morgen klaar stond. Daarna op tijd naar bed om goed uitgerust te zijn.

Zondag 31 mei 05:15, de wekker gaat en ik zit om 05:30 aan de pasta, de start is om 8:30 dus mooi drie uren van te voren. Om 05:45 rijd ik bij ons thuis weg naar het plaatsje Vercel zo’n 115 km hier vandaan, maar vanwege de kleine wegen ruim anderhalf uur in de auto.

07:23 aankomst in Vercel. Met de auto reed ik de laatste 20 kilometer van het parcours dus kon ik de finale nog even goed verkennen. De borden met aankomst 20km, 15 km, 10km, 5km, 1 km en 500 meter kwamen mij voorbij. Bij de finish dit jaar geen boog over de weg, vorig jaar hadden ze dat wel. Ik draai de parkeerplaats op die er akelig leeg uitzag. Nog een uur voor de start en ik ben de eerste ??. Na dat ik dacht, ze zullen de inschrijving wel op een andere plek houden kreeg ik toch het idee dat er iets anders aan de hand was. De vuilcontainers op de parkeerplaats lagen vol met rommel en gebruikte afzetlinten van credit mutuel, het zou toch niet gisteren zijn geweest #!!&*>#+>!!!. Nadat ik Anita op haar mobiel had gebeld was het zeker, de Triangle le Doubs was op Zaterdag !!.

Dit is me nog nooit overkomen dat ik me vergis in de dag, In onze planning thuis stond gewoon netjes Zaterdag 30 mei. Stevig balend was ik om 9:00 weer thuis in mijn hotel waar ik de klanten nog op weg kon helpen met hun tocht. Die dag maar even niet gefietst, ik had daar even geen zin in.

Nieuwe fiets

Nadat ik gisteren terug was van mijn training van ruim 6 uur stond mij een blijde verassing te wachten. Mijn nieuwe frame met toebehoren stond thuis op mij te wachten. Frame, schoenen, helm en pedalen en nog andere dingen had Jan netjes naar mij verzonden nadat ik gevallen was in de La Meussienne. Ook zat er een nieuw Easton wiel bij met een Powertap naaf waar de meeste van ons nu inmiddels ook al mee rijden, ik ben benieuwd. Vandaag alles naar mijn fietsenmaker gebracht die alles vandaag direct in elkaar zet zodat ik zondag a.s. er weer mijn eerste cyclo mee kan rijden de Triangle du Doubs.

Rustdag

Vandaag een rust dagje ingelast, nadat ik vorige week zondag was gevallen heb ik maandag en dinsdag niet kunnen fietsen. Woensdag had ik 5 uur getraind ,donderdag en vrijdag elk 3 uur om gisteren onder een strak blauwe hemel een schitterende tocht van 190 km te rijden met 3100 hm.

Dus vandaag was het een welverdiende rustdag, wat ook in mijn hotel wel goed uitkwam omdat er een hoop mensen weg gingen en weer een hoop nieuwe mensen kwamen. Deze dagen geeft altijd een hoop extra drukte. Ook had ik zo weer eens de mogelijkheid om anderen gedeelten van mijn lichaam te laten genieten van de zon dan alleen maar mijn armen en benen.

Morgen wordt het weer zeer mooi en warm weer en staat er in de planning om weer een tocht van 180 a 190 km te maken als voorbereiding voor de Trois Ballon.

Training hervat

De pols valt gelukkig erg mee, alleen een aantal vingers zijn nog wat stijf waardoor ik wat voorzichtig moet schakelen en remmen. Gisteren mijn oude fiets weer onder het stof vandaan gehaald en alles weer afgesteld, om vandaag de training weer te hervatten. In een heerlijk zonnetje samen met Anita op de motor een tocht gemaakt van 140km over diverse cols. Vooral bij de wat slechtere afdalingen had ik wat moeite om mijn stuur goed vast te houden en te remmen, verder ging alles goed. Gisteren met Jan Winters van Veltec gesproken die mij kon melden dat het nieuwe frame met diverse toebehoren al naar mij onderweg is. Ik vind het super dat dit zo snel geregeld is zodat ik weer snel op mijn Concorde kan fietsen. Niet alleen de vervanging is bij ons team perfect geregeld maar ook de onderlinge contacten zijn super, met iedereen wel even contact gehad na mijn valpartij van zondag. Het fietsen bij zo’n team heeft zo zeker zijn meerwaarde, het gaat niet alleen maar om hard te fietsen, maar ook van alles er omheen !!. Nu op naar de “la triangle du doubs” volgend weekend en daarna de Trois Ballons.

Hier nog twee foto’s van mijn fiets na de val.

La Meusienne 17 mei

Zondag morgen om 5:30 vertrokken richting Nancy om 8:00 van start te gaan voor de 174 km.
Het had er ’s morgens nog hard geregend maar toen we van start gingen was het droog en dat zou ook zo blijven. De eerste kilometers waren niet zo moeilijk waardoor er lange tijd met een vrij grote groep werd gereden, op de korte klimmen en direct daarna trokken we af en toe goed door om de groep wat kleiner te maken. Aan het einde van het parcours zouden wat meer klimmen moeten zitten, maar zover is het nooit gekomen.
Op het punt 90 kilometer was ik even gestopt om een plasje te plegen, toen ik weer wilde gaan aansluiten in het peloton, met nog een andere renner achter mij ging het fout. Een andere renner die ook gestopt was om te plassen aan de rechter kant van de weg wilde zijn weg weer vervolgen, maar deed dit niet op de gebruikelijke manier. Op het moment dat ik er met zo’n 35 km/h aan kwam stapte hij op zijn fiets en is zo druk om met zijn voet in het pedaal te komen dat hij helemaal naar links van de weg schiet. Ik geef nog een brul en probeer uit te wijken, wat nog wel zou lukken dacht ik, maar de renner achter mij reed goed uit de wind dus dat wil zeggen zijn wiel naast mijn achterwiel. Het gevolg hiervan was dat zijn voor wiel mijn achterbrug raakt en direct vast sloeg, wij beide tegen de grond en de vriendelijke meneer ( een belg ) die alles perfect mee krijgt vloekt nog wat maar rijdt gewoon door. Ongelofelijk dat je dan toch niet even stopt om te kijken wat je hebt veroorzaakt. Ik heb inmiddels zijn naam kunnen achterhalen en ga ook zeker kijken of ik deze meneer nog even kan aanspreken !!.
Het gevolg van de valpartij was dat mijn frame op de achterbrug is gebroken, mijn Easton EC 90 carbon achterwiel gebroken, helm gebroken, schoenen en pedaal kapot. Ik zelf had ook de nodige verwondingen, gelukkig niks gebroken maar wel een aantal vingers op twee handen ontvelt, schaafplekken op knie bovenbeen heup en schouder en een gekneusde pols. Nadat de arts het ter plekken had verbonden ben ik na afloop nog langs het zieken huis bij ons thuis gereden om daar alles even te laten schoonmaken. Helaas word je daar in Frankrijk niet vrolijk van.
Om 15:30 kwam ik er aan en om 19:00 vertrok ik weer, met als resultaat alles matig schoongemaakt twee handen volledig in de zwachtels en heup knie en schouder provisorisch afgeplakt. Ze noemen het hier de afdeling URGENGE maar dat stralen ze niet uit, je zit er gewoon uren te wachten om vervolgens half schoongemaakt en niet erg kundig te worden verbonden.
Bij thuiskomst eerst even gegeten en daarna toch maar alles er weer afgehaald en alles zelf onder de douche schoongeboend en opnieuw laten verbinden door mijn eigen verpleegster.

de dag voor de la Meusienne

Vandaag 1 dag voor de cyclo de la Meusienne is normaal een dag waar ik even een uurtje los rijd. Vandaag stond er iets anders op het programma.

Ik moest vandaag met een groep klanten uit mijn hotel mee gidsen. Super gezellig en lekker in het zonnetje 130 kilometers getrapt over de diverse cols. Ideaal is anders maar het voelde vandaag goed aan en het werk gaat nog altijd voor. Anita heeft nu mijn taken in de bar overgenomen en ik ga nu lekker naar bed om morgen vroeg om 5:00 weer op te staan. Morgen weten we meer.....

foto's ronde du Haute Saone

Hier een aantal leuke foto's waarop te zien is dat ik nog net de etape wist te winnen na een solo van 5 km.

Vittel 8 mei

Vrijdag 8 mei zat ik om 7 uur ’s morgens al weer aan de pasta om vervolgens om 9:15 van start te gaan in een kleine cyclo sportieve in Vittel wat ongeveer 65 kilometer van ons fietshotel ligt. Het is een cyclo van 161 kilometer met ongeveer 1900 hm. Deze hm komen voort uit voornamelijk kleine klimmen van maximaal 1,5 a 2 kilometer.
Bij aankomst nog even snel inschrijven om vervolgens om 9:15 van start te gaan. Er reden 300 renners de grote ronde en 300 renner de kleine ronden. Het weer was goed al werd er in de middag wel wat omweer verwacht.
Al vrij snel naar de start zag ik Sjef Graafmans fietsen, ook hij hier ?. hij was op donderdag middag aangereden om deze cyclo als een leuke training mee te pakken. Maar al vrij snel nadat de eerste groep was uitgedund kon ik hem niet meer vinden, na afloop hoorde ik van hem dat hij een lekke band had gehad, jammer.
Na diverse aanvallen van wat elite renners die hier ook reden ontstond er een groep van nog maar een man of 20. Op elke klim probeerde er wel iemand weg te rijden wat voor een onrustig verloop zorgde. Met nog ongeveer 40 km te gaan reden er twee man weg, ik kende ze goed en toen ik zag dat het groepje het niet zou gaan dichten ben ik er naar toe gereden met Richard Damien in mijn wiel.
De laatste 30 kilometer met z’n vieren gereden en op het laatste klimmetje ongeveer 8 kilometer voor de aankomst heb ik geprobeerd weg te rijden maar Steve Diaz kon nog net blijven aanklampen. Ik had niet de benen van de afgelopen weken. Steve Diaz kom ik ook vaak tegen bij de ffc koersen hier in Frankrijk en dan rijd ik altijd een stuk sterker. Maar vandaag kon ik het verschil helaas niet maken, in de sprint was hij dan ook sneller dan mij en werd ik tweede.
Volgende week goed rusten en dan zondag de cyclo la Meusienne rijden, nieuwe ronden nieuwe kansen.

Thann 1 mei

Vandaag is de grote koers voor de club. Voorzien van een mooie beklimming is het een koers die meer bij mij past en bij Edouard. Maar “momo” , de sprinter van de club en lid van de militaire selectie van Frankrijk is ook goed op dreef de laatste tijd. Zou een spannende dag worden.
Een grote vereniging met veel ambitie uit de omgeving deed wel mee met zo’n 14 renners. Oeps, het zal al mooi zijn als er een Thannois op het podium komt.
Al snel ging het hard. Er ontstond een kopgroep en Edouard zat er ook bij. Dus het was weer niet aan ons om het gat dicht te rijden. Op de eerste echte klim heeft een andere ploeg het gat kunnen dichten. We waren toen nog met een man of 25 Ik en Momo waren er ook nog bij. Na diverse aan vallen van onze ploeg kwamen we in een situatie dat we nog met 4 man over waren ik Edouard en twee andere renners. Telkens als Edourd op kop kwam liet ik een gaatje vallen en moesten de andere het dicht rijden. Met nog twee ronden te gaan kreeg een jongen het zwaar op een klim en moest het laten lopen. Edouard reed langzaam weg en ik bleef achter met een Laurent Colombatto een renner uit Besançon . Toen ik zag dat hij het niet zou halen ben ik over hem heen gesprongen en naar Edouard gereden. Samen hebben wij 2 ronden (totaal 40 km) volop gereden om weg te blijven. Het publiek vond het helemaal geweldig. Dit hadden ze nooit durven dromen, 2 Thanois voorop. De ploegleider niet uitgezonderd. Zoals ik zelf al bedacht had, zou ik de koers aan Edouard laten. Het is een jonge renner, zijn woonplaats en misschien kan hij mij dan helpen met de Trois ballons. De ploegleiding vroeg het ook nog of het goed was dat Edouard ging winnen, maar dat was voor mij vanzelfsprekend.
In de 2 rondes hebben wij toch nog een voorsprong kunnen opbouwen van 3.05. Samen hand in hand over de finish, geweldig. Super ervaring om dit te kunnen als team. Vervolgens kwam het aan op een sprint van 3 achtervolgers. Tot onze grote vreugde was onze Momo er ook bij. Hij heeft natuurlijk niets hoeven doen, alleen maar volgen en het lukt hem ook nog om de sprint te winnen. Voor een sprinter toch zo over dit parcours komen bij de eerste, is heel knap. Nu was het feest compleet, 1, 2 en 3 allemaal van onze verenging uit Thann. Wederom een goede koers, lekker gefietst en voel me goed. Geen krampen, kan goed doorgaan in de finale als het moet, dus het gaat goed. Hopelijk kunnen wij deze lijn doorzetten, we zullen zien. 8 Mei de eerste cyclo weer in Veltec tenu in Vittel, meetelend van Trophee de l’Est .

Ronde du Haute Saone 25- 26 april

Gezien de drukte in ons hotel en een wat grieperige Anita, was het moraal niet echt goed om weg te gaan voor 2 dagen koers. Dat blijft wel lastig, je hebt een afspraak met de club om die koers te gaan rijden en dan blijkt dat het soms toch wel moeilijk is te combineren met het runnen van een hotel.
De eerste dag was een middagetappe over 120 km. Wat glooiend landschap, geen echte klimmen. Maar hier in de omgeving is niets vlak, dus het is altijd zwaar.
Dit jaar lukt het mij vrij gemakkelijk om mij telkens voorin te handhaven, dus ook vandaag. Er was een groep weg, maar het verschil werd niet groter dan 1 min 30. Op ongeveer 40 kilometer van de aankomst ben ik op een klim weggereden met nog een 10 tal renners. Samen hebben wij het gat met de kopgroep kunnen dichten. Op zo’n 5 kilometer voor de finish dacht ik als ik wacht op een sprint ben ik verloeren dus moeten we het nu proberen. Vlak voor een bocht met daarachter een lastig stuk tegen wind en oplopen ben ik gedemarreerd. Ik pakte 10 meter, 20 meter zal het dan nu een lukken ?. Ik had nog een hoop power en nog belangrijker geen krampen !!!. (Ik heb dit jaar mijn zadel 1 cm lager en meer naar voren gezet omdat ik vorig jaar nog vaak last had van krampen in mijn hamstring. Het lijkt er op dat de krampen nu verleden tijd zijn.) in de laatste 5 kilometers 15 seconde voorsprong op de achtervolgers, het was nu alles of niets. 1 renner ging in de laatste 2 kilometers in de contra attaque dus het was nog niet gedaan. Bij het bord van de laatste kilometer stond een bord afdaling 9 %, ik dacht dat komt goed uit dan kan ik het wel houden. Nog 500 meter, een bocht naar rechts direct een bocht naar links en nee hé de weg gaat weer omhoog en niet zo’n klein beetje ook 9 a 10 %. Mijn achtervolger kwam toch wel akelig dicht bij, dus alles uit de kast en niet meer omkijken. En ja met twee meter nog over kwam ik als eerste over de streep, mijn eerste overwinning voor mijn club dit jaar.
Later op mijn Polar was te zien dat ik toch nog iets kon wat ik zelf niet meer voor mogelijk had gehouden; mijn maximale hardslag is tijdens de laatste kilometers op de 205 gekomen. Zo , het kan dus toch nog wel.
Daar het de eerste etappe was, was het gevolg dat ik in het “geel”kwam te rijden. En omdat ik ook de etappe had gewonnen en daardoor 15 punten voor het sprintklassement kreeg, was ik ook de leider van het puntenklassement en kreeg ook nog de “groene”trui. Hoe is het mogelijk een klimmer die een puntenklassement leidt. Maar de bolletjestrui had ik niet, hmm, misschien toch maar de aandacht verleggen van het klimmen naar het sprinten?? Nee, dat gaat het niet worden.
De volgende etappe de volgende dag was een ploegentijdrit. Nu wist ik van te voren dat ik meer op mijn mederenners moest letten om niet alleen over de streep te komen. Van de 5 renners telde de 3de renner. Zoals gedacht ging het ook. Heb veel moeten inhouden om de jongens er niet eraf te rijden. Uiteindelijk heeft dit ook mijn klassement doen verbleken. Andere verenigingen waren toch heel wat professioneler aan de start gekomen. Wij waren nietmet zo’n sterk equipe op pad. Na de tijdrit stond ik op de 6de plaats in het klassement. 19 sec achterstand. Hmm, dat wordt moeilijk nog goed te maken.
De 3de etappe was een route met 2 klimmen erin. Maar dat waren geen klimmen die het verschil konden maken. Tijdens de beklimmingen heb ik het nog wel geprobeerd, maar ze uit het wiel rijden lukte helaas niet. Als ik mijn kont uit het zadel laat komen is het meteen een reactie van het hele peloton. De leider van het klassement hoorde ik wel gigantisch afzien in mijn wiel, maar doordat hij een sterk team om zich heen had, kon hij het toch volbrengen. Het is ook een etappe geweest waar wel een groepje weg wist te komen, maar geen groten voorsprong kon ontwikkelen, met als gevolg een massasprint. Heb mij weer goed kunnen handhaven in de voorste gelederen. Uiteindelijk met een 6de plaats algemeen toch goede koersdagen gehad. Op naar 1 mei, want dat is de koers georganiseerd door de club, dus ziet men graag wat van zijn renners.

Nancy 19 april

Wij zouden eerst een wedstrijd in Seloncourt gaan rijden, maar dat bleek een criterium te zijn, zeker niet mijn ding, dus maar een vervanger opgezocht. Vlak bij Nancy deze keer. Een wedstrijd met ook weer een Bosse. Het nadeel van dit soort klimmen is dat het net niet lang genoeg is om de “machtrijders” eraf te rijden.
Edouard was ook mee en wij reden met z’n tweeën van de vereniging. Na enkele demarrages van ons ontstond er een groep van 8. Edouard was mee met de groep, dus was het niet aan mij om het gat dicht te rijden. In de laatste ronde heb ben ik vlak voor de laatste klim weg gesprongen en kwam ik als eerste van de achtervolgers als 7e aan. Edouard heeft het niet kunnen afmaken en werd uiteindelijk 4e. Al met al weer met een goed gevoel naar huis, de vorm zit er echt aan te komen. Er zit meer macht in de benen dan vorig jaar om deze tijd, dat is een ding wat zeker is.

Valetin 11 april

Valentin was voor mij de eerste koers om een goed te kijken hoe ik ervoor stond in vergelijking tot vorig jaar. Het is een koers waar toch veel grote teams uit Frankrijk en Zwitserland aan de start staan. Dus daar wordt altijd hard gekoerst. Het parcours is voorzien van een “Bosse”zoals ze dit hier aanduiden. Geen echte klim, maar toch voldoende om het goed zwaar te maken.
Na de start ging het meteen hard. Dus moet je altijd zorgen dat je voorin blijft, zodat je niet constant gaten aan het dichtrijden bent om er maar bij te blijven. Het voelde toch wel goed aan. Probeer dit jaar wat meer met “verstand “te koersen. Niet altijd maar aanvallen en uiteindelijk nergens mee thuis komen. Dat is mij toch wat te vaak gebeurt naar mijn zin.
Dit jaar hebben wij een sterk team met de club. Edouard is ook een echte klimmer en is dit jaar er al vroeg bij. Vorig jaar heb ik met hem en Dietz de laatste kilometers gereden van de “La Vosgienne”.
In de laatste ronde reden wij nog met een kleine groep, er reeds er een weg en Edouard heeft geprobeerd er naar toe te rijden. Helaas lukte het hem net niet, met een 2e plaats tot gevolg. In de laatste kilometers heb ik mij goed kunnen handhaven in de 1ste groep en eindigde uiteindelijke rond de 16de plaats.
Al met al een heel goed gevoel aan deze wedstrijd over gehouden. Heb zeker het gevoel dat het veel beter gaat dan vorig jaar. Voel met wat sterker, kan beter mee met de eerste, vooral in de finale.

Ventoux week

Alweer een week geleden ben ik samen met Anita vertokken naar de Ventoux om daar een week met het Veltec-team te trainen en ons daar voor te bereiden op het fietsseizoen. Ik zelf blijf daarna nog een week langer, samen met Anita om nog even lekker van de zon te kunnen genieten en nog wat extra kilometers te maken, voordat wij weer ons hotel open doen en een druk seizoen tegemoet gaan.

Afgelopen week hebben we elke dag onder een strak blauwe lucht kunnen trainen en de nieuwe teamleden beter leren kennen. Wij hebben hier zo’n 26 uur getraind en een aantal keren de Ventoux beklommen. Vandaag hebben wij, nadat wij een uurtje hadden warm gefietst, de Ventoux beklommen vanuit de kant van Bedoin. Vanaf de marmeren streep in het centrum van Bedoin vol gas in ongeveer 47 minuten tot aan chalet Renard, samen met Oege ben ik bovengekomen en Bas en Richard volgden op kleine achterstand. Vooral aan Oege merk ik dat hij dit jaar een stuk sterker fietst dan vorig jaar op dit tijdstip !.

Morgen en zondag vertrekken de andere Veltecers weer terug naar Nederland, terug kijkend was het een zeer geslaagde en vooral gezellige week !.

Volgens de voorspelling blijft het ook volgende week nog perfect weer, dus dat wordt nog even genieten.

Binnenkort hier en op het weblog van het team een wat uitgebreider verslag.